บทที่ 1996

เพราะเขาพึ่งพบว่า เย่เฉินอยู่ในญี่ปุ่น ดูเหมือนเขาจะรู้จัก บุคคลที่ไม่ธรรมดาเลยในญี่ปุ่น

เฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนสนามหญ้าที่อยู่หลังบ้านของตระกูล

เมื่อเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนพื้นแล้ว ก็มีผู้ชายยี่สิบคนสวมเสื้อ สูทสีดำวิ่งเข้ามาด้วยความพร้อมเพรียง

หลังจากนั้น คนยี่สิบคนนี้ยืนอยู่ด้านนอกประตูทั้งสองด้าน ดู

น่าเกรงขามมากๆ

ในเวลานี้ สาวสวยที่อยู่ในห้องโดยสารที่เปิดประตู และ กระโดดลงมาก่อน หลังจากนั้นก็พูดกับซ่งหรง “คุณซ่ง เชิญลง มาได้เลย!”

ซ่งหรง กลืนน้ำลายตัวเองอย่างยากลำบาก เขาก้าวลงจาก เฮลิคอปเตอร์ด้วยความกังวลใจและประหม่า

สาวสวยพูดอีกครั้ง “คุณซ่งเดินตามฉันมาเลย คุณเย่และคุณ หนูใหญ่ของพวกเรา นั่งรอคุณอยู่ที่ห้องรับแขก” ซึ่งหรง รีบถามอย่างนอบน้อม “สาวสวย ฉันขอถามหน่อยได้

ไหม คุณหนูใหญ่ของพวกคุณเป็นใครกันแน่?” สาวสวยพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณหนูใหญ่ของพวกเราเป็นใครเมื่อคุณเจอหน้าเธอ เธอคงบอกคุณด้วยตัวเองอย่างแน่นอน”

ซึ่งทรงวี่แสร้งทำเป็นเฉยเมยและยิ้ม แต่จริงๆแล้วเขาตื่น ตระหนกตกใจมากๆ

เขาสามารถมองออก คฤหาสน์แห่งนี้ อยู่ในตำแหน่งที่ดีที่สุด ใน โตเกียว มูลค่าอย่างน้อยหลายหมื่นล้านหยวน ตระกูลที่มี คฤหาสน์หรูขนาดนี้ ตระกูลนี้น่าจะแข็งแกร่งกว่าตระกูลซึ่งมากๆ

ในเวลานี้ สาวสวยคนนั้นทำท่าทางเชิญชวนและพูดด้วยรอย

ยิ้ม: “คุณซ่ง เชิญมาทางนี้” ซึ่งทรงรู้สึกกระวนกระวายใจทำได้เพียงพยักหน้า และกัดฟัน

เดินตามทันที

เขาเดินตามสาวสวยคนนั้น เดินผ่านสวนหลังบ้านของตระกูล อิโตะ และเดินผ่านทางเดินยาวๆจนถึงหน้าประตูห้องสไตล์ญี่ปุ่น

สาวสวยพูดกับเขาและเลขาว่า “คุณสองคนโปรดรอสักครู่ ฉัน

จะเข้าไปแจ้งคุณหนูใหญ่ก่อน”

ซึ่งทรงรีบพยักหน้าทันที “ได้ครับ….พวกเรารอที่หน้าประตู ก่อน…”

สาวสวยคนนั้นเดินเข้าประตู พูดกับเย่เฉินกับอิโตะนานาโกะที่ นั่งดื่มน้ำชาอยู่บนโต๊ะ”คุณเย่ คุณหนูใหญ่ แขกมาถึงที่นี่แล้ว”

อิโตะนานาโกะพยักหน้าและพูดเบาๆ “เชิญแขกเข้ามาได้ เลย”
สาวสวยรีบพูดทันที:”ได้ค่ะ คุณหนูใหญ่!”

เมื่อพูดจบ เธอก็เดินมาที่ด้านนอกประตู และพูดกับซึ่งทรง “คุณซ่ง เชิญเข้าห้องค่ะ”

เลขาที่อยู่ข้างๆพูดกับข่งทรงด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ประธานซึ่ง ฉันต้องเข้าไปไหม? ฉันรู้สึกประหม่ามากๆ ฉันไม่เข้าไปได้ ไหม…”

เมื่อซ่งหรงเห็นเธอตื่นตระหนกตกใจ เขารู้ว่าเธออาจจะตกใจ มากๆ เพราะอีกฝ่ายมารับพวกเขาแบบอลังการแบบนั้น ดังนั้น เธอก็เลยไม่กล้าเข้าไป

เขาถอนหายใจ “คุณแค่ประหม่าเล็กน้อย? คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ ฉันก็ตื่นตระหนกตกใจมากๆเหมือนกัน!”

แต่เขารู้ดี เลขาสามารถถอยหลังได้ แต่ตัวเองทำเช่นนั้นไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างจำใจ “ถ้างั้นคุณก็รอฉันอยู่ด้านนอกละกัน”

เลขา โล่งอกทันที และพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเธอได้

รับการนิรโทษกรรม

ในตอนนี้ ซึ่งหรงวี่รวบรวมความกล้าของตัวเองและก้าวเข้าไป ด้านในประตู

เมื่อเดินเข้าประตู เขาก็มองเห็นเยเฉินที่กำลังนั่งจิบชาอยู่บน

โต๊ะน้ำชา

ในเวลานี้ เย่เฉินยังคงเหมือนเมื่อก่อน ใบหน้าของเขาสงบ เมื่อเห็นซึ่งทรงเดินเข้ามาก็โบกมือเล็กน้อยทันที
ฝั่งตรงข้ามของเย่เฉิน มีผู้หญิงญี่ปุ่นอายุน้อยและสวมชุด กิโมโนสไตล์ญี่ปุ่นนั่งอยู่ เธอไม่เพียงสวยงามมากๆเท่านั้น แต่ดู อ่อนโยนและสง่างามด้วย

ข่งทรงจำผู้หญิงคนนี้ได้ในชั่วพริบตา

ในเวลานี้ เขาตกใจมากๆเหมือนหัวใจตัวเองโดนคลื่นโหมซัด อย่างรุนแรง เขาบ่นพึมพำกับตัวเอง “ผู้…ผู้หญิง…ผู้หญิงคนนี้คือ คุณหนูใหญ่ตระกูลอิโตะ ที่ชื่ออิโตะนานาโกะ และเธอได้รับการ ขนานนามว่ายามาโตะนาเดชิโกะใช่ไหม?! หรือ…หรือว่าเพื่อน ปุ่นที่เย่เฉินพูดถึงก็คือเธอ?!”