บทที่ 1958

ทางด้านคุณท่านซึ่งกำลังเตรียมเข้านอน

ตั้งแต่ที่รับประทานยาอายุวัฒนะ ร่างกายของเขาก็ยิ่งแข็งแรง แต่ว่ามันก็ทำให้เขารักสุขภาพมากยิ่งขึ้น ดังนั้นเขาจึงมีแนวคิด เกี่ยวกับสุขภาพว่านอนเร็วตื่นเร็ว ในทุกๆวันเขาจึงเข้านอนค่อน ข้างเร็ว

เมื่อได้รับสายโทรศัพท์จากเย่เฉินอย่างกะทันหัน เขาจึงรีบกด รับสาย แล้วเอ่ยพูดว่า “ไอหยา อาจารย์เย่ โทรมาดึกขนาดนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

เย่เฉินเอ่ยพูดว่า “คุณท่านซึ่ง ผมรบกวนถามอะไรหน่อยครับ ตอนนี้หวั่นถึงทำอะไรอยู่? ทำไมจู่ๆถึงติดต่อเธอไม่ได้เลย?”

“หวั่นถิง?” คุณท่านซ่งพูดขึ้นมาอย่างแปลกใจ “ตอนเย็นๆ ยัง ติดต่อกันอยู่เลย ตอนนี้เธออยู่ที่โตเกียว ไปคุยเจรจาเรื่องร่วม งานกับบริษัทนิปปอนสติน่ะ”

เย่เฉินเอ่ยพูดว่า “ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้หวั่นถึงส่งข้อความเสียง มาหาผม จู่ๆก็พูดเรื่องชาติหน้าอะไรพวกนั้น แล้วหลังจากนั้น ผมก็ตอบเธอกลับไป แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ ผมสงสัยว่าหวั่น ถึงอาจจะประสบอุบัติเหตุอยู่ที่โตเกียว”

“ประสบอุบัติเหตุ?! คุณท่านซึ่งลุกพรวดขึ้นมาจากเตียงทันที เอ่ยถามออกไปว่า”อาจารย์เย่ ข้อความเสี่ยงที่เธอส่งไปหาคุณ ได้บอกไหมว่าเกิด อะไรขึ้น?”

“ไม่มีครับ” เย่เฉินพูดเสียงต่ำว่า “นี่แหละคือสิ่งที่ผมกังวล ที่สุด ในข้อความเสียงที่เธอส่งมาไม่ได้บอกรายละเอียดชัด แต่ มันทำให้ผมรู้สึกได้ว่าเธอกำลังบอกลาผม

คุณท่านซึ่งเอ่ยพูดอย่างเครียดๆว่า “ผมจะลองโทรไปถามผู้

ช่วยเธอว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

“ครับ ได้เรื่องอะไร รบกวนแจ้งผมทันทีเลยนะครับ!”

คุณท่านซึ่งวางสายไปแล้ว จากนั้นก็ลองโทรหาซึ่งหวั่น งก่อนเป็นอันดับแรก

ผลลัพธ์เป็นอย่างที่เย่เฉินพูด โทรหาซึ่งหวั่นถึงไม่ติดเลยสัก นิต

หัวใจของคุณท่านซึ่งพลันซาวาบ จากนั้นก็รีบโทรไปหาเงิน

ย่านผู้ช่วยของซึ่งหวั่นถึง

เฉินย่านเป็นผู้ช่วยคนสนิทและเป็นมือซ้ายของซ่งหวั่นถึง ถ้า หากว่าซึ่งหวั่นถึงเกิดอะไรขึ้น เธอต้องรู้เรื่องอย่างแน่นอน

แต่เรื่องที่ทำให้คุณท่านซึ่งกังวลมากกว่าเดิมก็คือ เบอร์ของ เฉินย่านก็โทรไม่ติด

คราวนี้คุณท่านซึ่งเริ่มลนลานขึ้นมาจริงๆแล้ว เขารีบโทรไปหาซึ่งทรง เอ่ยพูดว่า “ทรง มาหาฉันที่ห้องเดี๋ยวนี้! หวั่นถึงเกิดเรื่องแล้ว!

หนึ่งนาทีต่อมา ซึ่งทรงก็เข้ามาหาอย่างเร่งรีบ ทันทีที่เปิด ประตูก็เอ่ยถามอย่างเครียดๆว่า “คุณปู่ เกิดอะไรขึ้นกับหวั่นถึง ครับ?! ”

คุณท่านซึ่งเอ่ยพูดอย่างกังวลว่า “หวั่นถึงหายตัวไป! ฉันโทร ไปหาทั้งเธอทั้งเงินย่าน แต่ก็โทรไปติดสักคน!”

คุณท่านซึ่งเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้งว่า “ทรง น้องสาวแกไป ญี่ปุ่นคราวนี้ มีคนไปด้วยกี่คน?! ”

ซึ่งทรงเอ่ยพูดว่า “เหมือนจะพาผู้ช่วยไปสองคน แล้วก็คนขับ รถที่ไปเจอที่ญี่ปุ่น”

คุณท่านข่งรีบเอ่ยถามอย่างร้อนใจว่า “นอกจากเงินย่านแล้ว อีกคนคือใครแกรู้ไหม?”

ซึ่งทรงคิดอยู่สักพัก ก็เอ่ยพูดว่า “เหมือนจะชื่อว่าเสี่ยวฮุยนะ

ครับ”

คุณท่านซึ่งรีบออกคำสั่งว่า “เร็วเข้า! หาเบอร์ของเสี่ยวฮุยอะ ไรนั่นมาให้ได้ แล้วก็ลองโทรหาเธอดูว่าติดต่อได้หรือเปล่า!

ซึ่งทรงพยักหน้า จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมา ติดต่อไปหา หัวหน้าแผนกทรัพยากรบุคคลแล้วเอ่ยพูดว่า “มีเบอร์ติดต่อคน ชื่อเสี่ยวฮุ่ยที่ไปญี่ปุ่นกับซึ่งหวั่นถึงไหม?”

อีกฝ่ายตอบกลับมาว่า “มีครับคุณชาย ให้ผมส่งให้เลยไหมครับหรือว่ายังไง?”
ซึ่งทรงเอ่ยขึ้นมาว่า “ส่งมาตอนนี้เลย!

ไม่นาน อีกฝ่ายก็ส่งช่องทางติดต่อมาให้ซึ่งทรง

ซ่งหรง รีบติดต่อไปในทันที แต่รออยู่นาน ปลายสายก็มีแต่ สัญญาณตอบกลับมาว่า “ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่ สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาฝากหมายเลข…..

ซึ่งทรงมองมาที่คุณท่านซึ่งอย่างเครียดๆ แล้วพูดว่า “คุณปู่ ครับ….ผู้ช่วยสองคนที่ติดตามหวั่นถึงไปด้วยโทรหาใครไม่ติด สักคนเลย นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่…”

คุณท่านซึ่งเหงื่อออกท่วมหัว เขาบีบมือตัวเองแน่น พิมพ์ ออกมาว่า “แย่แล้วๆ! ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับหวั่นถึงแน่ๆ! ที่นี้ ต้องทํายังไงดี…

ซึ่งทรงเอ่ยพูดอย่างไม่ลังเลว่า “คุณปู่ ให้ผมนำคนไปญี่ปุ่น ตอนนี้เลยไหมครับ!!