บทที่ 1822

เขาจะไม่รู้จุดจบต่อไปของตระกูลได้อย่างไร? เยฉางหมิ่นคงจะสู้สุดชีวิตกับตัวเองอย่างแน่นอน และตระกูลเย่ ก็ต้องลุกขึ้นมาออกหน้าแทนเธออย่างแน่นอน

ตระกูล ในยุคที่รุ่งเรือง อยู่ต่อหน้าของตระกูลเยก็ไม่พอที่จะ เป็นภัยคุกคามได้ ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลอู่ตอนนี้ ความแข็งแกร่ง ถูกเย่เฉินทำลายไปส่วนใหญ่แล้ว ในเวลานี้อยู่ตรงหน้าตระกูลเย ไม่นับว่าเป็นมดตัวหนึ่งด้วยซ้ำ

อู่ตงไม่ถึงกับรู้สึกว่า ไม่แน่ตระกูลเย่อาจจะทรมานตัวเองจน บ้านแตกสาแหรกขาด…

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขารีบพูดอ้อนวอนอย่างสะอื้นว่า “คุณชายเย กับคุณผู้หญิงเย่ เป็นเพราะผมมีตาหามีแววไม่และไม่ระวังล่วง เกินคุณทั้งสอง คุณทั้งสองได้โปรดให้อภัยผมด้วยนะครับ…

เยฉางหมิ่นเกลียดชังเย่เฉินเข้ากระดูกดำ แต่ก็ไม่กล้าออก ฤทธิ์มากเกินไป ดังนั้นจึงเอาความโกรธทั้งหมดไปลงกับอู่ตงไห และกัดฟันด่าว่า: “ไอ้สกุลอู่ เรื่องราวของในวันนี้ ฉันเยฉางหมิ่น ไม่มีทางปล่อยแกไปแน่! แกรอดูได้เลย ฉันจะทำให้แกตายโดย ไร้ที่กลบฝังอย่างแน่นอน”

เมื่ออู่ตงไห่ได้ยินเช่นนี้ แทบจะอกแตกตาย
ชื่อเสียงของตระกูลเสียหายทรัพย์สินที่หดตัวเหล่านี้ กัดฟันยัง สามารถยอมรับได้

แต่ทว่า ถ้าหากตระกูลเย่จะต่อกรกับตัวเองจนถึงที่สุด ตัวเอง จะรับมือได้ที่ไหน…

ถึงเวลาถ้าบ้านแตกสาแหรกขาดจริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็จะจบเห่ ทั้งหมดแล้ว!

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขามองไปทางเเฉินด้วยตาที่แดง และพูด อ้อนวอนพร้อมกับร้องไห้ “คุณชายเย่ คุณได้โปรดช่วยด้วย ครั้ง นี้เป็นความเข้าใจผิดจริงๆ ถ้าตระกูลเย่สามารถที่จะให้อภัยผม ได้ ผมก็จะมอบหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของกิจการทั้งหมดให้ถึงมือ ขอเพียงแค่คุณและคุณผู้หญิงเย่สามารถที่จะเข้าใจแล้วยกโทษ ให้!”

เยฉางหมิ่นกัดฟันพูดว่า “อย่าว่าแต่หุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของ นาย ต่อให้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วยังไง? ก็ไม่มี ค่าอะไรในสายตาของฉันอยู่ดี!

เย่เฉินโบกมือ: “ไม่นะ ในสายตาของคุณไม่มีค่าอะไรเลย แต่ ในสายตาของผมยังมีค่า

หลังจากที่พูดจบ เขารีบพูดกับอู่ตงไห่ว่า “ประธาน แกไม่ เพียงแต่ลักพาตัวแม่ยายของฉัน ยังลักพาตัวอาของฉัน วันนี้ฉัน ถือได้ว่าตกเป็นเหยื่อเรื่องนี้สองเท่า เอาแบบนี้ละกัน ปรับเปลี่ยน ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เป็นสี่สิบเปอร์เซ็นต์ จากนี้ไปทุกอย่างทำตามคำ สั่งของฉัน ฉันรับรองว่าตระกูลเยจะไม่หาเรื่องคุณ
เมื่ออู่ตงไห่ได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็ทั้งสุขใจทั้งเศร้าใจ

สิ่งที่สุขใจคือ เย่เฉินพูดถึงวิธีแก้ปัญหาออกมาแล้ว ถ้าอย่าง นั้นตัวเองและตระกูล ก็มีโอกาสรอดชีวิต

สิ่งที่เศร้าใจคือ นี่ก็แสดงให้เห็นว่าเยเฉันกำลังเอามีดมาเฉือน เนื้อของตัวเอง หุ้นส่วนสี่สิบเปอร์เซ็นต์ แทบจะเทียบเท่ากับตัด ทั้งตระกูลให้ขาดเป็นสองท่อนแล้ว

ในเวลานี้เยฉางหมิ่นไม่ยินยอม

วันนี้เธอได้รับความไม่เป็นธรรมและหายนะมากมาย

และเธอก็ไม่สามารถทำอะไรเเฉินได้ ดังนั้นเป้าหมายเดียวที่ ระบายอารมณ์ได้ก็คืออู่ตงไห้แล้ว

ถ้าหากเเฉินขัดขวางการระบายอารมณ์นี้กับอู่ตงไห้ไว้ ถ้า อย่างนั้นตัวเองก็ต้องไปคิดบัญชีกับสองพ่อลูกนั้นที่ลักพาตัวตัว เองมาไม่ใช่เหรอ?!

แต่ทว่า นั่นก็เป็นแค่นักเลงสองคนเท่านั้น ต่อให้ตัวเองฆ่าพวก เขาทั้งครอบครัวแล้วยังไง?

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เธอตะคอกด้วยความโกรธว่า: “เย่เฉิน! หา เรื่องเขาไม่หรือหาเรื่อง ไม่ใช่ว่านายเป็นใหญ่ ฉันเป็นใหญ่! คุณ ปู่ของนายเป็นใหญ่ต่างหาก!!

เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบว่า: “เรื่องนี้ผมได้ให้วิธีแก้ปัญหากับ อู๋ตงไห่ไปแล้ว ตราบใดที่เขาตกลง พวกคุณใครคัดค้านก็เปล่า ประโยชน์”
ขณะที่พูด เย่เฉินมองไปทางเปฉางหมิ่น ทันใดนั้นเสียงก็เพิ่ม ขึ้นสูง และก็พูดได้อย่างเลือดเย็นอำมหิตที่สุดว่า: “อีกอย่าง! คุณ อย่าคิดว่าผมไม่ได้อยู่ในตระกูลเย่มาหลายปีขนาดนี้ ก็จะปล่อย ให้คนของตระกูลเยอย่างพวกคุณทำอะไรก็ได้ อย่าได้คิดเพ้อเจ้อ ลมๆแล้งๆเอาผมไปเป็นคู่แต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีและให้ผม กลับไปช่วยตระกูลเย่ไปเกาะคนมีอำนาจอื่น ผมไม่มีทางให้ โอกาสนี้กับตระกูลเยเด็ดขาด!

“ดังนั้น ถ้าหากคราวหน้า พวกคุณกล้าเล่นงานผมลับหลังอีก ก็อย่าหากว่าผมไม่เห็นแก่ความผูกพันทางสายเลือด! ไม่ว่าจะ เป็นคุณ หรือว่าคนอื่น ในตระกูลเย ผมไม่ปล่อยไว้แม้แต่คน เดียว!”

เยฉางหมิ่นถูกสายตาและน้ำเสียงของเยเฉินทำให้กลัวจน วิตกกังวลอย่างฉับพลัน แต่กลับผืนแผดเสียงคำรามอย่างไม่มี อะไรเทียบได้ว่า: “เย่เฉิน! แกคิดว่าตอนนี้แกมีความสามารถที่จะ ท้าทายตระกูลเย่ได้เหรอ? เหากรุ๊ปของแกกับเงินสดหนึ่งหมื่น ล้านของแก ทั้งหมดนี้ตระกูลเย่ก็เป็นคนให้ไม่ใช่เหรอ?! ตระกูล เย่สามารถยกระดับแกขึ้นมาได้ ก็สามารถเหยียบแกลงไปได้! ถ้า หากไม่มีตระกูลเย่ แกก็แค่ยาจกที่ไม่มีรากฐานอะไรทั้งนั้น! ด้วย ความแข็งแกร่งของตระกูลเย่ ทำลายแก ง่ายดายกว่าทำลาย ตงไหสิบเท่าถึงหนึ่งร้อยเท่า!”

เย่เฉินมองดูท่าทางที่ควบคุมอารมณ์ไม่ได้ของเธอ เลิกคิ้ว และถามอย่างยวนว่า: “อ๋อ? งั้นเหรอ?”