บทที่ 1990

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเข้ามายุ่งเรื่องนั้น ไอ้แก่คนนั้นก็คงไม่ เปลี่ยนความคิด ให้ผู้หญิงอย่างซึ่งหวั่นถึงขึ้นมาเป็นผู้นำ ตระกูล!”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็คงไม่อยากจะเอาชีวิตของเธอ!”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของซงทรงวี่เต็มไปด้วยความโกรธ พูดพึมพำอย่างเย็นชา “เย่เฉิน เรื่องของซ่งหวั่นถึง ถ้าให้ดีคุณ อย่างได้เข้ามายุ่งและสร้างปัญหาให้ฉัน มิฉะนั้น ฉันก็ไม่สนใจว่า คุณเป็นใคร ฉันจะหาวิธีฆ่าคุณอย่างแน่นอน!!

เมื่อพูดจบ ซึ่งทรงก็สงบสติอารมณ์ตัวเอง และหยิบโทรศัพท์ ขึ้นมา และโทรหาเเฉินทันที

ทันทีที่เขารับสาย ซึ่งหรง ได้ยินคำพูดของเยเฉินผ่าน

โทรศัพท์:”ฮัล โล สวัสดีครับ”

เขาจึงรีบพูดทันที “อาจารย์เย่ ใช่ไหม? ฉันคือซ่งหรง!!

เย่เฉินพูด:”อ้อ คุณซ่งเหรอ”

ซึ่งทรงรีบพูดทันที “อาจารย์เย่ คุณเรียกฉันว่าเจ้าซึ่งก็ได้ คุณ ปูโทรมาหาฉัน บอกว่าคุณมาโตเกียวเพราะเรื่องของหวั่นถึง คุณ ให้ฉันฟังคำสั่งทุกอย่างจากคุณ ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน เหรอ?”
เย่เฉินพูด “ฉันพักอาศัยอยู่ที่บ้านของเพื่อน”

ซึ่งทรงก็ไม่ได้คิดมากและพูดทันที “อาจารย์เย พักที่บ้าน เพื่อนอาจจะไม่ค่อยสะดวก และที่พักก็อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คุณมาพักที่โรงแรมไหม ฉันพักอยู่ที่โรงแรมบุรีในโตเกียว ถ้า คุณต้องการมาพักที่โรงแรม ฉันจะให้ลูกน้องไปจองห้องพักที่ดี ที่สุดไว้ให้คุณ”

เย่เฉินพูดเบาๆ “ไม่เป็นไร ฉันพักที่บ้านเพื่อนสะดวกและ สบาย ”

ขณะพูด เย่เฉินจงใจใช้น้ำเสียงของเจ้านายพูดกับลูกน้อง และสั่งว่า “เจ้าซ่ง ฉันอยากจะเจอคุณ คุณมารายงานเรื่อง ทั้งหมดของหวั่นถึงต่อหน้าฉัน และความคืบหน้าทั้งหมดของ เรื่องนี้ด้วย”

ซึ่งทรงรู้สึกไม่พอใจมากๆ แต่เขาก็ยังพูดด้วยความเคารพ ว่า: “ได้ครับ ครูเย่ คุณส่งที่อยู่มาให้ฉัน ฉันจะรีบไปพบคุณเดี๋ยวนี้ เลย!”

เยเฉินจงใจแสดงอำนาจต่อซึ่งหรง และพูดเบาๆว่า “ไม่ต้อง คุณพักอยู่ที่โรงแรมบุรีใช่ไหม? คุณรออยู่ที่โรงแรมสักครู่ ฉันจะ ส่งคนไปรับคุณ ถ้าเขาถึงแล้วก็จะโทรหาคุณเอง”

ซึ่งทรงยังคงพูดด้วยความเกรงใจ: “อาจารย์เย่ ฉันไม่คู่ควร ขนาดนั้น ไม่คู่ควรให้คุณส่งคนมารับ ฉันไปหาคุณเองดีกว่า…” เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องพูดมาก รอสายโทรศัพท์ก็พอ”
เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็วางสายโทรศัพท์ทันที

ซึ่งทรงที่อยู่ปลายสาย ในเวลานี้ เขาโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟ

เขาโยนโทรศัพท์ไปที่พรมและตะโกนด้วยความโกรธ “แม่ง เอ๊ย! คุณกล้าเรียกฉันว่าเจ้าซึ่งเหรอ? ที่ฉันบอกให้คุณเรียก คุณ ก็กล้าเรียกจริงๆเหรอ? เจ้าซึ่งคือชื่อที่คุณมีสิทธิ์เรียกเหรอ?”

เมื่อพูดจบ เขาก็ตะโกนอย่างหงุดหงิด “แม่งเอ๊ย! บอกให้ฉัน ไปเจอคุณ? คุณวางมาดมากเกินไปแล้ว? อย่าคิดว่ามีเพื่อนที่ โตเกียวและพักที่บ้านของเขา ก็รู้สึกว่าตัวเองเจ๋งมากเลยเหรอ? แม่งน่าโดนกระทืบจริงๆ!”

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ซุงหรงจะด่าอยู่ แต่เขาก็มองเรื่องนี้ออก อย่างชัดเจน

“ถึงแม้ฉันจะไม่พอใจเย่เฉินมากๆ ฉันก็ต้องไปเจอเขาและเชื่อ

ฟังคำสั่งทุกอย่างของเขา อย่างน้อยก็ต้องเสแสร้งทำเป็นให้

ความร่วมมือกับเขาอย่างเต็มที่

“มิฉะนั้น ถ้าเขาเห็นความผิดปกติของฉัน ฉันคงจบเห่อย่าง แน่นอน?”

“เย่เฉินโด่งดังว่าเป็นคนที่อารมณ์ไม่ดี เขากับน้องสาวของฉัน มีความสัมพันธ์ที่ไม่กล้าเปิดเผย ถ้าเขารู้ว่าฉันเป็นคนทำร้ายน้อง สาว บางทีเขาอาจจะฆ่าฉันที่ญี่ปุ่นก็ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น ทุกอย่าง ก็จบเห่แล้ว…”

ในเวลานี้ ที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ
ซึ่งหวั่นถุงนอนพักผ่อนอยู่ อิโตะนานาโกะอยู่กับเย่เฉินตลอด

เวลา

เมื่อเย่เฉินวางสายโทรศัพท์จากซ่งหรง เขาก็พูดกับนานาโกะ ที่อยู่ข้างๆ “นานาโกะ ฉันต้องรบกวนคุณอีกหนึ่งเรื่อง”

อิโตะนานาโกะรีบพูดทันที “เย่เฉินซัง ถ้าคุณต้องการอะไรก็ พูดมาได้เลย!”

เย่เฉินหัวเราะเบาๆและพูด:”ฉันอยากรบกวนคุณส่งขบวน รถยนต์ไปรับคนๆหนึ่งมาที่นี่หน่อย ขอขบวนรถยนต์ที่อลังการ หน่อย ยิ่งอลังการมากๆก็ยิ่งดี! “