บทที่ 1876

ในตอนนั้นเอง หม่าหลันก็ได้กล่าวโน้มน้าว: “โธ่เอ๊ยซ รัน ลูก ไม่รู้เรื่องฮวงจุ้นสักหน่อย ก็อย่างเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเย่เฉินเลย

กล่าวไป หม่าหลันก็ได้ปั้นหน้าขึ้นมา และกล่าวด้วยท่าทาง จริงจังเป็นพิเศษ: “แม่ไม่ได้คาดหวังให้ลูกช่วยเย่เฉินได้ในทาง ธุรกิจ แต่แม่ก็ไม่มีทางยอมให้ลูกเป็นตัวของเยเฉิน! อนาคต ครอบครัวของเรา จะต้องอาศัยเย่เฉินเพียงคนเดียวแล้ว!”

” ทันทีทันใดนั้นเซียวซูหวั่นถูกหม่าหลั่นกล่าวจนพูด “แม่คะ…” ไม่ออก

นับว่าเธอได้ดูออกแล้ว แม่ของตัวเองได้ล้มไปยืนอยู่ทางเย่

เฉินเป็นที่เรียบร้อย ไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ทั้งนั้น ดังนั้น เธอจึงทอดถอนใจอย่างจนปัญญา: “เฮ้อ หนูไปที่บริษัท ก่อนล่ะ…

หม่าหลันรีบเอ่ยขึ้นมา: “ซูหนทำไมลูกไม่รอให้แม่แกะกล่อง ของขวัญเสร็จก่อนแล้วค่อยไปล่ะ?”

เซียวซูหนส่ายหน้ากล่าว: “หนู แล้ว ทุกคนยังรอหนู ประชุมสรุปผลอยู่…”

หม่าหลันกล่าว: “ก็ได้ งั้นลูกไปก่อนเถอะ ถ้ามีของดีอะไร ถึง ตอนนั้นเดี๋ยวแม่จะถ่ายรูปส่งไปให้ลูกดู
เซียวซูหมอมตอบรับ และหันไปกล่าวกับเย่เฉินและเซียวฉาง ควน: “ที่รักคะ คุณพ่อคะ ฉันไปก่อนนะคะ

เยเฉินพยักหน้า: “ระหว่างทางขับรถช้า ๆ ล่ะ ดูแลตัวเองด้วย เซียวชหรับกล่าว: “วางใจเถอะ ฉันจะระวังนะคะ”

หลังจากที่เซียวซูหนขับรถออกไป เยเฉันถึงได้กลับไปที่ห้อง

โถงของคฤหาสน์ เขียวฉางควนและหม่าหลัน ในเวลานี้ต่างก็หอบกล่องของขวัญ และเริ่มแกะขึ้นมา

หม่าหลันพึงจะแกะของขวัญกล่องหนึ่งออก ก็กรีดร้องออกมา ด้วยความตื่นเต้นดีใจ: “พระเจ้า! คิดไม่ถึงว่าจะเป็นกระเป๋าชา แนลรุ่นลิมิเต็ด!”

ส่วนเซียวฉางควนนั้นแกะได้เหล้าหมาวถาย หลังจากที่สำรวจ ดูอย่างละเอียดแล้ว ถึงได้กล่าวด้วยความตกตะลึงจนตาค้าง “สวรรค์ นี่เป็นเหล้าหมาวถายห้าดาวปี 58! ซึ่งมีอยู่น้อยมากบน โลกใบนี้ ในงานประมูลเมื่อหลายปีก่อนได้ปรากฏขึ้นขวดหนึ่ง ประมูลไปได้ในราคาสองล้านเก้าแสนเก้าหมื่นหยวน!!

“อะไรนะ?!” หม่าหลั่นกล่าวด้วยความตกตะลึง “เหล้าหมาว ถายขวดหนึ่ง ราคาสองล้านเก้าแสนเก้าหมื่นหยวน? บ้าไปแล้ว เหรอเนี่ย!”

เซียวฉางควนเบ้ปากกล่าว: “ดูท่าทางที่ไม่เคยเห็นโลก ภายนอกของคุณนั่นสิ! เหล้าหมาวถ่ายราคาสองล้านเก้าแสนเก้าหมิ่นหยวนก็ทำให้คุณตะลึงขนาดนี้แล้วเหรอ? ผมจะบอกคุณให้ นะ ยังมีเหล้าหมาวถายชนิดหนึ่งที่มีแค่สิบขวดทั่วประเทศ มีชื่อ ว่าเหล้าหมาวถายฮั่นตี้ หนึ่งขวดมีมูลค่าหลายสิบล้าน!”

“เหล้าหมาวถายฮั่นตั้งั้นเหรอ?” หม่าหลันขมวดคิ้วพลางเอ่ย ถาม: หมายความว่ายัง? เป็นเหล้าหมาวถายที่ขุดออกมาจาก พื้นดินที่แห้งแล้งเหรอ?!

เขียวฉางควนกล่าวเยาะเย้ย: “คุณเรียนจบมหาลัยมาเสีย เปล่าจริง ๆ เป็นฮั่นตี้ที่หมายถึงจักรพรรดิฮั่นอู่ตี้ ไม่ใช่ฮั่นที่ หมายถึงพื้นดินที่แห้งแล้ง!” (ในภาษาจีนนั้นคำว่าพื้นที่แห้งแล้ง และจักรพรรดิฮั่นอู่ตี้นั้นออกเสียงเหมือนกัน”

หม่าหลับอุทานออกมา: “ถุย! ดูถูกใครกันนะ? เป็นคุณเองที่ ไม่พูดให้มันชัดเจน ฉันจะไม่รู้จักจักรพรรดิฮั่นอู่ตี้ได้ยังไง?”

เซียวฉางควนเถียงกลับไปทันที “คุณต้องไม่รู้อย่างแน่นอนว่า ใครคือจักรพรรดิฮั่นอู่ตี้ ถ้าวันนี้คุณสามารถบอกมาได้ว่า จักรพรรดิฮั่นอู่ตี้ชื่ออะไร ผมจะนับว่าคุณเคยเข้ามหาลัยมา

หม่าหลับพูดไม่ออกทันที

จักรพรรดิฮั่นอู่ตี้คือใคร เธอจำไม่ได้จริง ๆ

เซียวฉางควนเห็นเธอมีท่าทางกระวนกระวาย จึงกล่าวเยาะ เย้ย: “ทำไม? จำไม่ไม่ได้แล้วเหรอ? มหาลัยเรียนมาเสียเปล่า แล้วใชไหม?”

หม่าหลันกล่าวด้วยความโมโห “ทำไมคุณพูดมากแบบนี้เนี่ย? ฉันจะบอกคุณให้นะเซียวฉางดวน เหล้าที่อยู่ในมือของ คุณมีมูลค่าถึงสามล้าน คุณจะดื่มไม่ได้อย่างเด็ดขาด! เก็บไว้ให้ รอจนราคาพุ่งสูงขึ้นในอนาคตแล้วค่อยขายออกไป

เขียวฉางควนกล่าวอย่างโมโห “นี่เป็นของขวัญที่คนอื่นมอบ ให้ลูกเขย คุณมีสิทธิ์อะไรมายุ่งด้วย? ลูกเขยของผมบอกว่าจะดื่ม ก็ดื่มได้ ลูกเขยของผมบอกว่าจะขายก็ขายได้ ลูกเขยของผมบอก ว่าให้ทุบมันเพื่อฟังเสียง คุณก็ทำได้เพียงมองดูเท่านั้น!

เย่เฉินเห็นทั้งสองคนทะเลาะกันขึ้นมาอีกครั้ง ก็ต้องส่ายหัว อย่างจนปัญญา

ในตอนนี้เอง จู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา เป็นการโทร

แบบวิดีโอคอ

คนที่โทรเข้ามานั้น เป็นกู้ชิวอี้

ดังนั้น เขาจึงได้กล่าวกับสองสามีภรรยา: “คุณพ่อ คุณแม่ครับ ผมมีธุระนิดหน่อย ขอตัวกลับห้องก่อนนะครับ”

กล่าวจบ เขาไม่รอให้ทั้งสองคนตอบ ก็ได้เข้าไปในลิฟต์ทันที