บทที่ 1909

เซียวซูหนกับต่งตั่งหลินรู้จักกันมาหลายปีแล้ว ทำให้เธอรู้ เรื่องครอบครัวของหล่อนอยู่บ้าง เมื่อได้ยินหล่อนพูดขึ้นว่าจะพา พี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องมาด้วย ก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความ ประหลาดใจว่า “รั่งหลิน ลูกพี่ลูกน้องที่คุณพูดถึงคงไม่ใช่ขง เต๋อหลงหรอกนะ? ”

ต่งตั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “ก็เขานั้นแหละ

“อ่า? “จู่ๆสมองของเซียวซูหนก็คิดถึงลักษณะของลูกผู้ลาก มากมีคนนั้น พลางถามขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า: “พี่ชาย ลูกพี่ลูกน้องของคุณทำอะไรที่เมืองจินหลิง?

ต่งรั่งหลินตอบว่า “เขาหนะเหรอ อยู่ที่เมืองเป็นจิงนาน ชอบ หาเรื่องใส่ตัว ก็เลยมาฝึกฝนที่เมืองจินหลิงสักพักหนึ่ง”

เชียวชหนถามขึ้นด้วยความแปลกใจว่า: “ฝึกฝน ฝึกฝน ยังไงเหรอ? ”

ต่งรั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “ก็ใช้ชีวิตที่ยากลำบากไง ตอน นี้เช่าที่พักอยู่ที่หมู่บ้านชุมชน สภาพแวดล้อมลำบากไม่น้อยเลย

เซียวซูหนอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดขึ้นว่า “พี่ชายลูกพี่ลูกน้อง ของคุณเป็นคนเอาแต่ใจขนาดนี้ แน่นอนว่าให้เขาพักอาศัยอยู่ที่ หมู่บ้านชุมชนสำหรับเขาแล้วคงเป็นเรื่องที่ทรมานไม่น้อยเลย? แน่นอนว่าคงไม่ใช่เป็นการตัดสินใจด้วยตนเองของเขา ใครเป็นคนทำเรื่องนี้กันแน่?

เมื่อเยเฉินได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่มากก็น้อย เพราะว่าคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีให้ขงเต๋อหลงมาใช้ชีวิตที่เมืองจีน หลิงก็คือเขา

ในเวลานี้ต่งรั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “พี่ชายลูกพี่ลูกน้อง ของฉันไปล่วงเกินคนใหญ่คนโตในเมืองเช่นจึงเข้า เขาก็เลยยื่น ข้อเสนอให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันมาใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก อยู่ที่เมืองจินหลิง วันนี้ฉันจะกลับไปฉลองตรุษจีนที่เย่นจิง เขาก็ เลยจะต้องอยู่ที่นี่คนเดียว”

เซียวซูหนเม้มริมฝีปากยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “พูดตามตรงนะ รั่งหลิน พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของคุณคนนั้น ปกติชอบทำตัวเย่อหยิ่ง จนเกินไป หากครั้งนี้สามารถถ่อมตัวลงหน่อยได้ ก็คงจะเป็นเรื่อง ที่ดีไม่น้อย”

“ใช่แล้ว”ต่งรั่งหลินหัวเราะฮ่าๆ พลางพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวอีกสัก พักไปถึงบ้านของคุณ คุณก็อย่าพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเขาล่ะ ไว้หน้า เขาหน่อยก็แล้วกัน”

เซียวซูหนรีบพูดขึ้นว่า : “วางใจเถอะ ฉันรู้

ต่งรั่งหลินพูด “ถ้าอย่างนั้นก็โอเค เดี๋ยวพวกเราก็จะเดินทาง ไปแล้ว อีกสักพักก็ถึง

“ได้! ฉันจะรอพวกคุณอยู่ที่บ้าน! ”

เมื่อวางสายโทรศัพท์ลง เซียวชูหนก็พูดกับเย่เฉินว่า “สามีที่รัก เดี๋ยวอีกสักพักรั่งหลินกับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของหล่อนจะมา นั่งเล่นบ้านของเรา

เย่เฉินพยักหน้าพลางถามขึ้นว่า “พวกเขาจะกินข้าวกลางวัน ที่บ้านของพวกเราไหม? เซียวซูหนสายศีรษะ : “ไม่หรอก มานั่งเล่นครู่เดียวก็กลับ รั่ง

หลินนั่งอยู่สักพักก็ไป หล่อนต้องรีบไปขึ้นเครื่องเพื่อเดินทางกลับ

เย่นจิง”

ขณะที่พูด เซียวซูหนก็พูดขึ้นอีกว่า “อ่อ ใช่แล้วสามีที่รัก พี่ ชายลูกพี่ลูกน้องของรั่งหลินก็จะมาด้วย เดี๋ยวจะแนะนำให้พวก คุณได้รู้จักกัน ดูเหมือนว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขามาอยู่ที่เมือง จินหลิงเกือบปีเต็มแล้ว

เยเฉันยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “คราวที่แล้วที่ผมไปเล่นจึงได้เจอ กับพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของหล่อนแล้ว

ตอนที่คุณให้ผมเอาของขวัญไปมอบให้กับคุณย่าของรั่งหลิน ไง ตอนนั้นพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของหล่อนก็อยู่ด้วย”

“งั้นเหรอ? “เซียวซูหนยิ้มแล้วถามขึ้นว่า “ถ้างั้นคุณได้มี ปฏิสัมพันธ์กับเขาไหม? ”

เย่เฉินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “ก็แค่คุยกันสองสามประโยค ไม่มี

มีปฏิสัมพันธ์อะไรกันมาก”

เชียวชูหนพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของ หล่อน มีนิสัยที่คนไม่ค่อยชอบนัก ก็แค่ที่บ้านมีเงินหน่อยก็ทำตัวโอ้อวดปกติแล้วเวลาที่พูดคุยก็มักจะตั้งจมูกคุยกับคนอื่น ทำตัว เป็นจุดสนใจเป็นพิเศษ อีกสักพักหากเขาอวดเก่งใส่คุณ คุณก็ อย่าได้เก็บเอาใส่ใจ ในเมื่อแขกมาเยือน อีกทั้งเป็นวันตรุษจีน คุณอย่ามีปัญหากับเขาอย่างเด็ดขาดเลยนะคะ

เยเฉันยิ้มอ่อน: “วางใจเถอะ ผมรู้แล้ว”

ในเวลานี้ขงเต๋อหลงกำลังขับรถเบนซ์รุ่นเก่าที่เหากรุ๊ปจัด เตรียมให้กับต่งตั่งหลินและขับตามที่GPSบอกเพื่อมุ่งไป ยังTomson Riviera