บทที่ 1852

แม้ว่าในใจของเธอจะโกรธอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ แต่ใน เวลานี้ ให้ความกล้าเธอหนึ่งร้อยเท่า เธอก็ไม่กล้าลงมือกับจา งกุ้ยเฟิน

ในเวลานี้ลูกน้องของอู่ตงไห่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ครั้งนี้ ที่พวกเรามา เป็นคำสั่งของประธาน รื้อทรัพย์สินในคฤหาสน์ หลังนี้ไปให้หมดจด ความหมายของประธานคือ ในบ้านหลังนี้ จากนี้ไปนอกเหนือจากส่วนที่ตกแต่งอย่างหนัก เช่นเฟอร์นิเจอร์ ชิ้นใหญ่อย่างเตียงและโซฟา เครื่องใช้ในบ้านอื่นๆกับของ ตกแต่งอันมีค่าและไวน์ชั้นดีที่เก็บไว้ในห้องเก็บของใต้ดิน ทั้งหมด จะต้องว่างเปล่าทั้งหมด ไม่เหลืออะไรทั้งนั้น!

เมื่อนายหญิงใหญ่ได้ยินพูดนี้ ก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างไม่มีอะไร เทียบได้

เดิมที เธอยังคิดถึงว่าไม่มีเงินแล้ว สามารถที่จะขายเครื่องใช้ ในครัวเรือนของคฤหาสน์ได้ โดยเฉพาะไวน์ที่เก็บอยู่ในโกดังใน ชั้นใต้ดิน อย่างน้อยก็สามารถที่จะขายได้หนึ่งล้าน แต่คาดไม่ ถึงว่า คนที่มีเงินมากมายอย่างตงไห่ ขนาดข้าวของแค่นี้ยัง คิดถึง ยังไม่ทันที่ตัวเองจะได้ลงมือ คนของเขาก็มาหาถึงที่แล้ว

นายหญิงใหญ่เซียวพูดอย่างขมขื่นว่า “พี่ชายน้อยหลายท่าน เครื่องใช้ในบ้านอะไรพวกคุณก็สามารถย้ายไปได้ แต่ไวน์เหล่า นั้น ได้โปรดเก็บไว้ให้พวกเราด้วย เนื่องจากพวกเราก็ชอบดื่มเครื่องดื่มบ้างเป็นบางครั้ง…

หัวหน้าคนนั้นแสยะยิ้มพูดว่า “แมร่งจะไม่มีข้าวกินอยู่แล้ว ยัง แมร่งมีกะจิตกะใจมาดื่มไวน์อีกเหรอ? มีพละกำลังนี้ พวกคุณก็ ศึกษาค้นคว้าดูว่าจะหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องยังไงดีกว่านะ!”

หลังจากที่พูดจบ ก็พูดกับหลายคนที่ข้างกายในทันทีว่า: “เริ่ม

ขนย้าย! สิ่งของมีค่าเล็กๆน้อยๆอะไรก็ตามไม่ต้องเหลือทิ้งไว้

“ครับ!”

ลูกน้องหลายคนรับปากในทันที ต่อจากนั้นก็เริ่มรื้อค้นใน คฤหาสน์สักพัก

พวกเขาถึงขนาดยังนำรถเข็นพื้นเรียบสำหรับขนย้ายบ้านมา ใช้โดยเฉพาะ เอาข้าวของที่มีค่าทั้งหมดวางลงบนรถ และเป็น ออกไปทีละเล็กน้อย

นายหญิงใหญ่เซียวกล้าที่จะแผลงฤทธิ์ที่ไหนกัน ทำได้เพียง มองดูพวกเขาย้ายข้าวของในคฤหาสน์ไปอย่างไม่หยุดหย่อน ไม่ เพียงแต่ขนย้ายไวน์ออกทั้งหมด แม้แต่โทรทัศน์บนกำแพงก็ถูก ถอดออกไปด้วย

ที่มากเกินไปกว่านั้นคือ เครื่องใช้ในห้องครัวไม่ว่าจะเป็นหม้อ อุปกรณ์ในการทานอาหาร ทั้งหมดก็ถูกพวกเขาเอาไป

นายหญิงใหญ่เชียวพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “พี่ชายน้อยหลาย ท่าน ยังไงก็ตามเก็บหม้อและกระทะสำหรับทำอาหารไว้ให้พวก เราด้วยนะ…”
คนคนนั้นพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ทั้งหมดนี้เป็นเครื่องครัว เข้าจากเยอรมนี หม้อหนึ่งใบก็ราคาหลายหมื่นหยวนแล้ว เก็บไว้ พวกคุณ คุณคงจะผ่านไปสองวันก็ขายไปทั้งหมดอย่างแน่นอน!

นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้พูดว่า “ต่อให้ฉันจะขายยังไง ก็ ไม่มีทางขายหม้อได้หรอกนะ…”

คนคนนั้นพูดดูถูกเหยียดหยาม: “เรื่องนี้พวกเราไม่สน ถ้าคุณ อยากทําอาหาร ก็คิดหาทางไปซื้อหม้ออีกใบด้วยตัวเองซะ!”

หลังจากที่พูดจบ ก็ตรวจสอบแต่ละห้องหนึ่งรอบอีกครั้ง เพื่อ ให้แน่ใจว่าไม่ได้เหลือของมีค่าอะไรไว้ ถึงได้พูดกับลูกน้องของ ตัวเองว่า “พวกนายขนข้าวของทุกอย่างไปไว้บนรถก่อน!”

ลูกน้องหลายคนทยอยออกไป คนคนนั้นก็พูดกับจางกุ้ยเฟิน อีกว่า “จากนี้ไปพวกเธอก็อยู่ที่นี่อย่างมั่นคง ประธานมีข้อเรียก ร้องต่อพวกเธอแค่อย่างเดียว ก็คือห้ามไปข้างบ้านในบ้านของ คุณหมาหาเรื่องพวกเธอทั้งครอบครัว ไม่อย่างนั้น ไม่มีทาง เมตตาอย่างเด็ดขาด!”

เมื่อจางกุ้ยเฟินได้ยินคำพูดนี้ รีบพยักหน้ารัวๆแล้วพูดว่า “พี่ สบายใจได้ ฉันไม่มีทางไปหาเรื่องหมาหลันอย่างเด็ดขาด! ก่อน หน้านี้ที่หาเรื่องหมาหลัน ทั้งหมดเป็นเพราะนั่งแก่ชั่วร้ายที่ เนรคุณอย่างนายหญิงใหญ่เซียว ดังนั้นจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว อย่างแน่นอน”

คนคนนั้นถึงได้พึงพอใจ และเอ่ยปากพูดว่า “เอาล่ะ เธอ ต้องการห้องบนชั้นสามไม่ใช่เหรอ? รีบไปครอบครองเถอะ พวกเรากลับก่อนแล้ว”

จางกุ้ยเฟินพูดอย่างตื่นเต้นสุดขีดว่า “โอเค! ฉันรู้แล้ว! พี่เดิน ทางดีๆนะ!”

หลังจากที่กลุ่มคนนี้จากไป นายหญิงใหญ่เซียวก็นั่งลงบนพื้น ร้องไห้เสียงดัง: “โธ่เอ๊ยชีวิตของฉัน ทำไมถึงได้ลำบากขนาด

เซียวเวยเวยก็ร้องไห้ออกมา และพูดว่า “คุณย่า อู่ตงไห้ก็มาก เกินไปแล้ว เขากำลังแกล้งพวกเราอยู่ชัดๆ…

ในเวลานี้เฉียนหงเล่นเอ่ยปากพูดว่า “ประธานก็ไม่ได้อยาก จะแกล้งพวกเรา เดิมทีเขาอยากจะจัดเตรียมผู้ช่วยหลายคนมา ให้ครอบครัวพวกเรา คาดไม่ถึงว่าย่าของลูกมาถึงก็ทำให้คนอื่น เขาขุ่นเคืองใจจะตายแล้ว ตอนนี้ไม่เพียงไม่มีผู้ช่วยแล้ว ยังมี ศัตรูเพิ่มมาอีกสามคน….

นายหญิงใหญ่เชียวถามอย่างโกรธจนตั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ “เฉียนหงเช่น นังผู้หญิงสารเลวที่ไม่รักษาคุณธรรมของผู้หญิงที่ดี อย่างแก กล้าวิจารณ์ฉัน!!

เฉียนหงเย่นระอากับนายหญิงใหญ่เชียวที่พูดจาหยาบคาย เมื่อเห็นนายหญิงใหญ่บันดาลโทสะใส่ตัวเอง ก็โกรธควันออกหู ในทันที และด่าว่า: “อีนังแก่น อย่ารังแกคนอื่นมากเกินไปนะ แกคิดว่าแกยังคงเป็นนายหญิงใหญ่เชียวในปีนั้นอยู่เหรอ?! ตอนนี้แกทั้งยากจนทั้งล้าหลัง ยังแมร่งวิจารณ์ฉันอยู่อีก ฉันแมร่ง ติดค้างตระกูลเซียวของพวกแกเหรอ?!”