บทที่ 1900

“คนอื่นร้อยลิ้นกะลาวน ไม่น่าเชื่อถือ ดูอันนี้ แต่คิดอย่างนั้น คิดอย่างนี้แต่หวังสิ่งนั้น เมื่อเลือกจากหนึ่งในหมื่นคน สุดท้ายก็ เลือกหมามากองหนึ่ง……..

“แต่เซียวซูหน ไม่แก่งแย่ง ไม่เรื่องมาก คุณท่านหาไอ้ขี้หมา เหม็นให้กับหล่อน หล่อนก็แต่งงานกับไอ้ขี้หมาเหม็นอย่างว่า ง่าย…….”

“ใครจะไปรู้ว่า ไอ้ขี้หมาเหม็นนั่นจะมีเงินทองได้…..

เซียวเวยเวยพยักหน้า แล้วพูดอย่างจริงจังว่า”ถ้ามีโอกาส หนู จะเข้าไปใกล้กับเย่เฉิน ถึงเขาจะดูถูกหนู แต่อย่างน้อยก็ช่วย เหลือครอบครัวของเราได้ เวลานี้แบบนี้ คนข้างนอกพึ่งพาไม่ได้ แต่ละคนยังเทียบกับเย่เฉินไม่ได้ด้วยซ้ำ…….

เฉียนหงเย่นถอนหายใจ แล้วพูดว่า “จะทำอะไรก็ทำเถอะ เมื่อ กี้แม่ตื่นเต้นไปหน่อย หิวมากเลย ช่วยพยุงแม่กลับไปนอนที่ห้อง หน่อย รอคุณย่าเลิกงาน เราก็มีข้าวกินกันแล้ว……. ”

นายหญิงใหญ่เซียวดึงถุงพลาสติกให้ลูกค้าของซูเปอร์ มาร์เก็ตตลอดทั้งวัน

ถุงพลาสติกม้วนใหญ่ของซูเปอร์มาร์เก็ต ดึงปุ๊บเกิดไฟฟ้าสถิต ปั๊บ พอดึงมาทั้งวัน มันจึงทำให้ผมของหญิงชราไฟฟ้าสถิตจนผมตั้งชี้ฟูเล็กน้อย

แต่ว่า นายหญิงใหญ่เชียวค่อนข้างพอใจมาก

เพราะกลางวันเธอได้กินอาหารกลางวันในโรงอาหารของ พนักงานซูเปอร์มาร์เก็ต

นี่เป็นอาหารเลิศรสที่สุด ในชีวิตของนายหญิงใหญ่เซียวเลย อาหารไม่มีอะไรพิเศษ ไม่เพียงแต่ไม่ค่อยอร่อย อีกทั้งยังไม่มี ความมันอะไร

แต่นายหญิงใหญ่เชียวหิวมานานมากแล้ว

เวลาแบบนี้ เอาข้าวเปล่ามาให้เธอหนึ่งถ้วย นั่นก็เท่ากับเป็น ของขวัญจากสวรรค์ที่ล้ำค่าที่สุดแล้ว ถ้ามีจานเนื้อกับผักอีกสอง จานนะ นี่ก็เจ๋งสุดยอดจนวิญญาณล่องลอยขึ้นไปด้วย

เมื่อกินอิ่มแล้ว หญิงชราจึงมีเรี่ยวแรงทำงาน ดึงถุงพลาสติก

จึงไม่น่าเบื่ออีกต่อไป

กลับกัน หญิงชรายังรู้สึกมีความสุขเล็กน้อย

พอยุ่งจนถึงห้าโมง ตามหลักแล้วถึงเวลาเลิกงานแล้ว หัวหน้า พนักงานเอาเงินมาให้เธอหนึ่งร้อยหยวน แล้วพูดกับเธอว่า “นี่ ยาย วันนี้ทำงานได้ไม่เลวเลย พรุ่งนี้จะมาอีกไหม? พรุ่งนี้เป็นวัน ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ช่วงกลางวันเป็นช่วงที่คนขาดที่สุด ถ้าพรุ่งนี้มาล่ะก็ ให้วันละสองร้อยเลย!”

“จริงหรอคะ?”นายหญิงใหญ่เชียวดีใจมาก เธอเอาเงินยัดเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างระมัดระวังไปด้วย อีกด้านก็พูด อย่างดีใจไปด้วยว่า”งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมาค่ะ!”

หัวหน้าพนักงานพยักหน้าอย่างพึงพอใจ”งั้นได้ วันนี้กลับไป พักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานเก้าโมงเช้า”

นายหญิงใหญ่เชียวตอบตกลงอย่างตื่นเต้น หลังจากนั้น จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นมาได้ จึงเอ่ยปากถามว่า”หัวหน้าคะ โรงอาหารของ เราตอนเย็นเปิดกี่โมงหรอคะ?”

หัวหน้าจึงตอบว่า”เริ่มตอนเย็นหกโมง”

นายหญิงใหญ่เซียวรีบเอ่ยถามว่า………..ฉันไปทานอาหาร ที่โรงอาหารอีกมื้อได้ไหมคะ?”

หัวหน้าพูดอย่างลำบากใจเล็กน้อย แต่พนักงานจะมีคูปอง อาหารวันละหนึ่งใบเท่านั้น ดูแลแค่หนึ่งมื้อ คุณรับคูปองอาหาร เมื่อกลางวันไปแล้วไม่ใช่หรอ?”

นายหญิงใหญ่เซียวที่ได้ยินอย่างนั้น จึงพยักหน้าอย่างผิด หวัง”งั้นก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะคะ!!

หัวหน้าที่เห็นท่าทางผิดหวังของเธอ จึงพูดอย่างทนไม่ไหว ว่า”เอาแบบนี้นะยาย ยายทำงานล่วงเวลาอีกหน่อยนะ ทำจนถึง หนึ่งทุ่ม เดี๋ยวฉันไปคุยกับผู้จัดการก่อน ว่าให้เอาคูปองให้ยาย อีกใบ ถึงเวลานั้นยายค่อยไปที่โรงอาหารกินข้าวเสร็จแล้วค่อย กลับนะ ยายว่ายังไง?”

นายหญิงใหญ่เชียวที่ได้ยินอย่างนั้น จึงรู้สึกดีใจมาก แล้วพูดในใจ”ดึงถุงพลาสติกเพิ่มอีกสองชั่วโมง ก็ได้กินข้าวเพิ่มอีกมื้อ แล้วงั้นหรอ?ฉันต้องตอบตกลงอยู่แล้ว!”

จากนั้น เธอจึงพูดอย่างดีใจว่า”ได้ค่ะหัวหน้า!ขอบคุณหัวหน้า นะคะ!!