บทที่ 1842

ดังนั้นเธอถึงได้อยากแกล้งทำตัวน่าสงสาร หวังว่าเธ่เฉินจะไม่

หักเงินค่าเหนื่อยหนึ่งหมื่นหยวนนี้ของเธอ แต่คาดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะใจกว้างมากขนาดนี้ ให้ตัวเองหนึ่ง

แสนในทันที!

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หม่าหลันรู้สึกสบายใจในทันที เต็มไปด้วย ความซาบซึ้งใจต่อเย่เฉิน และรีบพูดว่า “เฮ้อ ลูกเป็นลูกเขยที่ดี ของแม่จริงๆ! มีลูกเขยอย่างลูก เป็นบุญเก่าที่แม่ทำมาหลาย ชาติ…”

เมื่อได้ยินเซียวซูหนคำพูดนี้ ก็แอบตกใจจนพูดไม่ออก

สาเหตุที่ตกใจจนพูดไม่ออก เป็นเพราะเธอค้นพบว่า ตอนที่แม่ ของเธอพูดแบบนี้ ท่าทางจริงจังเป็นอย่างมาก ดูเหมือนจะออก มาจากก้นบึงหัวใจจริงๆ แต่ไม่ใช่พูดแค่คำพูดเกรงใจเท่านั้น…

เย่เฉินก็คาดไม่ถึงว่า หนึ่งแสนหยวนจะทำให้หม่าหลันซาบซึ้ง ใจจนกลายเป็นแบบนี้ได้ ก็อดไม่ได้ที่จะแอบยิ้ม และคิดในใจว่า “ถ้ารู้ก่อนว่าแม่ยายสุดยอดคนนี้ เงินแค่นี้ก็สามารถที่จะฟาดหัว ได้ ตัวเองให้เงินเธอไปก่อนก็หมดห่วงแล้วไม่ใช่เหรอ?”

แต่ทว่า คิดดูอย่างละเอียดอีกที เรื่องนี้ก็ไม่ได้ง่ายดายขนาด

หม่าหลันเมื่อก่อนนี้ ควบคุมอำนาจทางการเงินของครอบครัวไม่ต้องพูดมาก อย่างน้อยก็มีสองล้านหยวนอยู่ในมือ ตอนนั้นจะ ให้เธอแสนสองแสน ฟาดหัวเธอไม่ได้จริงๆ

แต่ทว่า หลังจากที่ผ่านประสบการณ์การถูกเฉียนหงเป็นโกง เงินไปทั้งหมด แล้วก็ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในสถานที่กักขังมา หลายวัน ความโลภมากของตัวเธอเองก็ถูกกดทับลงไปไม่น้อย ความอยากได้ก็ไม่ได้มากเหมือนเมื่อก่อนนี้แล้ว

เยเฉันก็ทำอะไรก็ตรงไปตรงมาเช่นกัน ทางด้านนี้พูดจบ ทาง นั้นก็รีบโอนเงินหนึ่งแสนหยวนไปที่บัตรของหม่าหลั่นในทันที หลังจากที่หมาหลับได้รับข้อความใบเสร็จรับเงินจากธนาคาร แล้ว ก็ความรู้สึกยินดีก็เผยออกมาให้เห็นในทันที และพูดอย่างมี ความสุขว่า: “ก็ยังมีลูกเขยของฉันที่รักฉัน!

ในเวลานี้ หมอเข้ามาตรวจอาการพอดี เซียวซูหนก็รีบถาม เธอว่า: “คุณหมอค่ะ รบกวนถามคุณหน่อยค่ะ ตอนนี้อาการของ แม่ฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”

หมอหญิงคนนั้นพูดอธิบายว่า “หลักๆแล้วผู้ป่วยก็แค่ต้องพัก ฟื้น สิ่งที่จําเป็นต้องใช้เวลาระยะหนึ่งจริงๆ อย่างอื่นก็ไม่มีเรื่อง อะไรที่ต้องระวัง พวกคุณสามารถให้เธอสังเกตอาการได้ที่โรง พยาบาล หรือว่าสามารถที่จะพาเธอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน ก็ได้

เซียวซูหนก็พูดว่า “แม่ค่ะ ไม่งั้นพาแม่กลับไปพักฟื้นที่บ้าน แบบนี้ก็พวกเราก็สะดวกที่จะดูแลแม่! นี่ก็ใกล้จะตรุษจีนแล้ว พัก รักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลก็เงียบเหงาเกินมากไป

หม่าหลันพยักหน้ารัวๆ: “ในโรงพยาบาลนี้รู้สึกไม่ดีมาก แม่ไม่อยากอยู่นานแม้แต่นาทีเดียว ถึงยังไงขาแม่ก็ไม่ได้หักเป็นครั้ง แรก มีประสบการณ์มาก่อนแล้ว เดี๋ยวน้ำเกลือขวดนี้หมดแล้ว ก็ พาแม่กลับบ้านได้แล้ว!

ในขณะเดียวกัน โรงพยาบาลชุมชนจีนหลัง

เซียวฉางเฉียนและเซียวไม่หลงสาเหตุเพราะว่าไม่สามารถ จ่ายค่ารักษาในโรงพยาบาลได้ก็ถูกบังคับให้ออกจากห้องผู้ ป่วย

สองพ่อลูกกำลังนอนอยู่บนรถเข็นเคลื่อนของในโรงพยาบาล นายหญิงใหญ่เกี่ยวกับเซียวเวยเวยและเฉียนหงเด่นเป็นพวกเขา ไปที่ลานจอดรถด้วยกัน

ตอนที่มา เสียวเวยเวยขับรถเบนท์ลีย์ที่ทางบ้านเพิ่งซื้อมา ใหม่

รถเบนท์ลีย์ไม่ใช่รถพยาบาล ไม่สามารถที่จะให้พวกเขาสอง คนพ่อลูกนอนลงเข้าไปได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นทำได้เพียงหารถ พยาบาลคันหนึ่งมาขนส่ง

แต่ทว่า หารถพยาบาลก็ต้องมีค่าใช้จ่าย

ครอบครัวทั้งห้าคนก็ไม่มีเงินสด บัตรธนาคารและบัญชีการ ชำระเงินทางอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดถูกอายัด ตอนนี้ไม่มีเงิน ติดตัวสักแดงเดียวจริงๆ เดี๋ยวขับรถออกจากในโรงพยาบาลก ไม่รู้จะจ่ายค่าจอดรถยังไง
ตอนที่พวกเขาคิดหาวิธีแก้ไขอะไรไม่ออก ชายวัยกลางคนสอง คนก็เดินก้าวเข้ามา และเอ่ยปากถามว่า: “ใช่นายหญิงใหญ่ เชียวหรือเปล่า?”

นายหญิงใหญ่เซียวรีบพูดว่า “ใช่ฉันเอง คุณสองคนคือ?”

อีกฝ่ายพูดว่า “พวกเราเห็นแก่ว่าพวกคุณทั้งครอบครัวน่าสง สารมากๆ ได้จัดเตรียมรถพยาบาลให้พวกคุณหนึ่งคัน ตั้งใจที่จะ ส่งพวกคุณสี่คนกลับไปที่คฤหาสน์

นายหญิงใหญ่เชียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูด อย่างซาบซึ้งใจ: “งั้นก็ดีมากจริงๆ! รบกวนคุณจัดรถพยาบาลส่ง ลูกชายของฉันและหลานชายของฉันกลับไปด้วย ฉันจะขับรถ กลับไปพร้อมกับหลานสาวของฉัน”

อีกฝ่าย โบกมือ: “ขอโทษด้วย พวกคุณสองคนก็ต้องนั่งรถ พยาบาลกลับไป เพราะรถเบนท์ลีย์คันนี้ใช้เงินของประธานของ พวกเราซื้อ ดังนั้นประธานต้องการให้พวกเรานำกลับคืนไป ด้วย!”