บทที่ 1903

นายหญิงใหญ่เชียวคิดไม่ถึงเลยว่า ตนเองทำงานหนักมาทั้ง วัน แม้แต่กลับบ้านก็ทำใจไม่ได้ที่จะเรียกรถแท็กซี่ กว่าจะกลับ มาถึงบ้านไม่ง่ายเลย แต่กลับถูกผู้หญิงที่ไม่รู้จักตบหนึ่งที

ผู้หญิงคนนั้นตบเธอ แล้วยังด่าว่าเธอด้วยความโมโหรุนแรง จนตาแทบจะถอนออกมา “ยายแก่เฮงซวยถึงขนาดจะต้องกิน อาหารหมูแล้ว ยังจะตอแหลว่าพักอยู่ที่Tomson Riviera ก สมองมีปัญหาเหรอ!

เมื่อพูดจบก็รีบตะโกนเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยที่อยู่ ไม่ไกลนัก : เฮ้ รีบมานี่เร็ว พวกคุณตาบอดกันเหรอ? ฉันเสีย เงินซื้อคฤหาสน์ราคา20ล้านหยวน พวกคุณกลับบริการเจ้าของผู้ มีเกียรติแบบนี้งั้นเหรอ? และปล่อยให้ยายแก่เฮงซวยแม้แต่หมู หมาก็ยังสู้ไม่ได้เข้ามา แล้วผลประโยชน์และอารมณ์ความรู้สึก ของเจ้าของบ้านใครจะรับประกัน

พนักงานรักษาความปลอดภัยเครียดมาก

นายหญิงใหญ่เซียวดูเหมือนจะหน้าซีดเผือดเล็กน้อย ใบหน้า เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ยิ่งดูยิ่งไม่เหมือนนายหญิงใหญ่ของ ตระกูลเศรษฐี

อีกทั้งในมือของเธอยังถือถุงพลาสติกขนาดใหญ่อีกถุง ใน นั้นเต็มไปด้วยหมั่นโถว ข้าวและเศษอาหารเต็มไปหมด ซึ่งสิ่ง เหล่านี้ล้วนไม่ใช่คุณสมบัติพิเศษของเจ้าของTomson Riviera
ดังนั้นเขาจึงรีบพูดกับนายหญิงใหญ่ว่า “ขอโทษนะครับนาย หญิงใหญ่ ที่นี่เป็นคฤหาสน์ส่วนตัว ไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอก เข้า รบกวนคุณรีบออกไปนะครับ

นายหญิงใหญ่เชียวโมโหจนตัวสั่นไปทั้งตัว

แม้ว่าตัวเองจะไม่ใช่เจ้าของ Tomson Riviera แต่อย่างน้อยก็ เป็นเจ้าของคฤหาสน์ใน Tomson Rivieral อีกทั้งยังเป็นเจ้าของ คฤหาสน์ที่หรูที่สุดของTomson Rivieraอีกด้วย แล้วทำไมจะ ต้องมาถูกคนตบ ต้องมาถูกไล่ด้วย แล้วก็ถูกตบด้วย?!

นายหญิงใหญ่เซียวที่กำลังโมโหรีบควักคีย์การ์ดออกมาอย่าง เปลืองแรงพลางใช้มือแกว่งสองสามครั้งและพูดขึ้นด้วยความ โมโหว่า: “เบิกตาของพวกคุณดูให้ชัดๆ นี่คือคีย์การ์ดประตู ใหญ่ของTomson Riviera! ”

ทันใดนั้นพนักงานรักษาความปลอดภัยและผู้หญิงคนนั้นตะลึง

คีย์การ์ดของTomson Rivieraออกแบบมาอย่างสง่างาม อีก ทั้งบนคีย์การ์ดยังมีโลโก้ของ Tomson Rivieraที่ออกแบบเป็น พิเศษ พวกเขาทั้งสองคน คนหนึ่งเป็นเจ้าของของที่นี่ ส่วนอีกคน ทำงานที่นี่ ดังนั้นจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับคีย์การ์ดใบนี้เป็นอย่างดี

ตอนที่เห็นคีย์การ์ดใบนี้ ในใจของทั้งสองคนต่างมีข้อสงสัย หรือว่ายายแก่เฮงซวยคนนี้จะเป็นเจ้าของ ของTomson Rivieraจริงๆ? ”

หญิงวัยกลางคนคนนั้นเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “ก็แค่หยิบคีย์การ์ดออกมาใบหนึ่งอย่างฟลุคๆ ใครจะไปรู้ว่าเป็นของจริงหรือ ของปลอม นอกเสียจากว่าคุณจะลองรูดคีย์การ์ด

นายหญิงใหญ่เชียวพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า: “ดี! รอดูละ กัน! ฉันจะพูดคีย์การ์ดใบนี้ให้ดู

เมื่อพูดจบ เธอก็รีบเดินไปยังจุดรูดบัตรของเครื่องกั้นประตู ทันใดนั้นเครื่องกั้นประตูก็ดังขึ้นพร้อมพูดขึ้นว่า “สวัสดี เจ้าของคฤหาสน์ผู้มีเกียรติหมายเลข 404 ยินดีต้อนรับท่านกลับ บ้าน!

Tomson Riviera ลูกค้าจะถูกแบ่งออกเป็นสองประเภท

ประเภทแรกคือเจ้าของ ก็คือเจ้าของที่มีกรรมสิทธิ์ในทรัพย์สิน ที่เขียนอยู่ในโฉนด เป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่เขียนไว้อย่างชัดเจน

อีกประเภทหนึ่งคือผู้อยู่อาศัยแต่ว่าก็ไม่ควรดูถูกดูแคลน

เพราะส่วนใหญ่แล้วผู้อยู่อาศัยจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดทาง ตรงกับเจ้าของ แม้จะลดลงอีกระดับหนึ่ง แต่ก็ล้วนมีสายสัมพันธ์ ทางด้านญาติพี่น้อง

ยกตัวอย่างเช่น ในฐานะที่ซึ่งหวั่นถึงเป็นหัวหน้าครอบครัว ของตระกูลซึ่งในตอนนี้ หากเธอซื้อคฤหาสน์อีกหลังหนึ่งที่นี่ นั้นก็ หมายความว่าเธอคือเจ้าของ ส่วนปู่ของเธอ ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ใน ครอบครัว รวมทั้งพี่น้อง ก็จะเป็นผู้อยู่อาศัยของที่นี่

แม้ว่าผู้อยู่อาศัยจะไม่ใช่เจ้าของ แต่เนื่องจากมีความสัมพันธ์ที่ ใกล้ชิดกับเจ้าของ ดังนั้นคงไม่ใช่คนที่จะหาเรื่องได้ง่ายๆ
เมื่อหญิงวัยกลางคนๆนั้นเห็นว่านายหญิงใหญ่เชี่ยวสามารถ รูดคีย์การ์ดได้สำเร็จ อีกทั้งยังเป็นผู้อยู่อาศัยของคฤหาสน์เลข ที่A04จริงๆ ทันใดนั้นเธอก็ตกใจจนหน้าซีด

แม้ว่าหล่อนจะมีมรดกหลาย10ล้านหยวนแต่หากอยู่ที่เมืองจีน หลินก็คงจะนับว่าเป็นเพียงชนชั้นกลางเท่านั้น

คฤหาสน์ ซีรี่ส์A แต่ละหลังล้วนแต่ราคาร้อยกว่าล้านหยวน ซึ่ง หล่อนไม่มีปัญญาซื้ออย่างแน่นอน