บทที่ 1925

ขงเต๋อหลงกำลังคิดหาวิธี และหาหัวข้อพูดคุย เพื่อเข้าใกล้ หวังตงเสงี่ยนให้ได้มากขึ้น ทันใดนั้นเขาก็ได้รับข้อความแชทที่ ส่งมาจากตงซิ่วหัวแม่ของเขาเอง

เนื้อหาในวีแซท ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าในทันที

“เจ้าเด็กเวรคุณไปยั่วโมโหเยเฉินอะไรอีกแล้ว! เมื่อกี้เหว่ย เลี่ยงของตระกูลกู้เพิ่งโทรมาด่าว่าฉันเป็นชุดเลย บอกว่าคุณ สร้างปัญหาอีกแล้ว เยเฉันต้องการจะขยายเวลาลงโทษให้คุณ อยู่ในเมืองจินหลิงเพิ่มเป็นสองปี!”

ขงเต๋อหลงแทบจะทรุดตัวลง

“สองปี?! นี่มันเหมือนกับฆ่าผมไปเลยชัดๆ ?”

“ผมพึ่งมาใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านชุมชนเพียงแค่สองวัน ก็แทบ จะทนไม่ไหวแล้วทั้งคน ในหนึ่งปีต่อไปในอนาคตผมยังไม่รู้ว่าจะ ทนอยู่ต่อไปได้อย่างไรเลย ทำไมจู่ๆ เย่เฉินคนนี้ก็เพิ่มช่วงเวลา ของบทลงโทษให้กับตัวเองอีกหนึ่งปี? ผมทำอะไรผิดต่อเขางั้นเห รอ?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ขงเต๋อหลงก็มองไปที่เย่เฉิน และเอ่ยปากถาม

โดยจิตสำนึกว่า “คุณเย่ ผม……….

เย่เฉินไม่รอให้เขาพูด และส่งน้ำชาให้เขาหนึ่งถ้วยโดยตรง ยิ้มอย่างแผ่วเบา และกล่าวว่า “นี่ คุณขงเชิญดื่มน้ำชา ชานี้ไม่เลวนะ ผมนำกลับมาจากต่างถิ่น ดื่มแล้ว สองก็ยังเป็นสองอยู่ เหมือนเดิม หากไม่ดื่ม สองก็จะกลายเป็นสาม และแม้กระทั่งอาจ จะกลายเป็นสี่ หรือกลายเป็นห้าก็ได้”

สีหน้าของขงเต๋อหลงน่าเกลียดอย่างยิ่งขึ้นมาในทันที คำขู่ในคำพูดของเย่เฉิน เขาได้ยินอย่างชัดเจน และเข้าใจ อย่างมาก

“ความหมายของเยเฉินก็คือบอกผมว่าอย่าพูดมาก ถ้าผมดื่ม น้ำชาอย่างเชื่อฟัง และไม่พูดมาก งั้นก็จะปล่อยให้ตัวเองอยู่ใน เมืองจินหลิงเป็นเวลาสองปี ถ้าตัวเองไม่ทำตามที่เขาพูด สองปีก็ อาจจะกลายเป็นสามปี สี่ปี หรือแม้กระทั่งห้าปี…….

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ในหัวใจของคงเต๋อหลงก็พังทลายลงอย่าง สมบูรณ์!

“เย่เฉินผู้นี้ เป็นเหมือนมารในหมู่มารทีเดียวเลยจริงๆ! ผมไป ทำอะไรให้คุณโกรธขนาดนี้กันแน่? คุณถึงต้องหาเรื่องผมแบบ

“หรือว่า…..หรือว่าจะเป็นเพราะหวังตงเสงี่ยนคนนั้นหรือ? หรือว่าเมื่อกี้ผมอยากจะจีบหวังตงเสงี่ยน และทำให้เขาขุ่นเคือง ไป!”

“หวังตงเสงี่ยนก็ไม่ใช่ผู้หญิงของเขาเย่เฉินเลย! เธอก็เป็นแค่ รองประธานของตี้เหากรุ๊ปไม่ใช่หรือ? เกี่ยวอะไรกับคุณงั้นเหรอ? คุณครอบง่าเกินไปแล้วหรือไม่…….
ในขณะที่ในใจของขงเต๋อหลงกำลังมีความรู้สึกที่หดหูอย่าง มาก คนอื่นๆ ก็ไปที่เย่เฉินด้วยประหลาดใจอย่างมาก ไม่รู้ความ หมายที่สองกลายเป็นสาม และกลายเป็นสี่ที่เย่เฉินพูดถึงเลย

เซียว หนถามด้วยความประหลาดใจว่า “เย่เฉิน คุณกำลัง พูดถึงอะไรเหรอ อะไรคือสองกลายเป็นสาม และสองกลายเป็นสี่ นั่น ทำไมฉันฟังแล้วไม่เข้าใจเลย……

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และกล่าวว่า “ภรรยา ผมก็แค่กำลังเล่นเกม ปริศนาให้กับคุณชายขงอยู่เท่านั้นเอง ตอนที่เจอกันครั้งที่แล้ว พบว่า เราทั้งคู่ต่างก็ชอบเล่นเกมปริศนาใบ้ ดังนั้นผมจึงออก ค่าถามให้คุณขงในเวลานี้หนึ่งข้อ

เซียวซูหนพยักหน้าเบาๆ และยิ้มแล้วถามว่า “งั้นคำตอบคือ อะไรเหรอ? ”

เยเฉินยิ้มและพูดว่า “คำตอบไม่สามารถบอกได้อย่างแน่นอน

พูดออกมาแล้วมันก็ไม่สนุกแล้ว”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ผลักถ้วยน้ำชาไปที่ต่อหน้าขงเต๋อหลงอีก ครั้ง และถามด้วยรอยยิ้มว่า “คุณขง ไม่ทราบว่าน้ำชาถ้วยนี้ คุณ อยากจะดื่มหรือไม่?”

ขงเต๋อหลงรู้ว่า ถ้าตัวเองไม่รับน้ำชาถ้วยนี้ เขาอาจจะไม่ได้ ออกจากเมืองจินหลง ในอีกสามสี่ปีข้างหน้าเลยทีเดียว

หากอยากจะหยุดการสูญเสียในเวลา ก็รีบดื่มน้ำชาถ้วยนี้ อย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เกิดการขยายความสูญเสียอีกต่อไป
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นสีแดง และเกือบจะ ร้องไห้ออกมาในทันที

“สองปีเลยนะ! ปล่อยให้ผมอยู่ในเมืองแบบนี้ และพักอาศัย อยู่ในหมู่บ้านชุมชนที่เสื่อมโทรมแบบนั้นเป็นเวลานานสองปี มัน ต่างจากการติดคุกสักที่ไหน!

“บางทีอาจไม่ได้ดีไปกว่าการติดคุกเลยด้วยซ้ำ!

“นี่ผมสร้างบาปสร้างกรรมอะไรไว้เนี่ย ถึงได้มาเจอกับเเฉินที่ เป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ไร้ความปรานีเช่นนี้ ก่อนที่จะเจอกับเขา ชีวิตของผมช่างอิสระและมีความสุขเหลือเกิน หลังจากที่ได้เจอ กับเขาในงานเลี้ยงวันเกิดของซ่งหวั่นถึงในครั้งที่แล้ว ในชีวิตก็ ไม่ได้เจอกับเรื่องดีๆ อะไรอีกเลย!”

เมื่อคิดถึงจุดนี้ จู่ๆ ในหัวใจของขงเต๋อหลงก็อุทานขึ้นมาว่า “แม่งเอ๊ย! ในครั้งนั้นที่รุกรานเย่เฉิน ก็เพราะว่าผมอยากจะจีบซึ่ง หวั่นถึง! เย่เฉินคนนี้ช่างเหี้ยเกินไปแล้วหรือเปล่า?! ตัวเองก็ได้ แต่งงานไปแล้ว และภรรยาก็สวยขนาดนั้น! ทำไมยังจะมาห้าม ผมจีบสาวอีก? ! หรือว่าผู้หญิงพวกนี้จะเป็นผู้หญิงของเขาทั้งหมด งั้นเหรอ?!”

ขงเต๋อหลงมีความรู้สึกที่อยากจะตายไปเลย บังเอิญไปชนเข้า กับปากกระบอกปืนของเยเงินไปหลายครั้ง จากนี้ไปเขาเพียงแค่ อยากจะอยู่ห่างจากเย่เฉินให้มาก ไม่อยากจะเจอเขาอีกต่อไปใน ชีวิตนี้ของเขา…….

นอกจากความแค้นแล้ว เขาก็ทำได้เพียงต้องประนีประนอมไปกับเย่เฉินอย่างช่วยไม่ได้ และรับถ้วยน้ำชาที่เยเฉินผลักเข้ามา ด้วยความเคารพ แล้วใช้มือที่สั่นเทาป้อนไปที่ปาก แล้วพูดด้วย ความเจ็บปวดว่า “คุณเย่ ขอบคุณสำหรับน้ำชาที่คุณชงให้ ผมจะ ดื่มเดี๋ยวนี้เลย!”