บทที่ 1915

เมื่อเผชิญหน้ากับการยืนยันของเจ้าหน้าที่ตำรวจ นายหญิง ใหญ่เชียวพยักหน้า และกัดฟัน และกล่าวว่า “ใช่ สองร้อย!”

ในเวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจยังคงคิดว่าหูของตัวเองฝาดไป “นายหญิงใหญ่ที่อาศัยอยู่ในวิลล่าที่ดีที่สุดของ Tomson Riviera จะโทรแจ้งตำรวจเพราะเงินจำนวนสองร้อยหยวน? มัน ช่างน่าแปลกประหลาดมากเลย…..

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็แอบคิดอยู่ในใจอีกครั้งว่า “เป็นไปได้ ไหมว่าคนรวยจะใช้คำพูดแบบนี้เหมือนกันทั้งหมด เงินสองล้าน แต่พูดว่าสองร้อยแบบสั้นๆ? งานเลี้ยงรุ่นเมื่อครั้งก่อน ทายาท เศรษฐีในห้องเรียนก็เหมือนกันตอนที่เขาพูดถึงรถหรูของเขา ทั้งๆ ที่เป็นรถโรลส์รอยซ์ที่มีมูลค่ามากกว่าห้าล้าน แต่เมื่อพูดถึง ราคาของมัน เขาก็พูดอย่างเรียบง่ายว่าประมาณห้าร้อยกว่าๆ เท่านั้นเอง หรือว่านี่จะเป็นนิสัยที่ติดต่อกันได้ของคนรวยนั้นเห รอ?”

แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกหดหูเล็กน้อย “หากว่าตาม เหตุผลแล้ว นายหญิงใหญ่คนนี้มีทรัพย์สินมากกว่าพันล้าน ถึง แม้เงินสองล้านจะหายไปก็คงไม่ถึงกับจะต้องมีอาการที่ตื่นเต้น ขนาดนี้หรอก?”

ดังนั้น เขาจึงมองไปที่นายหญิงใหญ่อีกครั้ง และพูดว่า “สวัสดี ครับนายหญิง ใหญ่ ผมจะขอยืนยันกับคุณอีกครั้ง คุณบอกว่าลูกสะใภ้ของคุณ ซึ่งก็คือเฉียนหงเล่นขโมยเงินของคุณไปสองร้อย สองร้อยนี้ หมายถึงสองล้านใช่ไหม?

“ไม่ใช่” นายหญิงใหญ่เชียวพูดว่า “ก็คือเงินจํานวนสองร้อย หยวน เงินสด สองร้อยหยวน แบงค์ร้อยสองใบ!”

“หา?!” เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนต่างพาอยากจะล้มลงกับพื้น

คนที่เป็นหัวหน้าพูดอย่างอักอ่านว่า “นายหญิงใหญ่ ลูกสะใภ้ คนโตของคุณเอาเงินคุณไปสองร้อยหยวน คุณก็โทรแจ้งตำรวจ จับกุมเธอเลยงั้นหรือ?”

นายหญิงใหญ่เซียวเลิกคิ้ว และถามกลับว่า “ทำไม? ไม่ได้เห รอ? เธอขโมยเงินที่หามาอย่างยากลำบากของฉันไป ฉันยังโทร แจ้งตำรวจไม่ได้งั้นหรือ?”

คนที่เป็นหัวหน้าของเจ้าหน้าที่ตำรวจกล่าวอย่างนักอ่านว่า “มันก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ผมจะต้องบอกความรู้พื้นฐานทางด้าน กฎหมายให้คุณทราบสักหน่อย ตามคำจำกัดความของการ โจรกรรมในกฎหมายของประเทศเรา เงื่อนไขของโทษฐานความ ผิดฐานลักทรัพย์คือจํานวนเงินที่เกี่ยวข้องกับคดีจะต้องเป็น จำนวนที่ค่อนข้างมากจากมาตรฐาน

หลังจากพูด เขาก็อธิบายอีกว่า “เกณฑ์สำหรับจำนวนเงินที่ ค่อนข้างมากนี้ อยู่ระหว่างหนึ่งพันหยวนและมากกว่าสามพัน หยวนขึ้นไป หากไม่เป็นไปตามมาตรฐานนี้ ก็จะไม่มีทางที่จะ สําเนินคดีอาญาได้

นายหญิงใหญ่เชียวขมวดคิ้วและพูดว่า “บ้าอะไรเนี่ย! แต่เธอขโมยเงินหามาอย่างยากลำบากของไปเลยนะคุณรู้ไหมเมื่อวานนี้งานหนักมาทั้งวัน ถึงหยวนฉันถูกคนหนึ่ง? คนอื่นชดใช้เงินให้ ฉันอีกหนึ่งร้อยหยวนอีกอย่างเงินสองร้อยหยวน

หลังจากได้ยินเจ้าหน้าที่ตำรวจต่างพากันตะลึงไปหมดเลย แอบคิดอยู่ใจนายหญิงใหญ่คนกำลังล้อเล่นเรา อยู่ใช่ไหม? อาศัยอยู่ในวิลล่าหลังขนาดนี้ และโทรแจ้ง ตำรวจเพราะเงินสองร้อยยังเป็นค่าจ้างได้มาการทำงานหนึ่งร้อย อีกหนึ่งร้อย ได้มาจากการถูกตบงั้นเหรอเป็นธรรมดาทั่วไปก็ไม่ ถึงจะยากจนขนาดนี้หรอก วิลล่าที่หรูหราขนาดใหญ่เช่นมันเป็นเรื่องที่อัจฉริยะไปหรือเปล่า!

อย่างไรตาม เขาได้เพียงต้องอธิบายด้วยความ อดทน“ไม่ครับหญิงใหญ่ คือเรื่องที่กฎหมาย กำหนดไว้อย่างชัดเจน หากอีกฝ่ายขโมยเงินของคุณไปเพียงแค่ สองร้อยหยวน เราก็ทางจะก่อนเท่านั้น หากอนาคตเธอเกณฑ์การฟ้องคดีเพราะเรื่องอื่นแล้ว เราจะสามารถพช่วยคืนความสูญเสียได้”

นายหญิงใหญ่เซียวแค่สองร้อยหยวนแต่เป็นสองพัน!
เจ้าหน้าที่ตำรวจพูดอย่างอักอ่านว่า “เธอขโมยเงินคุณไปเท่า ไหร่ มันก็ขึ้นอยู่กับการสืบคดี ถึงคุณจะบอกว่าสองพัน ในตอนนี้ เราตั้งคดีฟ้องร้องแล้ว คนถูกจับกุมได้แล้ว สุดท้ายพบว่าคุณ กำลังโกหกอยู่ หากอีกฝ่ายไม่ได้เป็นไปตามมาตรฐานของการ ฟ้องคดีเลย งั้นคุณก็ต้องรับผิดชอบต่อการโกหกของคุณตาม กฎหมาย”

ในขณะที่เขากล่าวว่า เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เตือนเธออีกครั้งว่า “อีกอย่าง นายหญิงใหญ่ผมต้องทำความเข้าใจให้คุณอีกสัก หน่อย ถึงแม้ว่ามันจะถึงสองพันหยวนแล้วก็ตาม มันก็แค่ถถูก ควบคุมดูแลเท่านั้น ไม่ใช่การคุมขัง คุณเข้าใจความหมายของ การควบคุมดูแลหรือไม่? ไม่ได้คุมขังอีกฝ่าย เพียงแค่จํากัด ความเป็นอิสระส่วนบุคคล ในบางประการเท่านั้น และทำการปรับ ประพฤติตามชุมชนเป็นประจำ ถึงในเวลานั้นก็อาจจะถูกจำกัดไม่ ให้ออกจากเมืองจีนหลิง หรือเส้นถนนที่วิลล่าของคุณตั้งอยู่ แล้ว ก็ทำการปรับประพฤติตามชุมชนเล็กน้อย ก็ถือว่าพ้นผิดไปได้ แล้ว”

“อะไรนะ!” นายหญิงใหญ่เชียวพูดโพล่งออกมาว่า “การ จัดการของพวกคุณมันอ่อนเกินไปหรือเปล่า! นี่คือการโจรกรรม เลยนะ!”

เจ้าหน้าที่ตำรวจถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เอาเป็นแบบนี้ นะนายหญิงใหญ่ การโจรกรรมเป็นการก่ออาชญากรรมก็จริง แต่การที่จะกล่าวโทษหรือไม่มันก็ต้องเป็นไปตามความเหมาะสม ถ้ามีนักเรียนคนหนึ่งมาแจ้งความว่าเพื่อนร่วมโต๊ะของเขาขโมยยางลบของเขาไปก่อนหนึ่ง มีมูลค่าหนึ่งหยวน เราก็ต้องไปคนเห รอ? นี่มันไม่เหมาะสมไหม!”