บทที่ 1997

ในเวลานี้ซ่งทรงรู้สึกว่าทัศนคติต่อชีวิต ทัศนคติต่อคุณค่า และทัศนคติต่อโลกของเขาถูกพังทลายลงทันที เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ เย่เฉินจะรู้จักคุณหนูใหญ่ของตระกูล

โตะ

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ คุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ สวมชุด กิโมโนและคุกเข่าต่อหน้าเเฉิน เธอเหมือนกับพนักงานเสิร์ฟ ริน น้ำชาให้เขาอย่างสุภาพ

มันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากๆ

ซึ่งทรงคร่ำครวญอย่างสิ้นหวังอยู่ในใจ “นี่มันเรื่องบ้าบอ จริงๆ? คนญี่ปุ่นเชื่อเรื่องฮวงจุ้ยด้วยเหรอ? ไม่อย่างนั้น เยเฉินจะ สามารถหลอกอิโตะนานาโกะได้เหรอ?”

ในขณะที่จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและตก ตะลึง เมื่อเย่เฉินเห็นเขาเดินเข้ามา ราวกับว่าเขาเจอลูกชายของ เพื่อน โบกมือเรียกเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม “เอ่อ ทรงรีบเข้ามา และนั่งลงเร็วๆ”

เมื่อซ่งทรงมองเห็นใบหน้าที่สงบของเยเฉิน เขารู้สึกงุนงง มากๆและคิดในใจ “เย่เฉินสนิทกับซึ่งหวั่นถึงมากๆ ทำไมซึ่ง หวั่นถึงหายตัวไปตั้งนาน เมื่อเย่เฉินมาถึงโตเกียว แต่แทนที่จะ เขาจะรีบร้อนไปหาค้นหาเธอ แต่เขากลับนิ่งสงบและนั่งดื่มน้ำชาอยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอย่างสบายใจ

ถึงแม้ว่าช่งทรงจะสงสัยมากๆ แต่เขาก็กัดฟันและเดินไปข้าง หน้าเย่เฉิน พูดด้วยความเคารพ สวัสดีครับ อาจารย์เฮ

เมื่อพูดจบ เขาก็มองไปที่อิโตะนานาโกะและพูดอย่าง สุภาพ:”สวัสดีครับ คุณอิโตะ เจอกันครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัว ด้วยครับ!”

อิโตะนานาโกะยิ้มเบาๆและพูด “คุณซึ่งรู้จักฉันด้วยเหรอ?” ซึ่งหรงพยักหน้า “คุณมีชื่อเสียงโด่งดังมากๆ ฉันจะไม่รู้จัก คุณได้ยังไง”

อิโตะนานาโกะยิ้มและส่งสัญญาณมือ “คุณซ่งเชิญนั่ง ลองลิ้ม รสชาติน้ำชาสไตล์ญี่ปุ่นดู ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า”

ซึ่งทรงรีบ โบกมือและพูด “คุณอิโตะเกรงใจมากเกินไปแล้ว ฉันมาครั้งนี้ เพื่อมารับคำสั่งของอาจารย์เย ดังนั้นฉันยืนอยู่ตรงนี้ ก็ดีแล้ว”

เย่เฉิน โบกมือเบาๆ “หรง พอได้แล้ว ฉันกับคุณปู่ของคุณรู้จัก กัน คุณอยู่ต่อหน้าฉันไม่จำเป็นต้องเกรงใจมากขนาดนี้ ในเมื่อ คุณอิโตะเชิญคุณนั่ง คุณก็นั่งลงเลย”

น้ำเสียงของเยเฉิน ทำให้ส่งแรงไม่พอใจมากๆ เขาฟังออก น้ำเสียงของเยเฉินเหมือนคนที่อวดดีและอยู่เหนือ คนอื่น
ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจมากๆ แต่ในเวลานี้ เขาไม่กล้าคัดคำสั่งของเยเงินเลย

เพราะเย่เงินเป็นแขกคนสำคัญของตระกูลอิโตะ และเรื่องนี้มัน เป็นเรื่องใหญ่มากๆ

ดังนั้นเขาจึงรีบกล่าวด้วยความเคารพว่า “ในเมื่ออาจารย์เย พูดแบบนี้ ถ้างั้นฉันก็จะทำตามที่คุณพูด

เมื่อพูดจบ เขาก็นั่งลงข้างๆเเฉิน

หลังจากนั่งลงแล้ว ซึ่งทรงกระวนกระวายใจมากๆ เขาไม่เข้า ใจจริงๆ เย่เฉินทําแบบนี้ เขาต้องการอะไรกันแน่

ในเวลานี้ เย่เฉินเอ่ยปากถาม: “ทรง สำหรับเรื่องของหวั่นถึง คุณรู้รายละเอียดอะไรบ้าง? เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”

หัวใจของซ่งทรงกระตุกขึ้นมา แต่เขาก็พยายามควบคุมตัว เองให้เป็นธรรมชาติที่สุดและเอ่ยปากพูด “อาจารย์เย่ เรื่องที่เกิด ขึ้นเป็นเช่นนี้ ก่อนหน้านี้หวั่นถึงต้องการร่วมมือกับบริษัทนิปปอน สตี ดังนั้นเธอก็เลยพาลูกน้องมาที่ญี่ปุ่นเพื่อเจรจาความร่วมมือ กับบริษัทนิปปอนสตี แต่เมื่อคืนจู่ๆก็เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเธอ รถตู้ ที่เธอนั่งคันนั้น ตกหน้าผาที่ภูเขาเขตนิชิทามะโตเกียว คนที่นั่ง บนรถตู้สามคนเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ แต่หวั่นถึงหายตัวไป…”

เย่เฉินพยักหน้า มองหน้าเขาและถาม: “ทางฝั่งกรม ตำรวจนครบาลโตเกียวพูดถึงเรื่องนี้ยังไง?”