บทที่ 1820

“ฉางหมิ่น?!”เย่โจงฉวนที่อยู่ปลายสายพูดออกมาทันที เธอ เป็นยังไงบ้าง?! เกิดเรื่องอันตรายอะไรหรือเปล่า?!

เย่ฉางหมิ่นพูดทั้งน้ำตา “ฉันถูกเย่เฉินกักขังไว้ เขาพูดว่าจะไม่ ปล่อยให้ฉันกลับไปฉลองตรุษจีนที่เป็นจิง! พ่อ เขาไม่ให้ความ เคารพญาติผู้ใหญ่เลย และอวดดีจองหองด้วย พ่อช่วยฉันจัดการ เขาหน่อย!”

เยโจงฉวนพูดด้วยความประหลาดใจ เกิดอะไรขึ้น?! ทำไม เธอถึงมีเรื่องผิดใจกับเฉินเอ๋อ?”

ในเวลานี้ เย่เฉินรับสายโทรศัพท์และพูดอย่างเย็นชา “เธอทำ เรื่องลับหลังฉัน เธอไปพบแม่ยายของฉัน ให้เงินแม่ยายฉันและ ขอให้แม่ยายไปเกลี้ยกล่อมภรรยาให้หย่ากับฉัน นี่คือวิธีการ ทํางานของคนตระกูลเย่เหรอ?”

เย่โจงฉวนอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ถอนหายใจ “เฉินเอ๋อ ยังไงซะ เธอก็เป็นอาหญิงของคุณ”

เย่เฉินถามกลับ “แล้วยังไง? เธอมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องใน ครอบครัวของฉัน? เธอไม่เพียงไม่มีสิทธิ์เรื่องนี้ แม้แต่คุณเองก็ ไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งเรื่องในครอบครัวของฉัน!”

เย่โจงฉวนถอนหายใจและพูด:”เห้อ…คุณพูดถูก เธอไม่ควร ทำอย่างนี้จริงๆ ฉันขอโทษแทนเธอด้วย คุณปล่อยเธอกลับมาได้บทที่ 1820

“ฉางหมิ่น?!”เย่โจงฉวนที่อยู่ปลายสายพูดออกมาทันที เธอ เป็นยังไงบ้าง?! เกิดเรื่องอันตรายอะไรหรือเปล่า?!

เย่ฉางหมิ่นพูดทั้งน้ำตา “ฉันถูกเย่เฉินกักขังไว้ เขาพูดว่าจะไม่ ปล่อยให้ฉันกลับไปฉลองตรุษจีนที่เป็นจิง! พ่อ เขาไม่ให้ความ เคารพญาติผู้ใหญ่เลย และอวดดีจองหองด้วย พ่อช่วยฉันจัดการ เขาหน่อย!”

เยโจงฉวนพูดด้วยความประหลาดใจ เกิดอะไรขึ้น?! ทำไม เธอถึงมีเรื่องผิดใจกับเฉินเอ๋อ?”

ในเวลานี้ เย่เฉินรับสายโทรศัพท์และพูดอย่างเย็นชา “เธอทำ เรื่องลับหลังฉัน เธอไปพบแม่ยายของฉัน ให้เงินแม่ยายฉันและ ขอให้แม่ยายไปเกลี้ยกล่อมภรรยาให้หย่ากับฉัน นี่คือวิธีการ ทํางานของคนตระกูลเย่เหรอ?”

เย่โจงฉวนอึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ถอนหายใจ “เฉินเอ๋อ ยังไงซะ เธอก็เป็นอาหญิงของคุณ”

เย่เฉินถามกลับ “แล้วยังไง? เธอมีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่องใน ครอบครัวของฉัน? เธอไม่เพียงไม่มีสิทธิ์เรื่องนี้ แม้แต่คุณเองก็ ไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งเรื่องในครอบครัวของฉัน!”

เย่โจงฉวนถอนหายใจและพูด:”เห้อ…คุณพูดถูก เธอไม่ควร ทำอย่างนี้จริงๆ ฉันขอโทษแทนเธอด้วย คุณปล่อยเธอกลับมาได้
ทันทีที่วางโทรศัพท์ เยฉางหมิ่นก็สะอื้นและถาม:”เย่เฉิน! ถ้า จะให้ฉันอยู่ฉลองตรุษจีนที่เมืองจีนหลังก็ได้ ฉันจะขอห้องเพรสซิ เดนสูทของโรงแรมป้ายจินฮานองเพื่อฉลองตรุษจีนเพียงคน เดียว!”

เย่เฉินหัวเราะ “ห้องเพรสซิเดนสูทของโรงแรมป้ายจินฮ่านกง เหรอ? ฉันคิดว่าคุณเพ้อฝันไปแล้ว ฉันจะเช่าบ้านหลังหนึ่งใน หมู่บ้านชุมชนให้คุณอยู่ และให้คุณอาศัยอยู่ที่นั่นหนึ่งสัปดาห์”

“อะไรนะ?!”เยฉางหมิ่นพูดอย่างสิ้นหวัง “คุณ…คุณจะให้ฉัน

ไปอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านชุมชน?! คุณใจร้ายเกินไปแล้ว!!

เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ย จู่ๆเขาก็นึกออกว่าใกล้จะถึงวันตรุษจีนแล้ว คุณชายขงที่ปั่นจักรยานมาที่เมืองจินหลิง ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาถึง ไหนแล้ว?

ดังนั้น เขาก็เลยโทรศัพท์หาต่งตั่งหลิน

ทันทีทีรับสาย บ่งรั่งหลินก็ถามด้วยความดีใจ “เยเฉิน ทำไม คุณถึงโทรศัพท์มาหาฉัน?”

เย่เฉินถามเธอ “รั่งหลิน ลูกพี่ลูกน้องของคุณที่ชื่อคุณชายขง ตอนนี้เขาอยู่ไหนแล้ว?”

ต่งรั่งหลินพูด:”ตอนเช้าเขาบอกฉันว่าใกล้จะข้ามแม่น้ำแยงซี แล้ว และคาดว่าคืนนี้น่าจะถึงเมืองจินหลิง”

เย่เฉินขมวดคิ้ว:”ทำไมถึงช้าจังเลย?” ต่งรั่งหลินพูดอย่างจำใจ เขาประสบอุบัติเหตุเล็กน้อย และแขนของเขาได้รับบาดเจ็บ ทำให้เขามาถึงช้าหน่อย

เย่เฉินถามอีกครั้ง “คุณหาบ้านพักที่หมู่บ้านชุมชนให้เขาหรือ ยัง?”

ต่งรั่งหลินพูด “หาไว้แล้ว หาบ้านพักตามที่คุณต้องการ ค่าเช่า เดือนละห้าร้อยหยวน”

เย่เฉินรับปากและพูด:”ดีแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปตรวจสอบ” เมื่อวางสายแล้ว หงห้าก็จับตัวลงไฟที่ถูกถุงผ้าสีดำคลุม ศีรษะเดินเข้ามา

เย่เฉินพูดกับเขาทันที “สั่งคน ให้ไปที่หมู่บ้านชุมชน หาห้อง เดี่ยวที่แย่ที่สุด และส่งตัวคุณผู้หญิงเยไปพักที่นั่นเจ็ดคืน ภายใน เจ็ดวันนี้ห้ามเธอออกจากห้อง เรื่องอาหาร เครื่องดื่มและของใช้ จําเป็น คุณให้คนซื้อไปให้เธอ ไม่ว่าจะเป็นอาหารหรือของใช้ ประจำวัน อนุญาตให้ซื้อของธรรมดาทั่วไปเท่านั้น เข้าใจหรือ ยัง?”

หงห้ารีบพยักหน้าทันทีและพูด “ได้ครับ อาจารย์เย่ ฉันจะไป จัดการเดี๋ยวนี้เลย!”