บทที่ 1846

คนขับรถโบกมือ: “งั้นพวกคุณก็สุดวิสัยที่จะช่วยเหลือได้แล้ว”

เซียวเวยเวยพูดอย่างโกรธเคืองว่า “พวกคุณเป็นหมอ ช่วย ชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ?”

คนขับรถมองดูเธอแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “สวยน้อยผมจะ บอกกับคุณ ให้ชัดเจน พวกเราไม่ใช่หมอ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเรา ไม่ใช่รถพยาบาล120ของโรงพยาบาลของรัฐ แต่เป็นรถ พยาบาลที่ดำเนินการเคลื่อนย้ายของบริษัทเอกชน ก็เหมือนกับ รถแท็กซี่ พวกเราก็ขับรถทำงานหาเงิน ให้เงินพวกเราก็ทำงาน ให้ เข้าใจมั้ย?”

เซียวเวยเวยพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง

คนคนนั้นพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า: “คนบ้าอะไรเนี่ย อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ดีขนาดนี้ สร้อยหยวนก็ไม่อยากจ่าย!”

หลังจากที่พูดจบ ทั้งสองคนก็ขึ้นไปบนรถ ก็สตาร์ตรถแล้วออก ไป

เซียวเวยเวยโกรธจนกระทืบเท้า นายหญิงใหญ่ถอนหายใจ อย่างช่วยไม่ได้ พูดกับเธอและเฉียนหงเย่นว่า “คนแก่อย่างฉัน ช่วยอะไรไม่ได้ พวกแกสองคนหามฉางเฉียนเข้าไปในบ้านก่อน ต่อจากนั้นค่อยออกมาหามไม่หลง

เซียวเวยเวยและเฉียนหงเช่นก็รู้ว่าไม่มีหนทางอื่นแล้ว ทั้งสองคนทำได้เพียงกัดฟัน ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมด แบกเซียวฉางเฉียน นมาอย่างระมัดระวัง

เซียวฉางเฉียนเจ็บจนร้องอย่างไม่หยุดหย่อน ในปากก็พูด ด้วยความเจ็บปวดว่า “พวกเธอขยับเบาๆหน่อย เจ็บมากเหลือ เกินจริงๆ…

นายหญิงใหญ่เซียวส่ายหน้า และถอนหายใจพูดว่า “ฉาง เฉียน ตอนนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้วจริงๆ แกก็ทนเอาหน่อยนะ!

พูดแล้ว เธอก็พูดกับเซียวเวยเวยและเฉียนหงเช่นว่า “แกสอง คนประคองฉางเฉียนให้ดี ฉันไปเปิดประตูก่อน!”

เซียวเวยเวยและเฉียนหงเล่นแบกเชียวฉางเฉียนอย่างใช้แรง มาก เคลื่อนย้ายไปที่หน้าประตูทีละก้าวนายหญิงใหญ่เซียวกำลัง จะสแกนนิ้วเปิดประตู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของโทรทัศน์ จึงถาม เซียวเวยเวยด้วยความประหลาดใจว่า “เวยเวย ตอนนี้ที่ออกไป ไม่ได้ปิดทีวีเหรอ!”

เซียวเวยเวยส่ายหน้า: “ตอนนี้ออกไปเร่งรีบเกินไป หนูก็เลย ลืม”

“อือ”นายหญิงใหญ่เชียวก็ไม่ได้คิดมาก และเปิดประตูใหญ่

ในทันที

ทันทีที่ประตูเปิดออก แวบแรกเธอก็เห็นบนโซฟาข้างในห้อง นั่งเล่น มีคนสามคนนอนอยู่

เธอตกใจจนตะโกนว่า “พวกแก….พวกแกสามคนเป็นใคร?!”
เมื่อจางกุ้ยเฟินได้ยินเคลื่อนไหว ก็หันหน้าไปอย่างกะทันหัน พบว่านายหญิงใหญ่เชียวและเซียวเวยเวยมาแล้ว แวบแรกก็ อดีตเพื่อนผู้ต้องขังสองคนนี้ได้

จางกุ้ยเฟินตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ออกมาก่อนคนคนแรก และ พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “นายหญิงใหญ่! คุณกลับมาสักที! พวก เรารอคุณมาตั้งนานแล้ว!

นายหญิงใหญ่เซียวมองดูทั้งสามคนที่วิ่งมาด้วยเท้าเปล่า ก็ ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกในทันที

เธอย่อมจําจางกุ้ยเป็นพวกเธอได้เป็นธรรมดา เพียงแต่ว่าเธอ คิดไม่ออกว่า ทําไมสามคนนี้ถึงออกมาแล้ว? ยิ่งไปกว่านั้น ทำไม ถึงอยู่ในบ้านของตัวเอง?!

ดังนั้น เธอจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า: “กุ้ยเฟิน พวก

เธอ…พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

จางกุ้ยเฟินพูดอย่างตื่นเต้นว่า “นายหญิงใหญ่! คุณยังแกล้ง ทําเป็นงงอีก! คุณเป็นคนทำเรื่องประกันตัวระหว่างการพิจารณา คดีให้พวกเราและประกันตัวพวกเราออกมาไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันเหรอ?!”นายหญิงใหญ่เชียวพูดด้วยสีหน้างุนงงว่า “นี่…นี่ คงจะไม่ใช่ว่ามีอะไรเข้าใจผิดกันนะ?”

“เข้าใจผิดอะไรกัน!”จางกุ้ยเฟืนรีบพูดว่า: “นายหญิงใหญ่ ฉัน รู้ว่า คุณซาบซึ้งใจที่ตอนนั้นพวกเราช่วยเหลือคุณในสถานที่ กักขังมาไม่น้อย และก็ดูแลคุณมาไม่น้อย ดังนั้นอยากจะ ตอบแทนบุญคุณอยากจะให้พวกเรามาอยู่ที่TomsonRivieraกับคุณอย่างสุขสบาย!”

หลี่เยว่ฉินที่อยู่ข้างๆก็พูดคล้อยตามว่า “ใช่นายหญิงใหญ่ เซียว คุณยอดเยี่ยมมากจริงๆ! ยังตั้งใจส่งรถเบนซ์ไปรับพวกเรา ด้วย ฉันก็นั่งรถเบนซ์เป็นครั้งแรกในชีวิตนี้

จางกุ้ยเฟืนพูดอย่างทอดถอนหายใจเล็กน้อยว่า “นายหญิง ใหญ่ คุณพูดอะไรจากใจหน่อยเถอะ พวกเราทั้งสามคนต่างก็ ซาบซึ้งใจต่อคุณมาก! ดังนั้นพวกเราก็คิดไว้แล้วว่า จากนี้ไป พวกเราก็จะอาศัยอยู่ที่นี่ไม่จากไปไหน พวกเราจะดูแลคุณเหมือน แม่แท้ๆด้วยกันและดูแลคุณยามแก่จนกระทั่งเสียชีวิต!

ในหัวใจของนายหญิงใหญ่เซียวรู้สึกสิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง และ อ้าปากพูดอย่างกังวลที่สุดว่า “กุ้ยเฟิน พวกเธอฟังฉันพูดนะ เรื่อง นี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ คนที่ประกันตัวพวกเธอออกมา ไม่ใช่ ฉันจริงๆ! ยิ่งไปกว่านั้น ฉันก็ไม่ต้องการให้พวกเธอมาอยู่ด้วยกัน กับฉันที่นี่จริงๆ!”