บทที่ 1988

เย่เฉินรีบพูด “คุณท่าน เชิญพูดมาได้เลย”

คุณท่านซ่งพูดด้วยน้ำเสียงสั่น “อาจารย์เย ฉันขอร้องให้คุณ ไปญี่ปุ่น ในโลกใบนี้ คงมีแค่คุณที่จะช่วยชีวิตของเธอได้…

เย่เฉินไม่ได้บอกคนของตระกูลซง ตัวเองมาที่ญี่ปุ่นแล้ว ดังนั้น คุณท่านซึ่งคิดว่าตอนนี้เขายังอยู่ที่เมืองจีนหลัง

แต่ตอนนี้คุณท่านซึ่งพูดขนาดนี้แล้ว เขาก็เลยไม่อยากปิดปัง เรื่องนี้อีก และพูด:”คุณท่านซัง พูดตามตรง ตอนนี้ฉันอยู่ที่ โตเกียว เรื่องของหวั่นถึงฉันจะช่วยอย่างสุดความสามารถ”

คุณท่านซึ่งถามด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้นว่า “อาจาร ย์เย่ คุณ…คุณอยู่ที่โตเกียว?! คุณไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เย่เฉินพูดตามความจริง เมื่อคืน เมื่อฉันได้ข่าวว่าเกิดเรื่องไม่ ดีขึ้นกับหวั่นถึง ฉันก็ให้ผู้จัดการทั่วไปเฉินของโรงแรมป่ายจินฮา นกงช่วยเตรียมเครื่องบินให้ฉัน จากนั้นก็บินมาที่ญี่ปุ่นเลย”

คุณท่านซึ่งโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด และพูดด้วยความ ซาบซึ้ง:”อาจารย์เย่ หวั่นถึงมีเพื่อนอย่างคุณ เป็นความโชคดี ของเธอจริงๆ!

คุณเป็นคนมีความสามารถ ฉันเชื่อว่าคุณต้องช่วยหวั่นถึงได้ อย่างแน่นอน…”
ขณะพูด เขาก็รีบพูดอีกครั้ง “อาจารย์เย่ เมื่อคืนทรงพาลูก น้องบางส่วนไปโตเกียวด้วย ฉันให้เขาไปพบคุณได้ไหม และ บอกให้เขาฟังคำสั่งทุกอย่างของคุณ คุณคิดว่ายังไง?

เมื่อเย่เฉินได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เจอหน้าซ่งทรง?

แต่เขาไม่อยากเจอซึ่งทรง

แต่เมื่อเขานึกถึงว่าซึ่งทรงเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด เยเฉันรู้สึก ถ้าเจอเขาก็คงไม่เป็นไร

เจอหน้าเขา ดูว่าตอนที่เขาเผชิญหน้ากับฉัน เขาจะแสดงพิรุธ อะไรออกมาหรือเปล่า

ดังนั้น เย่เฉินจึงพูดกับคุณท่านซึ่งว่า “คุณท่าน คุณบอกให้คุณ ซึ่งโทรหาฉัน ฉันจะบอกสถานที่และเวลาที่พวกเราเจอกัน”

คุณท่านซึ่งตื่นเต้นดีใจมากๆ “ได้ครับๆ! อาจารย์เย่รอสักครู่ ฉันจะแจ้งหรงวี่เดี๋ยวนี้เลย บอกให้เขารีบไปหาคุณ! ตั้งแต่วันนี้ เป็นต้นไป ให้เขาฟังคำสั่งของคุณทุกอย่าง”

เย่เฉินรับปากและพูดได้ ให้เขาโทรศัพท์มาหาฉันเลย”

ในเวลานี้ ซึ่งทรงกำลังกังวลใจมากๆอยู่ในโรงแรม

เดิมทีคิดว่าการมาญี่ปุ่นครั้งนี้ของตัวเองจะกลายเป็นเรื่องง่าย เมื่อมาถึงก็รับศพของซ่งหวั่นถิง และปรึกษาหารือกับคนใน ตระกูล นำศพของเธอกลับไป จากนั้นก็กลับไปจัดงานศพที่เมืองจีนหลัง

หลังจากเสร็จสิ้นงานศพ ให้คุณทานยาโรคประสาทที่คุณพ่อ เตรียมไว้ ค่อยๆ ให้เขากลายเป็นโรคอัลไซเมอร์ จากนั้นก็เลี้ยง เขาไว้เป็นตุ๊กตานําโชค

แต่เขากลับคาดคิดไม่ถึงจริงๆ แผนการที่วางแผนมาเป็นอย่าง ดี ก็เกิดเรื่องติดขัดตั้งแต่แรกแล้ว

เขามาถึงแล้ว แต่ไม่มีศพของซ่งหวั่นถึง…..

ในขณะที่เขาขึ้นหลังเสือแล้วลงยาก และไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ จากนี้ ก็มีสายเรียกเข้าจากคุณท่านซึ่ง

นี่เป็นสายเรียกเข้าครั้งที่แปดของวันนี้ที่คุณท่านซึ่งโทรหาเขา เมื่อเห็นหน้าจอโทรศัพท์แสดงชื่อ”คุณปู่”เขาก็อดไม่ได้ที่จะด่า ออกมา “แม่งเอ๊ย ไอ้แก่! โทรศัพท์มาเยอะแยะทำไม! ฉันรำคาญ จะตายอยู่แล้ว!”

ถึงแม้เขาจะด่าออกมา แต่เขาไม่กล้าที่จะให้คุณปูรอนาน รีบ กดโทรศัพท์เพื่อรับสายทันที

ทันทีที่รับสาย ซึ่งหรงเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เขา พูดด้วยน้ำเสียงเคารพ รู้สึกผิดและโศกเศร้าเล็กน้อย “คุณปู่ ฉัน ขอโทษ ทางฝั่งกรมตำรวจนครบาลโตเกียวยังไม่มีข่าวคราว อะไรเลย แต่คุณปู่โปรดวางใจ ฉันจะพยายามเร่งพวกเขาเพื่อหา เธอให้เจอ!”

คุณท่านซ่งรับปากและพูด:”ทรงวี่ ครั้งนี้ที่ฉันโทรศัพท์มาหาคุณ มีเรื่องหนึ่งให้คุณไปจัดการ

ซ่งหรงรีบพูดทันที “คุณปู่มีเรื่องอะไรก็สั่งมาได้เลย!” คุณท่านซ่งพูด “อาจารย์เยอยู่ที่โตเกียวแล้ว” ซึ่งหรง ตกใจมากๆจนขนลุกไปทั้งตัวและพูดออกมา ทันที “คุณพูดอะไรนะ?!”