บทที่ 1895

ผู้จัดการแคชเชียร์ของซูเปอร์มาร์เก็ตพอได้ยินดังนั้น เขาจึง เข้าใจได้ในทันที

“ที่แท้ เฉียนหงเล่นไม่เพียงแค่มีปัญหากับลูกค้า แต่ยังด่า ลูกค้า แล้วยังโกหกฉัน ต่อหน้าลูกค้า นี่มันไร้เหตุผลเกินไปแล้ว นะ!!

“คนแบบนี้ เก็บเธอไว้ทำงานนี้ต่อไป ไม่รู้ว่าจะล่วงเกินลูกค้า ไปอีกเท่าไร ดีไม่ดีสุดท้ายอาจจะทำให้ฉันเดือดร้อนไปด้วย!

“ไม่ได้!คนแบบนี้ต้องให้เธอรีบไสหัวออกไปซะ!”

เมื่อคิดได้ดังนั้น ผู้จัดการแคชเชียร์จึงพูดอย่างเด็ดขาด โดยไม่ ลังเลแม้แต่น้อย “เฉียนหงเช่น ฉันใจดีให้เธอทำงานพาร์ทไทม์ คิดไม่ถึงว่าทัศนคติของเธอที่มีต่อลูกค้าจะแย่ขนาดนี้ ในเมื่อเป็น แบบนี้ งั้นฉันว่าเธอไม่ต้องทำแล้วล่ะ รีบส่งมอบกุญแจเคาน์เตอร์ แคชเชียร์ ตอนนี้ถอดเสื้อกั๊กออก แล้วรีบออกไปซะ!”

เฉียนหงเย่นถึงกับเข่าทรุด!

คิดในใจ”ฉันมาหางานทำที่นี่ตั้งแต่เช้า เหนื่อยสายตัวแทบ ขาดใช้เวลาทํางานตลอดช่วงเช้า!”

“นี่มันใกล้จะถึงเวลากินข้าวเที่ยงแล้ว เธอยังรอคอยที่ได้ไปกิน ข้าวที่โรงอาหารของพนักงานให้หนำใจ เพื่อให้อิ่มท้อง คิดไม่ ถึงว่าจะถูกผู้จัดการไล่ออก!”
“ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันไม่เพียงแค่ไม่มีอาหารกลางวัน แม้แต่เงิน ค่าจ้างวันละ150หยวน ก็หายวับไปตา!”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉียนหงเล่นจึงร้องไห้แล้วขอร้องอ้อนวอน”ผู้ จัดการคะ!ฉันขอร้องล่ะค่ะ คุณอย่าไล่ฉันออกเลยนะคะ ฉันต้อง อาศัยงานนี้เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว!!

พูดจบ เฉียนหงเย่นก็รีบจับแขนของผู้จัดการ แล้วพูดอย่าง สะอึกสะอื้น”ผู้จัดการคะ สามีกับลูกชายของฉันนอนเป็นผักอยู่ บนเตียงที่บ้าน พวกเขาไม่มีอะไรลงท้องมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว รอ ให้ฉันหาเงินกลับบ้านเพื่อซื้อข้าวกรอกหม้อ ได้โปรดเมตตาเถอะ ค่ะ ให้อภัยฉันสักครั้งเถอะ ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว!”

ผู้จัดการพูดอย่างดูถูก”เฉียนหงเช่น เธอแต่งเรื่องเก่งไปแล้ว มั้ง เมื่อกี้ยังบอกว่าลูกค้าเป็นน้องชายสามีของเธออยู่เลย ตอนนี้ มาบอกว่าสามีกับลูกชายของเธอนอนเป็นผักอยู่บนเตียง นี่มัน สมัยไหนแล้ว ยังมีครอบครัวลำบากแบบนี้อีกหรอ? เธอพูดพล่าม อะไรตรงนี้เนี่ย??”

เฉียนหงเล่นพูดพลางร้องไห้”ผู้จัดการคะ!ฉันไม่ได้พูดพล่าม จริงๆนะคะผู้จัดการ!

พูดจบ เธอก็มองไปที่เซียวฉางควน แล้วร้องไห้พลางพูดขึ้นมา ว่า”เซียวฉางควน ฉันขอร้องล่ะพูดความจริงกับผู้จัดการหน่อยสิ ช่วยฉันพูดหน่อยนะ พี่ชายของนายกับไห่หลงพวกเขาสองพ่อลูก ตอนนี้ถูกทำร้ายจนพิการไปแล้ว ยังต้องอาศัยรายได้จากฉันเพื่อ เลี้ยงดูพวกเขา!”
เขียวฉางควนเบะปาก”เธอมันน่าสนใจจริงๆ มาทำตัววุ่นวาย ตรงนี้คิดว่าได้อะไรไหม?เมื่อกี้ยังมาบอกว่าฉันเป็นน้องชายของ สามีเธอ ตอนนี้ยังจัดพี่ชายมาให้ฉันคนหนึ่ง ไม่จบ ใช่ไหมนะ?”

ผู้จัดการโกรธจนกล่าวตำหนิ”เฉียนหงเช่น ถ้าเธอยังไม่ใสหัว ไป ฉันจะเรียกรปภ.มาลากเธอออกไป

เฉียนหงเล่นเห็นว่าไม่สามารถรั้งไว้ได้อีกต่อไป จึงถลึงตาใส่ เซียวฉางควน แล้วพูดกับผู้จัดการไปว่า” ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้น รบกวนช่วยคิดค่าจ้างช่วงเช้าของฉันหน่อยเถอะ วันละหนึ่งร้อย ห้าสิบหยวน ฉันทำมาตลอดทั้งช่วงเช้า ยังไงก็ต้องให้แปดสิบ หรือหนึ่งร้อยไหม?”

ผู้จัดการสบ ดา”ฉันค้นพบว่าคนหน้าด้านอย่างเธอไม่ใช่หน้า ด้านธรรมดา งานถูกเธอทำเละแบบนี้ ยังมีหน้ามาขอเงินฉันอีก? รีบใสหัวออกไปเดี๋ยวนะ!รีบไปซะ!”

เฉียนหงเย่นพูดอย่างรำคาญ”ถ้าคุณไม่ให้ งั้นฉันก็ไม่ไป!”

พูดจบ เธอก็ปิดคอมพิวเตอร์ที่เครื่องคิดเงิน หลังจากนั้นก็กอด ไหล่เอาไว้แล้วยืนอยู่กับที่ ด้วยท่าทีถ้าคุณไม่ให้เงินฉัน ฉันก็จะ ไม่ไปไหน ท่าทางจะอยู่จนถึงวินาทีสุดท้าย

เวลานี้เอง ผู้จัดการเรียกรปภ.มาสองสามคน แล้วพูดออกไป ว่า”เอาเสื้อกั๊กบนตัวของคนคนนี้ถอดออกมา แล้วรีบลากเธอ ออกไปซะ!”

รูปภ.สองสามคนไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบก้าวไปข้างหน้า หัวปีก ของเฉียนหงเย่นขึ้นมาแล้วลากเธอออกไปด้านนอก