บทที่ 1819

เมื่อเผชิญหน้ากับเยฉางหมิ่นที่กำลังโกรธจัด เย่เฉินยิ้มอย่าง เฉยเมยและถามเธอทันที “ใกล้จะถึงวันตรุษจีนแล้ว ทำไมคุณไม่ อยู่เย่นจิงและเตรียมตัวฉลองตรุษจีน คุณมาที่เมืองจินหลิงเพื่อ มาหาเรื่องฉัน เกลี้ยกล่อมแม่ยายของฉันและทำให้ภรรยาหย่า กับฉัน ในเมื่อคุณกล้าทำเรื่องเลวๆแบบนี้ ทำไมฉันจะแกล้งคุณ บ้างไม่ได้?”

สีหน้าของเยฉางหมิ่นปรากฏความเขินอายเล็กน้อย หลังจาก นั้นเธอก็กัดฟันและพูด “ฉันทำเรื่องนี้ก็เพราะคุณ! ดูภรรยาของ คุณสิ ครอบครัวของเธอจนขนาดนั้น เธอเหมาะสมกับคุณเหรอ?”

เย่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ภรรยาของฉันเหมาะสมกับฉัน หรือเปล่า เรื่องนี้คุณไม่จำเป็นต้องเข้ามาก้าวก่าย เรื่อง ในวันนี้ เป็นแค่การสั่งสอนบทเรียนเล็กๆ ให้คุณ ถ้าเข้าใจแล้วก็รีบกลับ ไปที่เย่นจิงเลย มิฉะนั้น ฉันจะกักขังคุณไว้ฉลองตรุษจีนที่เมืองจิน หลิง”

เย่ฉางหมิ่นโกรธจัดขึ้นมาทันที

เธอพยายามดิ้นรนเพื่อลุกขึ้น แต่ก็ถูกชายชุดดำที่อยู่ข้างๆ กด ไว้ เธอทำได้เพียงกัดฟันและตะโกนว่า “เย่เฉิน! คุณกล้าฉันเห รอ?!”

เย่เฉินพยักหน้าและตอบด้วยสีหน้าปกติ:”ตอนนี้ฉันแค่ข่มขู่ คุณ ถ้าคุณกล้าทำให้ฉันรำคาญมากไปกว่านี้ ฉันอาจจะทำร้ายคุณก็ได้”

“คุณกล้าเหรอ!”เฉางหมิ่นกัดฟันพูด “ถ้าคุณกล้าทําร้ายฉัน ฉันจะแลกชีวิตกับคุณ!”

เย่เฉินเปล่งเสียงเย็นชาออกมาและพูด “แม้แต่ลูกน้องของฉัน ยังตบหน้าคุณได้เลย มีอะไรที่ฉันไม่กล้าทำอีก? เหตุผลที่ฉันไม่ ทําร้ายคุณ เพราะฉันไม่อยากให้มือของตัวเองสกปรก”

เยฉางหมิ่นตะโกนเสียงดังทันที “คนที่กล้าตบฉัน ฉันจะฆ่าเขา ไม่ช้าก็เร็ว! ยังมีแม่ยายของคุณด้วย! ผู้หญิงคนนั้นกล้าทําร้าย ฉัน! ฉันจะหันศพของเธอให้เป็นหมื่นๆชิ้น!”

เย่เฉินขมวดคิ้วชั่วครู่ ยักคิ้วและพูด “ทำไม? คุณยังกล้าหยิ่ง ยโสอีกเหรอ? ได้ ถ้างั้นคุณก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว อยู่ฉลองตรุษจีน ที่เมืองจินหลิงเลย!”

เยฉางหมิ่นถามทันที “คุณคิดจะกักขังฉันเหรอ?!”

“ใช่”เย่เฉินพยักหน้า “คุณใช้คำพูดนี้ได้ดีมาก ฉันจะกักขังคุณ จริงๆ!”

เย่ฉางหมิ่นโกรธมากๆและตะโกนออกมา “คุณกล้าทําเหรอ!”

เย่เฉินพูดเบาๆ “ฉันกล้าอยู่แล้ว และฉันก็ตัดสินใจแล้ว คุณไม่ พอใจใช่ไหม? ได้ งั้นรอจนคุณพอใจ ฉันถึงจะปล่อยคุณกลับ ไป!”

เยฉางหมิ่นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “เเฉิน! ยังไงฉันก็เป็นญาติ ผู้ใหญ่ของคุณ! เป็นอาหญิงแท้ๆของคุณ! คุณไม่ควรมาทำอวดดีกับฉันแบบนี้!”

“ญาติผู้ใหญ่?”เย่เฉินถามทันที “คุณพูดมาเต็มปากว่าเป็น ญาติผู้ใหญ่ของฉัน เป็นอาหญิงของฉัน งั้นฉันขอถามคุณหน่อย ตอนที่ฉันอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คุณอยู่ที่ไหน?”

เยฉางหมิ่นพูดอะไรไม่ออกทันที

เย่เฉินถามอีกครั้ง “ฉันถามคุณหน่อย หลังจากที่ฉันโตแล้ว และทํางานที่ไซต์งานก่อสร้าง คุณอยู่ที่ไหน?”

เย่ างหมิ่นพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง

เย่เฉินถามอีก “ยังมีอีก ตอนที่ฉันแต่งงาน คุณที่เป็นอาหญิง ของฉัน อยู่ที่ไหน?”

สีหน้าของเยฉางหมิ่นไม่ค่อยดี เธออยากจะโต้เถียง แต่ไม่รู้จะ

เถียงยังไง

ในเวลานี้ เย่เฉินพูดอีกครั้ง “อาหญิงอย่างคุณ ไม่เคยห่วงใย ฉันเลย ไม่ช่วยฉันก็ไม่เป็นไร เพราะชีวิตของคนมันก็เป็นแบบนี้ พึ่งภูเขาก็จะทำให้ภูเขาล้ม พึ่งคนอื่นก็จะทำให้คนอื่นหนี ทุกคน ต้องรู้จักพึ่งตัวเอง แต่คุณไม่เพียงไม่ช่วยเหลือฉัน ยังมาทำร้าย ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับภรรยา คุณมีเจตนาอะไรกันแน่?!”

“ฉัน…ฉัน…”เฉางหมิ่นเถียงทันที “เรื่องที่ฉันทำให้เสียวห วันหย่าร้างกับคุณ เพราะหวังดีกับคุณ! ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะสม กับคุณ!”

เย่เฉินพยักหน้าและพูด:”ถ้างั้นฉันกักขังคุณไว้ที่เมืองจินหลิงดัดนิสัยของคุณ ก็เพราะหวังดีกับคุณเหมือนกัน เพราะนิสัยแบบ นี้ของคุณ ถ้าไม่ถูกดัดนิสัยให้ดีขึ้น คุณอาจจะทำเรื่องร้ายๆอัน ใหญ่หลวงในอนาคตก็ได้ บางทีคุณอาจจะเสียชีวิตเพราะนิสัย แย่ๆของคุณก็ได้!”

เยฉางหมิ่นกัดฟันพูด “คุณกล้าเหรอ! เอาโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง มาให้ฉัน ฉันจะโทรศัพท์หาคุณปู่ของคุณ!”

เย่เฉินยื่นโทรศัพท์ให้เธอย่างเฉยเมยและพูด” ใช้เครื่องนี้ ใช้ โทรศัพท์ของฉันและโทรตอนนี้เลย!”

เมื่อพูดจบ เขาก็พูดกับชายชุดดำที่อยู่ข้างๆเธอ “ถอด กุญแจมือของเธอออก

ชายชุดด่ารีบทําตามทันที

เมื่อมือทั้งสองข้างของเยฉางหมิ่นเป็นอิสระ เธอรีบหยิบ โทรศัพท์จากมือของเย่เฉินและกดหมายเลขโทรศัพท์ จากนั้นก็ โทรออก

หลังจากได้ยินเสียงรอสายชั่วครู่ ก็มีเสียงคนชราดังออกขึ้น

ทันที “ฮัลโหล ใครครับ?”

เมื่อเย่นางหมิ่นได้ยินเสียงชายชราก็ร้องไห้และพูด:”พ่อ ฉัน เอง!”