บทที่ 1854

เมื่อเฉียนหงเป็นสภาพที่น่าสังเวชของลูกชาย ก็อดไม่ได้ที่จะ ร้องไห้ และพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “ไห่หลง แม่จนปัญญาจริงๆ ในบ้านไม่มีของกินอะไรสักอย่าง ของที่สามารถหาเงินได้ก็ถูกคน ของอู่ตงไห้เอาไปหมดแล้ว ลูกจะให้แม่เอาอะไรให้ลูกกิน….

เซียวเวยเวยร้องไห้พูดว่า “แม่ค่ะ ไม่งั้นพรุ่งนี้หนูจะไปหางาน

เฉียนหงเล่นพยักหน้า และพูดว่า “หางานทำก็ได้ แต่หางาน ทำก็ต้องพรุ่งนี้ เงินเดือนก็ต้องรอเดือนหน้า นี่ก็ใกล้จะตรุษจีน แล้ว พวกเราทั้งครอบครัวคงไม่สามารถที่จะหิวโหยฉลองตรุษจีน

ในเวลานี้นายหญิงใหญ่เซียวพูดว่า “ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ไปหา งานที่คิดราคาเป็นชั่วโมง หางานที่จ่ายรายวัน!!

เซียวเวยเวยพูดว่า: “ก็ทำได้เพียงแบบนี้แล้ว…

ในขณะเดียวกัน จางกุ้ยเป็นที่อยู่ชั้นสาม ก็กำลังประชุมกับหลี่ เยว่ฉินและต่งหยูหลิง

สถานการณ์ตรงหน้าของพวกเธอทั้งสามคน เหมือนกันกับคน ของตระกูลเซียว ก็คือไม่มีเงิน

ดังนั้น จางกุ้ยเฟินพูดกับทั้งสองคนว่า “ตอนนี้พวกเรา สามารถที่จะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ได้ ก็เป็นบุญเก่าที่ทำมาหลายชาติแล้ว สำหรับเรื่องกินข้าว ฉันว่าพวกเราสามคน ยังต้องคิดหาทางด้วยตัวเอง

ต่งหยูหลิงรีบพูดว่า: “พี่กุ้ยเป็น พี่ว่าพวกเราจะทำยังไงกันดี? อีกสองวันก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว พวกเราก็ต้องเตรียมตัวเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงอาหารมากมายหลากหลายอย่าง อย่างน้อยก็ห่อ เกี๊ยวทานมื้อหนึ่งนะ?”

จางกุ้ยเฟินพูดว่า “อันที่จริงเรื่องง่ายดาย ฉันรู้จักบริษัท ทําความสะอาดหลายแห่ง ล้วนไปทำความสะอาดให้คนอื่นเขา ถึงที่หมาย สร้างรายได้ยี่สิบกว่าหยวนต่อหนึ่งชั่วโมง พวกเรา สามคนทำด้วยกัน หนึ่งวันท่าแปดชั่วโมง หนึ่งคนหนึ่งร้อยหกสิบ รวมกันแล้วก็มีห้าร้อยหยวน ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ปลายปีแล้ว ค่า ใช้จ่ายงานบริการที่เพิ่มขึ้น ไปอาบน้ำถูหลังให้คนอื่นเขาก็ สามารถทําเงินได้มากเช่นกัน ตราบใดที่เราสามคนทำงานอย่าง จริงจัง เงินที่หามาได้ก็เพียงพอที่พวกเราจะใช้จ่ายอย่างแน่นอน”

หลีเยว่ฉันพูดทันทีว่า: “ไม่มีปัญหา แม้ว่าฉันจะไม่เคยเรียน หนังสือ แต่ก็ยังมีพละกำลังที่แข็งแรง!

ต่งหญ้หญิงก็พยักหน้ารัวๆ “งั้นพวกเราก็ฟังการจัดการของพี่ กุ้ยเฟิน!”

จางกุ้ยเฟินตอบคือคำหนึ่ง และพูดว่า “คืนนี้ก็นอนเช้าๆหน่อย พรุ่งนี้พวกเราจะออกไปหางานกันแต่เช้า

ข้างบ้านของคฤหาสน์ A05 ก็เป็นอีกฉากหนึ่ง
แม้ว่าขาหม่าหลันจะเข้าเฝือก แต่ว่าอารมณ์ของเธอก็ค่อนข้าง ดีทีเดียว

เย่เฉินและเซียวซูหรับสองสามีภรรยาทำอาหารเย็นด้วยกัน หม่าหลันเหยียดขาที่เข้าเฝือกออกจากโต๊ะอาหาร ทานไปด้วย ใช้โทรศัพท์สั่งของในเถาเป่าไปด้วยสีหน้าท่าทางก็ผ่อนคลาย มาก

เมื่อเชียวฉางควนเห็นแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะพูดประชดประชัน เธอว่า: “ผมว่านะหม่าหลัน คุณจะยิ่งอยู่ยิ่งไม่คิดอะไรมากขึ้น เรื่อยๆแล้วจริงๆ ขาเพิ่งหักได้ไม่นาน ไม่เพียงแต่ไม่งี่เง่าไม่ โวยวายบนท้องถนน แต่กลับเหมือนกับคนไม่เป็นไร สั่งของใน เถาเป่าขึ้นมา! นี่ไม่ใช่นิสัยของคุณเลยนะหม่าหลั่น!”

หม่าหลันเขม็งตาใส่เขาแวบหนึ่ง และพูดอย่างดูถูก: “แกจะรู้ อะไร? ตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้เรียนรู้แล้วว่า จะขจัดสิ่งกีดขวางทางจิตใจของตัวเองได้อย่างไร!”

เย่เฉินก็ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นมาก: “แม่ครับ สามารถที่จะบอกกับผมได้มั้ย แม่ขจัดสิ่งที่กีดขวางทางจิตใจได้ อย่างไร?”

หม่าหลันโบกมือ: “โธ่! เรื่องง่ายดายไม่ใช่เหรอ? ลูกคิดดูนะ ลูกเขยที่ดีของแม่ ถ้าแม่นั่งอยู่ที่นี่ยังคิดถึงขาข้างนี้ของแม่อยู่ ตลอด งั้นแม่ก็ยิ่งอยู่ยิ่งเป็นทุกข์ยิ่งคิดยิ่งเป็นทุกข์ สุดท้ายแม่ ทำให้ตัวเอง โกรธจนเหลืออด ขานี้ก็ไม่สามารถที่จะกลับคืนสู่ สภาพปกติได้ ลูกว่ามั้ย?”
เย่เฉินพยักหน้า: “เป็นหลักการนี้จริงๆด้วย

หม่าหลันหัวเราะแฮะๆว่า “ดังนั้น แม่ก็ไม่คิดเรื่องนี้แล้ว ยิ่งไป กว่านั้นแม่ก็ไม่ได้คิดถึงขาแม่ แม่ก็แค่คิดถึงแต่หลี่ชุ่ยฮัวคนนั้น!

เย่เฉินนิ่งเงียบอย่างฉับพลัน หลี่ซุยฮัวเหรอ? นั่นก็คือเย่นาง หมิ่นอาของตัวเองไม่ใช่เหรอ?

ในเวลานี้หม่าหลันพูดอย่างได้ใจว่า “ในใจของฉันนี้ก็คิดว่า ครั้งนี้กอายุยืนจริงๆ! ถูกหลี่ชุ่ยฮัวนักต้มตุ๋นคนนั้นตั้งใจแก้แค้น ไม่เพียงแต่ไม่ถูกเธอฆ่าตาย ยังแมร่งตบตีกับเธอด้วย!”

“ไม่เพียงแต่ตบตีเท่านั้น ยังทุบจนหน้าบวม นี่มันสุดยอด มากแค่ไหนกัน?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หม่าหลันก็พูดต่อด้วยท่าทางที่สดชื่นว่า

“ตอนนี้ หลี่ชุ่ยฮัวก็ถูกจับแล้ว จากนี้ไปฉันก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมี

คนแก้แค้นฉันอีกแล้ว ลูกว่าแม่จะไม่มีความสุขได้ไง?”

เซียวซูหนที่อยู่ข้างๆก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า: “แม่ค่ะ หวยฮัวเป็นใครเหรอคะ? เป็นคนของกลุ่มแชร์ลูกโซ่เหรอคะ”

หม่าหลันรู้ตัวว่าตัวเองเผลอหลุดปากแล้ว รีบพยักหน้า: “ใช่ๆ หลี่ชุ่ยฮัวก็คือหัวหน้าของกลุ่มแชร์ลูกโซ่นั้น! คนสารเลวชั่วร้าย!”