บทที่ 1856

อาคนนี้ของตัวเอง

ตั้งแต่เด็กก็เกิดอยู่ในคฤหาสน์ของเล่นจิง เสพสุขความมั่งคั่ง ร่ำรวยยศถาบรรดาศักดิ์อย่างไร้ขีดจำกัดมาตลอดชีวิต หยิ่งยโส โอหังจองหองพองขนและเย่อหยิ่งมาโดยตลอด

ในเมื่อเป็นแบบนี้ วิธีลงโทษที่ดีที่สุดสำหรับเธอ ก็คือ ให้เธอ ใช้ชีวิตที่ยากลำบากและกราบความฮึกเหิมของเธออย่างโหด

เหี้ยม!

ดังนั้น เย่เฉินจึงส่งข้อความเสียงไปให้หงห้าหนึ่งเสียงว่า “หง ห้า ฉันคิดว่าสภาพแวดล้อมนี้ก็ไม่เลว แต่ว่านายต้องให้คนของ นายเฝ้าป้องกันสุดชีวิตอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่อนุญาตให้เธอ ซื้อสินค้าใดทางออนไลน์เด็ดขาด และก็ไม่อนุญาตให้เธอสั่งอา หารเดลิเวอรี่อะไรทั้งนั้น!

“ถ้าหากเธอซื้อของ หรือว่าสั่งอาหารเดลิเวอรี่ คนของนาย หยุดไว้ในทันที จะให้เธอไม่ได้เด็ดขาด!

“สําหรับอาหารประจำวันของเธอ ให้คนของนายดูอารมณ์ แล้วซื้อของจากร้านอาหารเล็กๆ ข้างนอกก็พอแล้ว แต่ว่าต้อง ไว้ให้มั่น มาตรฐานสําหรับอาหารในหนึ่งวันต้องไม่เกินห้าสิบ หยวน!”

ในเวลานี้ กระท่อมของหมู่บ้านชุมชน
หงห้าใช้ลำโพงโทรศัพท์ เปิดเสียงที่เย่เฉินเพิ่งจะส่งมา

เยฉางหมิ่นที่อยู่ตรงหน้าได้ฟังจบ สีหน้าก็กลายเป็นยิ่งดูไม่ดี ขึ้นในทันที! เธอพูดอย่างเคืองใจว่า “นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ไม่ให้ฉัน ซื้อของทางออนไลน์ก็ช่างเถอะ ยังไม่ให้ฉันสั่งอาหารเดลิเวอรี่

ด้วยเหรอ?!”

หงห้าแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ก็ไม่ให้คุณสั่ง ทำไมเหรอ?” เย่ างหมิ่นพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ฉันจะโทรหาเเฉิน!”

หงห้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ด้วยความเข้าใจที่ผมมีต่ออาจาร ย์เย่ ถ้าคุณโทรศัพท์ไป มาตรฐานอาหารประจำวันจะไม่เพิ่มขึ้น แต่กลับลดลงอย่างแน่นอน! ถึงเวลานั้นคุณก็จะต้องเสียใจที่โทร สายนี้ไป!”

เย่ฉางหมิ่นกัดฟันพูดว่า “แมร่งอย่ามาขู่ฉัน!” หลังจากที่พูดจบ รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาในทันที และโทรหา เย่เฉิน

เย่เฉินรับสาย เยฉางหมิ่นก็อ้าปากตวาดในทันทีว่า: “เย่เฉิน! แกจะมากเกินไปแล้วนะ?! แกให้ฉันอยู่ที่เมืองจินหลิงเป็นเวลา หนึ่งอาทิตย์อาศัยอยู่ในสภาพแวดล้อมเหมือนรังหมูแบบนี้ ฉันก็ ทนแล้ว! แต่แกมีสิทธิ์อะไรจำกัดการซื้อของออนไลน์และการสั่ง อาหารเดลิเวอรี่เหรอ?”

“อีกอย่าง! มาตรฐานอาหารห้าสิบหยวนต่อหนึ่งวัน จะไปกินอาหารอะไรได้? ช่วงนี้ถ้าฉันขาดสารอาหารจะทำยังไง? ถ้ากิน น้ำมันที่ขุดมาจากท่อระบายน้ำ ทำให้เป็นพิษจากโลหะหนักจะ ทำยังไง?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “คุณอา หงห้าอยู่ข้างๆอามั้ย? อาเปิด าโพง ผมจะพูดกับเขาสักหน่อย

เยฉางหมิ่นเปิดลำโพงในทันที และเยเฉินก็เอ่ยปากพูดว่า “หงห้า ได้ยินมั้ย?”

ไม่นานเสียงของหงห้าก็ดังขึ้นมา “อาจารย์ผมได้ยินครับ คุณ สั่งการมาได้เลยครับ!

เย่เฉินจือคำหนึ่ง และพูดว่า “คุณอาของฉัน นิสัยดื้อดึง!”

พูดแล้ว เขาก็ถอนหายใจ และพูดว่า “เอาแบบนี้ละกัน ลด มาตรฐานอาหารประจำวันของเธอ จากห้าสิบหยวนเป็นสามสิบ หยวน ถ้าหากเธอยังไม่พอใจ ก็ลดเป็นยี่สิบหยวนสิบหยวน ถ้า ไม่ได้จริงๆ วันละห้าหยวนก็ได้ ซื้อซาลาเปาสองหยวน มัสตาร์ด ดองหนึ่งหยวน ที่เหลืออีกสองหยวนยังสามารถซื้อเอาของกิน อย่างอื่นไปเช่นฟันได้!”

หงห้าหัวเราะออกมาทันที “ได้ครับอาจารย์เย่ ผมรู้แล้วครับ!”

เยฉางหมิ่นแทบจะอกแตกตาย ร้องไห้พูดว่า “เย่เฉินแก หมายความว่ายังไง?! ถ้าแกไม่ยอมเพิ่มให้ฉันก็ช่างเถอะ ทำไม ยังต้องหักเงินฉันไปอีกยี่สิบหยวนด้วย?!”

เย่เฉินพูดว่า: “คุณอา ผมหวังดีกับอานะ ให้อาลำบากเพื่อฝึกฝน แบบ จากนี้ไปเมื่อกลับมาสู่สังคมครั้งที่สองก็จะได้มี ประสบการณ์และบทเรียนเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย แต่ผมว่าอายังไม่ จริงใจจริงๆ คนโบราณกล่าวว่า สวรรค์จะมอบหน้าที่สำคัญให้ กับคนอื่น จําเป็นต้องทำให้คนคนนั้นเจ็บปวดทำให้กล้ามเนื้อ และกระดูกอ่อนล้าและทำให้ทุกข์ทรมานจากความหิวโหย ใน เมื่ออาไม่จริงใจ แล้วก็ดื้อรั้นขนาดนี้ งั้นผมก็จะเพิ่มความ พยายามเล็กน้อย ให้อากลายเป็นคนบริสุทธิ์ยิ่งขึ้นได้เร็วกว่านี้