บทที่ 1850

จางกุ้ยเฟินพูดว่า: “ก่อนหน้านี้พวกเราได้ดูห้องของคฤหาสน์ หลังนี้มาบ้างแล้ว พบว่าห้องขนาดใหญ่และดี ต่างก็ถูกคนของ ตระกูลเซียวครอบครองหมดแล้ว ห้องที่พวกเราสามารถหาได้ เป็นห้องหัวมุม ในเมื่อพวกเราสามคนมีสิทธิเท่าเทียมกับทั้ง ครอบครัวของพวกเธอ งั้นพวกเราสามารถที่จะขอจัดสรรห้อง ใหม่ได้หรือเปล่า?”

“ใช่แล้ว!”ต่งหยูหลิงก็ดึงสติกลับมา และพูดอย่างตื่นเต้น “ฉันก็อยากอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ที่หันหน้าไปทางทิศใต้ ด้วย!”

คนคนนั้นก็ย่อมอยากจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ และพูดด้วยรอย

ยิ้มว่า “ได้แน่นอนอยู่แล้ว พวกเธอจะจัดสรรภายในยังไงพวก

เราไม่สน

“งั้นดีมากเลย!”จางกุ้ยเฟินพูดในทันที “ฉันจองห้องนอนใหญ่ บนชั้นสาม! ห้องนอนนั้นเป็นของใครเหรอ? รีบย้ายออกมา ไม่ อย่างนั้น อย่าโทษที่ฉันเอาข้าวของข้างในทิ้งออกไปหมด!”

นายหญิงใหญ่เชียวพูดอย่างโกรธเคืองว่า “แกกล้าเหรอ! ห้องนอนใหญ่บนชั้นสามเป็นห้องของฉัน! ใครก็ห้ามแย่ง

จางกุ้ยเฟินแสยะยิ้มพูดว่า “นังแก่ชั่วร้ายอย่างแก รีบไสหัว ออกไปให้ไกลหน่อย! เมื่อกี้นี้ฉันไว้หน้าแกแล้ว พวกเราสามคน มาบากหน้ามาขออาศัยกับแกด้วยความจริงใจและอยากจะดูแลแกเหมือนแม่แท้ๆด้วยความจริงใจ! แต่คาดไม่ถึงว่า อีแก่อย่าง แกจะไร้ความปรานขนาดนี้ งั้นเราก็พูดกันด้วยกำลัง ห้องนอนชั้น สามฉันเอาแล้ว แกกล้าแย่ง ก็ไตร่ตรองพิจารณาดูว่าตัวเองมี ความสามารถนั้นมั้ย!

นายหญิงใหญ่เชียวก็สิ้นหวังอย่างที่สุดในทันที

ไม่เพียงแต่สิ้นหวัง ยังเสียใจอย่างสุดซึ้ง! ตอนนี้เธอถึงได้เข้าใจว่า สามคนนี้ก็คือผู้ช่วยที่ตั้งได้จัด เตรียมไว้ให้ตัวเอง!

ถ้ารู้ก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ เมื่อกี้นี้ตัวเองก็ไม่ควรที่จะร้อง โวยวายใส่พวกเธอและยังจะขับไล่พวกเธอออกไปด้วย…

เดิมที แม้ว่าพวกเธอจะไม่สามารถที่จะออกหน้าออกตาได้ แต่

ก็ยังเคารพต่อตัวเองมากพอ ก็ยังมีพละกำลังที่แข็งแรง สั่งการ

พวกเธอทําอะไรก็ใช้การได้

แต่ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ

ตัวเองทำให้พวกเธอทั้งสามคนขุ่นเคืองใจจะตายแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้นท้ายที่สุดก็ยังไล่ทั้งสามคนนี้ออกไปไม่ได้ ตอนนี้จางกุ้ยเฟินยังจะแย่งห้องนอนของตัวเอง…

นี่เป็นการคิดจะทำร้ายผู้อื่นแต่ผลร้ายนั้นกลับย้อนมาหาตัว เองไม่ใช่เหรอ?!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ในใจของนายหญิงใหญ่เซียวเป็นทุกข์มากแค่ไหนก็เป็นทุกข์มากเท่านั้น…

เธอทำได้เพียงหน้าด้านพูดกับจางกุ้ยเฟิน: “โธ่เอ๊ย กุ้ยเฟิน! เมื่อกี้นี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน เธออย่าได้ถือสาฉันเลยนะ! ฉันแก่ แล้ว แก่จนหลงจำอะไรไม่ได้ อยู่ได้อีกไม่กี่ปีแล้ว บางครั้งสมอง เบลอเหลือเกิน พูดอะไรที่ไม่ค่อยน่าฟังออกมา เธออย่าได้เอาไป ใส่ใจเลยนะ! ฉันก็ปฏิบัติต่อเธอเหมือนกับเป็นลูกสาวมาโดย ตลอด!”

จางกุ้ยเฟินพูดด้วยใบหน้ารังเกียจว่า: “ตอนนี้พยายามตีสนิท กับฉันเหรอ? ไปแม่มึงนะสิ! แกไปทำอะไรมาตั้งนานเหรอ? ครั้งนี้ ฉันมองอีแก่อย่างแกออกแล้ว! บทร้อง ในละครจิ๋วมีปัญหาก็จง เหยียน ไม่มีปัญหาก็เสี่ยหญิงชุน (ความหมายคือบทคำร้อง ใน ละครเจ๋งฮองเฮาความหมายคือ อ๋องที่เป็นสามีจะคิดถึงจงเหยี ยนที่ภรรยาก็ต่อเมื่อมีปัญหา เวลาไม่มีปัญหาก็เสพสุขอยู่กับ เซี่ยหญิงชุนชายาอีกคนที่พอมีปัญหาก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย) ก็ว่า ให้คนเลวระยำสุนัขอย่างแก! จากนี้ไปทุกคนจะอยู่ใต้หลังคา เดียวกัน ทางที่ดีแกอย่าได้ยั่วโมโหฉัน ไม่อย่างนั้น ฉันทำให้แก ตายทั้งเป็นได้ทุกเศษเสี้ยววินาที!

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ กลัวจนสั่นเทาไปทั่วทั้ง ร่างกาย และอ้าปากพูดว่า “เธอ…เธอก็ไม่กลัวที่จะเข้าไปอีกเห รอ?”

ในเวลานี้ ชายฉกรรจ์พูดเสริมในทันทีว่า: “พวกเธอไม่ต้อง เป็นห่วง เกียรติยศของประธานของพวกเรา ใหญ่มาก เรื่องเล็ก แค่นี้เคลียร์ได้อย่างแน่นอน!!
เมื่อจางกุ้ยเฟินได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกเหมือนกับฉีดยาใจมาหนึ่ง เข็มในทันที และแสยะยิ้มพูดว่า “งั้นก็ขอโทษด้วยนายหญิงใหญ่ เซียว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ห้องใหญ่บนชั้นสามเป็นของฉัน!

นายหญิงใหญ่เชียวแทบจะอกแตกตาย ห้องนอนใหญ่บนชั้น สาม เป็นห้องนอนที่ดีที่สุด ในคฤหาสน์ ตอนที่ย้ายเข้ามา เธอก็ ชื่นชอบห้องนั้น ยิ่งไปกว่านั้นอยู่อาศัยก็สะดวกสบายมาก ห้อง อื่นเปรียบไม่ได้อย่างแน่นอน

ที่สำคัญ นายหญิงใหญ่ละโมบความเป็นสุขตลอดชีวิต ห้อง นอนดีขนาดนี้ เธอตั้งใจอยู่จนตาย ตอนนี้มองดูจะถูกจางกุ้ยเฟิน แย่งไป ก็ย่อมวิตกกังวลเป็นอย่างมาก ร้องไห้พูดว่า: “กุ้ยเฟิน! เธอดูฉันก็อายุขนาดนี้แล้ว ไม่แน่อาจจะตายในสักวันหนึ่ง เธอก็ ปล่อยให้ฉันตายอยู่ในห้องที่ดีหน่อย ชาติหน้าฉันก็สามารถที่จะ เกิดใหม่ ในที่ดีๆ!”

จางกุ้ยเฟินก้าวไปข้างหน้าตบหน้าของนายหญิงใหญ่เชียว หนึ่งฉาด และตะโกนอย่างเย็นชาว่า: “แกแมร่งอย่ามาพูดจา เหลวไหลที่นี่! ตอนนั้นแม่ของฉันดื่มยาฆ่าแมลง โรงพยาบาล บอกว่าช่วยชีวิตไม่ได้แล้ว พวกเราก็รับเธอกลับบ้าน สุดท้ายเธอ ตายอยู่ในบ้านกระเบื้องหลังเก่าที่บ้านเกิด ตามที่แกพูด ชาติ หน้าแม่ของฉันก็จะไม่ได้ไปเกิดในที่ดีๆเหรอ?!”