บทที่ 1987

เวลาเที่ยงวัน ในภูเขาของเขตนิชิทามะโตเกียว

วันนี้อากาศของโตเกียวดีมาก

ท้องฟ้าปลอดโปร่ง

พระอาทิตย์อันอบอุ่นลอยอยู่บนท้องฟ้า แผ่ความอบอุ่นและ แสงสว่างไปทั่วโตเกียว

อากาศที่ดีแบบนี้ สามารถมองเห็นทุกอย่างได้ดีมากๆ จึง เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการค้นหาและกู้ภัย

เจ้าหน้าที่ตำรวจของกรมตำรวจนครบาลโตเกียวค้นหามา แล้วหนึ่งคืน ก็ยังหาเบาะแสของซึ่งหวั่นถึงไม่เจอเลยสักนิด ทำให้ทุกคนในกรมตำรวจนครบาลสิ้นหวังมากๆ

ระยะทางในการค้นหา มีศูนย์กลางอยู่ที่ตำแหน่งที่เกิดเหตุ ตอนแรกขยายออกไปหากิโลเมตร จากนั้นก็ขยายเป็นสิบ กิโลเมตร แต่ก็ไม่พบอะไรเลย

กรมตำรวจนครบาลตัดสินใจ จะขยายการค้นหาออกไปเป็น ยี่สิบกิโลเมตร ถ้าในระยะทางยี่สิบกิโลเมตรยังหาไม่เจอ ถ้างั้น คงต้องประกาศให้ทุกคนทราบว่าเธอหายตัวไป และหาตัวไม่เจอ

ในขณะนี้ ซึ่งทรงรู้สึกกังวลใจมากๆ

ตอนที่สิ่งที่เขาต้องการคือหาศพของซ่งหวั่นถึง ให้เจอโดยเร็วที่สุด ถ้าไม่ได้รับการยืนยันว่าซ่งหวั่นถึงเสียชีวิตแล้ว เขาคงอยู่ ไม่เป็นสุข

ฮาชิโมโตะชินคิจิก็กังวลมากๆเช่นกัน ตอนนี้กรม ตำรวจนครบาลโตเกียวได้ตั้งข้อสงสัยว่าซึ่งหวั่นถึงและคนอื่นๆ โดนคนวางแผนลอบสังหาร ดังนั้นพวกเขาเริ่มสอบสวนคดีจาก สถานที่เกิดเหตุแล้ว

ถึงแม้ลูกน้องของฮาชิโมโตะชินอิจิ ได้เก็บกวาดร่องรอยใน สถานที่เกิดเหตุทั้งหมดแล้ว แต่ในโลกนี้ไม่มีการก่อ อาชญากรรมที่สมบูรณ์แบบ ถึงแม้พวกเขาจะเก็บกวาดร่องรอย ทั้งหมดแล้ว แต่ก็คงเหลือเบาะแสบางอย่างไว้อย่างแน่นอน

ถ้าเจ้าหน้าที่ตำรวจเจอเบาะแสดังกล่าว ก็สามารถสืบค้นจาก เบาะแส และค่อยๆเกาะรอยจากเบาะแสนี้และรู้เรื่องราว ทั้งหมด

เมื่อถึงเวลานั้น ก็สามารถจับกุมฆาตกรที่ลงมือ สืบจนไปถึงผู้ อยู่เบื้องหลังอย่างฮาชิโมโตะชินคิจิ ไม่มีใครสามารถหนีรอดไป ได้

คุณท่านซ่งที่อยู่ไกลออกไปในเมืองจีนหลัง ในเวลานี้ เขายัง คงกังวลมากๆกับการหายตัวไปของซึ่งหวั่นถึง

เขาได้โทรหาซงหรงวี่หลายครั้งในช่วงเช้า เพื่อถามความคืบ หน้าคดีนี้จากกรมตำรวจนครบาล โตเกียว แต่คำตอบที่ซึ่งทรง แจ้งเขาคือหาเบาะแสของเธอไม่เจอเลย

เรื่องนี้ทำให้จิตใจของคุณท่านกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ
ถึงแม้เขาจะหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหลานสาวของเขาจะปลอดภัย แต่ผ่านไปนานขนาดนี้ก็ยังไม่มีข่าวคราว ทำให้เขาเตรียมใจ เรื่องที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว

เขารู้ดี ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หลานสาวจะมีโอกาสรอย ชีวิตน้อยลงเรื่อยๆ

ดังนั้น เขาก็เลยรีบโทรศัพท์ไปหาเเฉินทันที

ทันทีที่เย่เฉินรับสาย เขาก็พูดด้วยความอ้อนวอนว่า “อาจาร เย่ ฉันขอร้อง คุณช่วยหาวิธีช่วยหวั่นถึงด้วย!”

ขณะพูด คุณท่านกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ และร้องไห้ออกมา

เย่เฉินรีบพูดปลอบใจทันที “คุณท่าน คุณใจเย็นๆ เรื่องของ หวั่นถึง ฉันจะช่วยอย่างสุดความสามารถ”

คุณท่านซึ่งถอนหายใจและพูด:”อาจารย์เย่ คุณอาจจะไม่รู้ ห รงได้เดินทางไปญี่ปุ่นเมื่อคืนนี้ แต่ทางฝั่งญี่ปุ่นค้นหาหวั่นถึง จนถึงตอนนี้ก็ยังหาเธอไม่เจอเลย คนที่ไปพร้อมกับหวั่นถึงอีก สามคนเสียชีวิตหมดแล้ว แต่ยังไม่รู้ชะตากรรมของหวั่นถึงเลยว่า ยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว เรื่อง เรื่องนี้จะไม่ให้ฉันกังวลใจได้ ยังไง…”

เดิมทีเย่เฉินยังคิดอยู่ว่าจะบอกเรื่องนี้กับคุณท่านซึ่งดีไหม บอกเขาว่าซึ่งหวั่นถึงปลอดภัยแล้ว

แต่หลังจากไตร่ตรองแล้ว เขารู้สึกว่ายังไม่ควรบอกเรื่องนี้ให้ เขาทราบ ในเมื่อเคยพูดแล้วว่าห้ามบอกคนอื่น ถ้างั้นก็ไม่ควรบอกคนอื่นจริงๆ

ไม่ว่าจะเป็นคุณท่านซ่ง หรือมีคนอื่นถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันก็ ไม่ควรเปิดเผย ให้คนอื่นทราบ

ดังนั้น เขาก็เลยพูดกับคุณท่านซึ่ง “คุณท่าน คุณโปรดวางใจ ฉันได้ขอให้เพื่อนที่อยู่โตเกียวช่วยค้นหาหวั่นถึงแล้ว ถ้ามีข่าว คราวอะไร ฉันจะแจ้งคุณเป็นคนแรก”

คุณท่านซ่งพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น: “อาจารย์เย่ ฉันขอพูดตรงๆ ครั้งนี้ฉันมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเลย เรื่องที่เกิดกับหวั่นถึงน่าจะมีคน คิดลอบสังหารเธอ และคนอื่นๆ ทั้งหมดก็เสียชีวิตแล้ว มีเพียงเธอ หายตัวไปคนเดียว ฉันรู้สึกว่าเธออาจจะตายไปแล้ว หรือไม่ก็ กำลังเผชิญกับเรื่องอันตรายถึงชีวิต…”

เย่เฉินเอ่ยปากพูด “คุณท่าน เรื่องนี้ยังไม่ได้ขอสรุป ดังนั้นคุณ อย่าพึ่งมองโลกในแง่ร้าย ฉันเชื่อว่าหวั่นถึงเป็นคนดีและสวรรค์ ต้องคุ้มครองเธอ เธอน่าจะผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้”

คุณท่านซึ่งนิ่งไปชั่วครู่และพูดอ้อนวอน “อาจารย์เย่ ถ้าเป็นไป ได้ ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะรบกวนคุณ…”