บทที่ 1844

ในใจของเธอก็น้อยใจเป็นอย่างมาก และร้องไห้พูดว่า “แม่ ค่ะ หนูรู้ว่าแม่เป็นเพราะเรื่องที่หนูท้องในเหมืองถ่านหินดำ เกิด ความพะวงในใจอยู่ตลอดเวลา แต่ว่าตอนนั้นหนูทำเพื่อความอยู่ รอดจริงๆ ไม่อย่างนั้น หนูอาจจะตายไปตั้งนานแล้ว!

“ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นเรื่องของสิบล้านกว่านั้น ก็ไม่ใช่ความ คิดของหนูคนเดียวที่ตั้งใจจะทำให้เสียไป

“ความตั้งใจเดิมของหนูคืออยากจะหลอกเอาเงินและ คฤหาสน์ของหม่าหลันมา เพื่อแก้ไขสภาพความเป็นอยู่ของ ครอบครัวพวกเรา! ความพยายามทั้งหมดที่หนูทำและความเสีย สละทั้งหมดของหนูก็เพื่อครอบครัวนี้ทั้งนั้น!

เมื่อนายหญิงใหญ่ได้ยินเธอพูดถึงเรื่องการตั้งครรภ์ ก็รู้สึก เหมือนว่าถูกตบหน้าสองฉาดอย่างรุนแรง และด่าว่าด้วยความ โกรธในทันที แกนั่งผู้หญิงหน้าด้านสารเลว ยังกล้าพูดถึงเรื่อง ท้องอีก! เสื่อมเสียวงศ์ตระกูลและศีลธรรมเสื่อมเสียชัดๆ ไร้ ยางอายที่สุด! ถ้าไม่ใช่อู่ตงไหปกป้องแก ฉันไม่แกออกจาก ตระกูลไปนานแล้ว!”

พูดแล้ว นายหญิงใหญ่เซียวก็โกรธจนจังหวะการหายใจยัง เหยิน และกัดฟันพูดว่า “อีกอย่าง! ตอนที่แกออกมาจากเหมือง ถ่านหินดำ ไม่ใช่ท้องเด็กไม่พอแค่อย่างเดียว! แกยังติดกามโรค ด้วยทั้งร่างกาย! ยังติดให้ลูกชายของฉันด้วย! แกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ?!”

เฉียนหงเช่นก็หน้า หน้าแดงในทันที

ขณะที่เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับยังไง คนขับรถก็ถามอย่าง หงุดหงิดว่า: “ผมว่าพวกคุณทั้งครอบครัวจะไปหรือไม่ไป? ถ้า พวกคุณอยากจะทะเลาะกัน ก็เอาผู้ป่วยทั้งสองคนบนรถลงมา ทะเลาะด้วยกันกับพวกคุณเลย พวกเรายังรอที่จะเลิกงานนะ ไม่มี เวลามาอยู่เป็นเพื่อนพวกคุณที่นี่!

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ ก็ขี้ขลาดขึ้นมาในทันที และรีบพูดว่า “คุณพี่คนขับรถคุณอย่าได้โมโห พวกเราไป ไป เดี๋ยวนี้!”

หลังจากที่พูดจบ ก็มองเฉียนหงเป็นอย่างโหดเหี้ยมแวบหนึ่ง ต่อจากนั้นภายใต้ความช่วยเหลือของเซียวเวยเวย ก็ปีนขึ้นไป บนรถพยาบาล

แม้ว่าเซียวเวยเวยค่อนข้างจะความเห็นอกเห็นใจแม่ แต่ใน เวลานี้ก็ไม่กล้าพูดปกป้องออกมา ทำได้เพียงส่งสายตาให้แม่ ให้เธอขึ้นรถก่อนค่อยว่ากัน

เฉียนหงเย็นก็รู้ดีว่า ตัวเองนอกเหนือจากคฤหาสน์Tomson RivieraA06 ก็ไม่มีที่อยู่อาศัยอื่นแล้ว ดังนั้นทำได้เพียงขึ้นรถ อย่างกล้ำกลืน และก็นั่งอยู่มุมรถอย่างไหลไปตามน้ำ

หลังจากที่รอทั้งห้าคนขึ้นรถพยาบาล รถพยาบาลก็มุ่งหน้าไป ที่Tomson Riviera ในทันที
ในรถ เซียวฉางเฉียนนอนอยู่เตียงผู้ป่วยเคลื่อนที่ มองไปทาง นายหญิงใหญ่เชียว ร้องไห้อย่างขมขื่นแล้วถามว่า “แม่ จากนี้ ไปพวกเราจะทำยังไงกันดี ตอนนี้ครอบครัวของพวกเรา ก็ไม่มี สมบัติติดตัวอีกแล้ว…”

นายหญิงเชียวใหญ่เช็ดน้ำตา พูดด้วยความเจ็บปวดและเศร้า หมองอย่างยิ่งว่า “ฉันก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ตอนนี้ในบ้านของ พวกเราไม่มีเงินสักแดงเดียว พวกแกสองคนพ่อลูกได้รับบาดเจ็บ กลายเป็นแบบนี้ การรักษาการใช้ยาและการฟื้นฟูสมรรถภาพ ภายหลังก็ใช้เงินไม่น้อย จนตรอกแล้วจริงๆ…

เซียวไห่หลงร้องไห้และพูดว่า “คุณย่า ไม่งั้นกลับไป ที่Tomson Riviera ดูว่ามีข้าวของอะไรที่มีค่า พวกเราเอาออก มาขายข้างนอกเถอะ! ในคฤหาสน์นั้นของพวกเรา ยังมีของดีอีก มากมาย แค่ไวน์ดีในห้องเก็บไวน์ คาดว่าสามารถที่จะขายเงิน มาได้ไม่น้อย!”

นายหญิงใหญ่เชียวพยักหน้า “ไม่มีทางแล้วจริงๆ ก็ทำได้ เพียงแบบนี้เท่านั้น!”

ในเวลานี้เซียวเวยเวยถามว่า: “ใช่แล้วคุณย่า สองคนเมื่อกี้นี้ บอกว่า อู่ตงไห่จัดเตรียมผู้ช่วยให้ครอบครัวพวกเราสามคน อยู่ ที่ไหนเหรอ?”

นายหญิงใหญ่เซียวก็ดูมึนงง “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะจัด เตรียมไว้แล้วแต่คนยังมาไม่ถึงมั้ง?”

“เฮ้อ….”เซียวเวยเวยถอนหายใจ: “ถ้าสามารถที่จะส่งผู้ช่วยมาสามคนได้จริงๆ ก็ยังถือว่าอู่ตงไห้ยังมีมโนธรรมไม่มากก็น้อย ไม่ อย่างนั้น พ่อและพี่ชายบาดเจ็บแบบนี้ แค่พวกเราสามคน ดูแล ได้ยากมากจริงๆ

“นั่นนะสิ…”นายหญิงใหญ่เชียวพูดด้วยความทอดถอนใจ “ฉันคาดว่าในใจของอู่ตงไห่โกรธพวกเราจริงๆ แต่ว่าน่าจะยัง คาดหวังกับพวกเราอยู่บ้างไม่มากก็น้อย เพียงแต่ว่าตอนนี้กำลัง อารมณ์เสียเท่านั้นเอง ถ้าหากต่อไปพวกเรายังมีโอกาส ต้อง ทำตัวดีๆ น่าจะยังสามารถที่จะเอาชนะความเชื่อมั่นของเขามา ได้!”

เซียวเวยเวยพยักหน้า และถอนหายใจพูดว่า “เฮ้อ หวังว่าผู้ ช่วยสามคนที่เขาจัดเตรียมไว้ให้จะมาถึงโดยเร็ว ทางที่ดีที่สุด ตอนนี้ไปรออยู่ที่Tomson Rivieraแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเราก็ไม่รู้ ว่าจะเอาพ่อและพี่ชายกลับไปที่ห้องยังไง