บทที่ 1870

เซียวฉางควนได้ยินถึงตรงนี้ ลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหันในทันที ถามขึ้นด้วยอาการตัวสั่นไม่หยุดว่า “อะไรนะ?! แจ…แจกันสอง หู?! ลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวน

หงห้าพยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ครับคุณเซียว คือแจกันสองหูลาย มังกรของสมัยราชวงศ์หยวนคู่หนึ่งจริงๆ ”

“คุณพระ!”

เซียวฉางควนซื่นชอบสิ่งของตั้งโชว์สมัยโบราณมาโดยตลอด แม้จะบอกว่าซื้อของมักจะหลงกลถูกตบตา แต่เส้นทางของ โบราณก็ยังคงมีความเข้าใจเป็นอย่างมาก

แจกันสมัยราชวงศ์หยวนเรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในเครื่องลาย

ครามที่แพงที่สุดแล้ว

แค่จานลายครามอะไรก็ได้สมัยราชวงศ์หยวน ก็สามารถขาย ได้ถึงหลักล้าน

หากเป็นเครื่องลายครามชิ้นใหญ่สมัยราชวงศ์หยวน เช่น เครื่องโถกุ้ยจื่อออกโรงที่โด่งดัง ราคาประมูลเมื่อสิบกว่าปีก่อน ก็ได้เกินร้อยกว่าล้านหยวน ตอนนี้หากนำออกมาอีกล่ะก็ อย่าง น้อยที่สุดก็อยู่ที่ห้าร้อยล้านขึ้นไป

แจกันสองหูลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวน เซียวฉางควนเคย

ได้ยินมาก่อน
ในคู่มือการวินิจฉัยและชื่นชมงานศิลปะจำนวนมาก ที่Christie’s Sotheby’sเขียน ล้วนบันทึกแจกันลายครามสมัย ราชวงศ์หยวนที่คล้ายคลึงกันเอาไว้

ประมาณการแบบเหลือที่เอาไว้ ก็ต้องอยู่ในหลักสามถึงห้าสิบ ล้าน!

เวลานี้ เฉินเสี่ยวจาวได้เป็นฝ่ายเปิดกล่องของขวัญไม้ มะฮอกกานีที่วิจิตรบรรจงขึ้น บุซับในกล่อง วัสดุที่ใช้คือผ้าไหม ซาตินสีทอง

และแจกันลายครามที่มีรูปร่างวิจิตรงดงามสองใบ ก็กำลัง นอนเอนกายอยู่ภายในซับในที่ใช้ไหมซาตินถักทอ ดวงตาของเซียวฉางคนแทบจะมองจนหลุดออกมาแล้ว!

นี่เป็นถึงเครื่องลายครามสมัยราชวงศ์หยวนเลยนะ!

ของสะสมชั้นยอดของผู้ชื่นชอบวัตถุโบราณ

มีเครื่องลายครามสมัยราชวงศ์หยวนชิ้นหนึ่ง ส่วนใหญ่ก็ หมายถึงว่า เรื่องเก็บสะสมนี้ได้เดินมาถึงจุดสูงสุดแล้ว!

เซียวฉางควนในเวลานี้ แทบจะอดใจไม่ไหวอยากจะเข้าไป หยิบแจกันหนึ่งในนั้นเอามาถือเล่นไว้ในมืออย่างละเอียดสักรอบ

แต่ว่า พอเขาคิดถึง ในตอนแรกที่ซึ่งถัง ตนเองพลั้งมือทำขวด พอร์ชเลนอวี้หูสมัยราชวงศ์ถังหล่น ในใจก็เกิดความหวาดกลัว ขึ้นมาเล็กน้อย
ต้องรู้ว่า แจกันลายครามสมัยราชวงศ์หยวนใบนี้ ราคาต่อใบ คือหลายต่อหลายเท่าของขวดพอร์ซเลนอวี้เลยนะ!

เย่เฉินดูออกว่าพ่อตามความชอบเป็นอย่างมากต่อแจกันใบนี้ ก็เลยหัวเราะพร้อมกับเอ่ยกับซื้อเทียนว่า “หมอเทพซื้อ ขอบคุณ สําหรับของขวัญของคุณ พ่อตาของผมชอบวัตถุโบราณมากที่สุด ในชีวิต ผมให้เขาเข้าไปชื่นชมระยะใกล้หน่อย

ซือเทียน รีบเอย “อาจารย์เย่ตามสบายครับ! ”

เย่เฉินเดินมาถึงด้านหน้าของเฉินเสี่ยวจาว นำแจกันสอง หนึ่งในนั้นออกมา จากนั้นยื่นไปที่ด้านหน้าของเซียวางควา หัวเราะพร้อมกับเอ่ยว่า “พ่อ พ่อไม่ใช่ชอบวัตถุโบราณหรอครับ? แจกันคู่นี้ ผมก็ยืมดอกไม้ถวายพระ ส่งต่อให้พ่อแล้ว

เขียวฉางควนพอฟังคำพูดนี้ ก็ตื่นเต้นจนตัวสั่น ในใจตื่นเต้น ดีใจจนถึงขีดสุดไปตั้งนานแล้ว บนใบหน้ากลับเอ่ยขึ้นอย่างได้ รับความโปรดปรานจนน่าตกใจว่า “นี่…นี่จะได้ยังไงกันนี่……… นี่ก็ล้ำค่าเกินไปหน่อยแล้วล่ะมั้ง…”

หม่าหลันก็เริ่มอิจฉาขึ้นมาเล็กน้อย

เธอแม้ไม่รู้ว่าแจกันสองหูลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวนคู่นี้ มูลค่าเท่าไรกันแน่ แต่เธอรู้ว่าเครื่องลายครามสมัยราชวงศ์ หยวนต่างก็ไม่ใช่ถูกๆ คาดว่าแจกันคู่นี้อย่างน้อยที่สุดก็ต้องหลัก สิบล้าน

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงแอบประเมินในใจด้วยความอิจฉาว่า “เย่ เฉินให้ฉันให้แค่เครื่องสําอางค์ไม่กี่แสนกับกระเป๋าราคาแสนกว่ม ให้ไอ้แก่เซียวฉางควนนี่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเครื่องลายคราม หลักสิบล้าน ไอ้แก่นี่มีสิทธิ์อะไรกัน?”

ในตอนที่ในใจอิจฉาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนี้เอง เย่เฉินก็หัวเราะ พร้อมเอ่ยกับเซียวฉางควนว่า “นี่เป็นน้ำใจของหมอเทพซื้อ ขอ เพียงแค่พ่อรักษาดูแลให้ดี เห็นมันเป็นของสะสมภายในบ้าน อย่าน่าออกไปขายก็พอ! ”

เขียวฉางควนรีบบอกเอ่ยขึ้นในทันทีว่า “ลูกเขยทีดี แก วางใจ ต่อให้ฉันเอาตัวเองขายไปแล้ว ก็จะไม่ขายแจกันคู่นี่โดย เด็ดขาด!”

พูดจบ เขาก็รับแจกันสองหูลายมังกรสมัยราชวงศ์หยวนใบนั้น มาจากในมือของเยเฉินด้วยสองมืออย่างระมัดระวัง มองดูการ แสดงสีและการเคลือบอย่างสมบูรณ์แบบที่อยู่ด้านบนแล้ว เขาก็ ตื่นเต้นจนน้ำตาร้อนๆเอ่อล้นที่รอบดวงตา

หม่าหลันในเวลานี้ถึงได้โล่งอก ในใจคิดว่า “ฉันก็นึกว่าเชียว ฉางควนไอ้แก่นี่ ได้รับของล้ำค่าขนาดนี้คู่หนึ่งที่เเฉินมอบให้ จริงๆเสียอีก! ที่แท้ก็ได้แต่เก็บสะสมขายไม่ได้! งั้นก็ไม่ได้มี ความหมายอะไรแล้ว