บทที่ 189 ร่ำรวยอย่างลึกลับ (1)

ค่ำคืนนี้ หลายบ้านที่ได้ยาวิเศษไป ต่างก็นอนไม่หลับทั้งคืน ซึ่งหวั่นถึงที่เห็นสิ่งอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นบนร่างกายคุณปูด้วยตา ตัวเอง ในใจก็ตื่นเต้นอย่างที่สุด

คิดถึง ในรถของตนเองมียาวิเศษอีกเม็ดหนึ่ง ที่อาจารย์เปแอบ มอบให้กับตนเอง ในใจของเธอมีกระแสความอบอุ่นขึ้นมาทันที อาจารย์เย่ ดีกับตนอย่างมาก น้ำใจ ประทับใจไม่รู้ลืม

คนที่คิดถึงเย่เฉินจนนอนไม่หลับเหมือนกับเธอ ยังมีฉันเอาเส วียนของตระกูลฉิน

หลังจากพ่อของเธอฉินทางได้ยาวิเศษมาสองเม็ด เมื่อกลับมา ถึงบ้านแล้วก็ให้เธอหนึ่งเม็ด ยังสั่งให้เธอเก็บซ่อนติดตัวไว้ให้ดี ตอนนี้ ยาวิเศษเม็ดนี้ก็ซ่อนติดตัวเธอไว้อย่างมิดชิด บนนั้น

เต็มไปด้วยความอบอุ่นกับความหอมของร่างกายเธอ เมื่อคิดถึงว่าเย่เฉินมอบให้กับตน ในใจเธอก็มีความสุขอย่าง

มึนเมา

ส่วนเก๋เฉินในฐานะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลัง กลับยังนอนพื้นข้าง เตียงภรรยา ทำหน้าที่ลูกเขยแต่งเข้าต่อไป นอนหลับอยู่อย่าง แสนหวานเป็นพิเศษ
เช้าวันรุ่งขึ้น เซียวซูหนไปทำงานที่สตูดิโอ

หลังจากเตรียมการมาหลายวัน เห็นว่าสตูดิโอของเธอเริ่มเป็น รูปเป็นร่างแล้ว พร้อมเปิดให้บริการอย่างเป็นทางการแล้ว

เยเงินอยากที่จะไปช่วยเธอมาก แต่เธอต้องการที่จะสร้าง ธุรกิจของตัวเองด้วยมือของเธอเองเท่านั้น

เย่เฉันเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ของเธอ หลังจากออกมาจาก ตระกูลเซียว ในหัวสมองของเธอคิดแต่เพียงว่าจะทำอย่างไรเพื่อ เป็นการพิสูจน์ตนเอง จะให้คนของตระกูลเซียวมาดูถูกไม่ได้

เย่เฉินที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเตรียมที่จะออกไปซื้อผัก ก็พบว่า ในกระเป๋าตุงๆ ค่อยคิดถึงของที่ทุกคนให้เมื่อวานขึ้นมาได้

กุญแจอัจฉริยะของรถหรูสองคัน ถ้วยไวน์เฉิงหัวต้าวจ่ายใน

สมัยราชวงศ์หมิงหนึ่งอัน เช็คหนึ่งร้อยล้านหยวนหนึ่งใบ

ถ้วยไวน์ต้าวจ่ายวางอยู่ในกล่องไม้จันทน์ ค่อนข้างใหญ่ ดัง นั้นเขาจึงวางทั้งกล่องไว้ในตู้ของตัวเอง ส่วนสร้อยข้อมือรถกับ เช็ค เติมเขาก็อยากที่จะเก็บไว้ในตู้ แต่เมื่อคิดดูดีๆแล้วก็เปลี่ยน ใจ

แม่ยายคนนั้นของตน เมื่อว่างแล้วก็จะชอบมาค้นภายในห้อง สร้อยข้อมือหยกที่ดินกางให้มาครั้งก่อน ภรรยายังไม่เก็บไว้ก็ ถูกหยิบเขาเอาไปแล้ว

หากเธอเห็นเช็คหนึ่งร้อยล้านหยวน สมาร์ทคีย์สำหรับรถหรู สองคันนี้ เธอจะต้องเอาไปเป็นของตนเองแน่
และที่สำคัญที่สุดคือ หากเธอพบเห็น ตนเองไม่รู้จะต้องอธิบาย อย่างไร

เพียงแค่เช็คหนึ่งร้อยล้านหยวนหนึ่งใบ ก็เพียงพอที่จะทำให้ เธอเป็นลมไปสามรอบ

ดังนั้น เย่เฉินจึงเอาสายรัดข้อมืออัจฉริยะกับเช็คเงินสด เก็บไว้ ในกระเป๋ากางเกง แล้วก็ออกมาซื้อผักที่ตลาด

ระหว่างทาง ฉินกางได้โทรศัพท์หาเขา หลังจากพูดคุยทักทาย กันแล้ว ค่อยถามอย่างระมัดระวังว่า “อาจารย์เย่ รถสปอร์ตที่ผม ซื้อให้ ท่านชอบไหม?”

“อ่อ…” เย่เฉันคิดแล้วค่อยพูดขึ้นว่า “ผมยังไม่ได้ไปดูเลย

ฉันกางรีบพูดขึ้นอย่างเคารพว่า “รถอยู่ศูนย์นิทรรศการจิน หลัง ตอนนี้กำลังจัดงานอินเตอร์เนชั่นแนลมอเตอร์โชว์ หากท่าน ไม่สะดวก ผมสามารถใช้ให้คนนำรถไปส่งให้ทันถึงคฤหาสน์

เย่เฉินพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ยังไม่ต้องส่งมาที่บ้าน รอผมมีเวลา แล้วค่อยไปดู”

บ้านที่เขาอยู่ตอนนี้ธรรมดามาก บ้านหลังหนึ่งมูลราคาก็แค่ สามล้าน หากมีรถรถสปอร์ตราคามากกว่าสี่สิบล้านจอดอยู่สอง คัน ทั่วทั้งหมู่บ้านคงจะระเบิดแน่

ดังนั้น เขาคิดว่าเอารถไปจอดไว้ที่คฤหาสน์Tomson Rivieraก่อน คฤหาสน์ที่นั่นมีชั้นใต้ดินส่วนบุคคล จอดรถไว้ที่ชั้น

ใต้ดินค่อยน่าวางใจหน่อย
เมื่อมาถึงตลาด เยเฉันก็ได้รับสายจากเพื่อนสนิทสมัยเรียน หวังเตาคุน ในโทรศัพท์หวังเต้านถามว่า “เปเฉิน คุณอยู่ ที่ไหน?”

เย่เฉินพูดว่า “ผมซื้อผักอยู่ในตลาด มีอะไรหรือเต้าคน คุณหา ผมมีธุระหรือ?”