บทที่ 1974

แต่อิโตะนานาโกะและคนอื่นๆ ตามเขาไม่ทันจริงๆ ดังนั้นพวก เขาจึงทำได้เพียงยืนรอเย่เฉินอยู่ที่เดิม

เย่เฉินไม่ต้องการนั่งเฮลิคอปเตอร์ไปรับซ่งหวั่นถึง ถ้าทำแบบ นี้ มีแนวโน้มที่จะทำให้คนอื่นๆ ที่กำลังค้นหาข่งหวั่นถึงรู้ตัว

ดังนั้นเขาก็เลยใช้สองเท้าและพึ่งพาตัวเอง

โชคดีที่เย่เฉินอยู่ห่างจากซ่งหวั่นถึงไม่ไกลนัก เมื่อมองจากจีพี เอส มีระยะทางประมาณสองถึงสามกิโลเมตร

ดังนั้นหลังจากเขาวิ่งอย่างรวดเร็วผ่านไปครึ่งชั่วโมง ซึ่งหวั่น งก็ปรากฏตัวขึ้นในรัศมีการมองเห็นของเยเฉิน

ซึ่งหวั่นถึงในขณะนี้ กำลังปีนขึ้นไปจากด้านล่างหุบเขา

เธอนึกว่าตัวเองอยู่ในระยะที่ปลอดภัยแล้ว ดังนั้นเธอจึงปืนขึ้น หุบเขาเพื่อหาสัญญาณโทรศัพท์ จากนั้นก็โทรศัพท์หาเย่เฉินและ คนในครอบครัวเพื่อแจ้งพวกเขาว่าตัวเองปลอดภัย

ซึ่งหวั่นถึงในเวลานี้ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลใจ “ถ้าอาจารย์เย่ได้ รับข้อความเสียงก่อนที่ฉันจะเกิดเรื่องไม่ดี เขาต้องเป็นห่วงเรื่อง ความปลอดภัยของฉันมากๆแน่นอน? ไม่รู้ว่าเขาในตอนนี้จะเป็น ห่วงมากแค่ไหน ฉันต้องโทรศัพท์หาอาจารย์เก่อน บอกให้เขารู้ ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่!”
เมื่อเย่เฉินเห็นเธอ เขารู้สึกตื่นเต้นดีใจมากๆ

ขณะที่เขาเดินทางจากเมืองจีนหลิงมาญี่ปุ่น เรื่องที่เย่เฉินกลัว ที่สุดคือข่งหวั่นถึงได้รับอันตรายถึงชีวิต

ตอนนี้เขาเห็นเธอกับตาตัวเอง ทำให้เยเงินคลายความกังวล และความประหม่าทั้งหมดของตัวเองที่เกิดก่อนหน้านี้

เมื่อซ่งหวั่นถึงปืนถึงกลางหุบเขาและอยู่บนก้อนหินอันใหญ่ที่ ค่อนข้างแบนราบ เธอหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมา ในเวลานี้ โทรศัพท์ก็ยังแสดงผลว่าไม่มีสัญญาณ

เธอจับโทรศัพท์และเดินไปมาบนก้อนหินอันใหญ่ ในที่สุดเธอ ก็จับสัญญาณโทรศัพท์ได้หนึ่งขีด

ดังนั้น เธอจึงรีบอยู่นิ่งๆแล้วเปิดวีแชททันที

เนื่องจากสัญญาณไม่ดี ดังนั้นวีแชทของเธอจึงแสดงผลว่า กำลังเชื่อมต่อ

ผ่านไปหลายนาที วีแชทเปลี่ยนจากการเชื่อมต่อเป็นรับข้อมูล ถึงแม้จะเปลี่ยนเป็นรับข้อมูล แต่เธอไม่ได้รับข้อความใหม่ทาง

วีแชทแม้แต่ข้อความเดียว

ดังนั้น เธอก็เลยปิดวีแชท และโทรศัพท์หาเเฉินทันที

เธอโชคดีมากๆ ถึงแม้สัญญาณจะมีเพียงแค่ขีดเดียว และ เชื่อมต่ออินเทอร์เน็ตไม่ได้ แต่สัญญาณเพียงหนึ่งขีดนี้ เพียงพอที่ จะทำให้เธอโทรออกไปได้!
หลังจาก โทรออกไปได้ไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงของเย เฉิน: “หวั่นถึง ตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้าง?

เมื่อซ่งหวั่นถึงได้ยินเสียงของเยเฉิน เธอรู้สึกว่าเป็นเหมือน อยู่ใกล้ๆตัวเอง เธอดีใจมากๆ และร้องไห้ออกมา “อาจาร เย…ฉัน…ฉันยังมีชีวิตอยู่…”

เยเฉันพูดอย่างอ่อนโยน:”ฉันรู้”

ซึ่งหวั่นถึงในเวลานี้ร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูด “อาจาร เย….ขอบคุณมากๆ…ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ตอนนี้ฉันคงตายไป แล้ว…”

เย่เฉินมองแผ่นหลังของซ่งหวั่นถึงด้วยความปวดใจและพูด เบาๆ “หวั่นถึง ฉันจะบอกคุณเรื่องหนึ่ง คุณอย่ากังวลและอย่า กลัว”

ซึ่งหวั่นถึงรีบพูดทันที “อาจารย์เย่ คุณพูดมาได้เลย!”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง “เมื่อรู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับคุณ ฉันก็ เดินทางมาญี่ปุ่นเลย”

“อ้า?!”ซงหวั่นถึงถามด้วยความดีใจ “อาจารย์เย่ คุณ…คุณ มาที่ญี่ปุ่นแล้วเหรอ?!”

เย่เฉินพูด:”ใช่ ฉันอยู่โตเกียวแล้ว”

ในเวลานี้ ซึ่งหวั่นถึงดีใจมากๆและมีความสุขมากๆ เธอพูดทั้ง น้ำตา:”อาจารย์เย่ คุณ…คุณมาหาฉันที่โตเกียวใช่ไหม?”
เยเฉินถอนหายใจเบาๆและพูด “หวั่นถึง ตอนนี้ฉันอยู่ที่เขตนิชิ ทามะโตเกียวที่เกิดเรื่องไม่ดีกับคุณ”

ใบหน้าของซ่งหวั่นถึงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อและ อุทาน: “อาจารย์เย่ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่เขตนิชิ ทามะโตเกียว? ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?

เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง “หวั่นถึง ตอนนี้ฉัน…อยู่ด้านหลังของคุณ!”