บทที่ 1814

“ไอ้สารเลว กล้าตบฉันเหรอ! กล้าตบฉันเหรอ! คุณมันก็แค่ผู้ หญิงบ้านนอก ยังกล้าตบฉันอีก คุณกล้ามากๆ

หม่าหลันยังถูกเชือกมัดตัวอยู่ ทำให้เธอไม่สามารถตอบโต้ได้

เธอจึงทําได้เพียงปล่อยให้เยฉางหมิ่นตบหน้าและศีรษะของเธอ

หม่าหลันในเวลานี้โดนตบจนร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บ ปวดและพูดอ้อนวอนไปด้วย “โอ๊ย พี่สาว ฉันขอร้องอย่าฉันเลย ฉันผิดไปแล้ว?”

“รู้สึกผิดแล้วเหรอ?”เมื่อเย่นางหมิ่นได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธมาก ขึ้น และก็ตบตีหม่าหลันไม่หยุดและตะโกนด้วยความโกรธคุณ ทำให้ฉันต้องเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ ยังมีหน้ามาพูดกับฉันแค่ ประโยคเดียวว่าตัวเองผิดไปแล้ว?! วันนี้ฉันไม่เพียงแค่จะมีคุณ ฉันยังจะฆ่าคุณด้วย!!

หม่าหลันตกใจและหวาดกลัวมากๆ เธอพูดทันที พี่สาว ได้

โปรดไว้ชีวิตฉันเถอะ!คุณอย่าลืมสิ คุณเป็นอาหญิงของเเฉิน ฉัน

เป็นแม่ยายของเยเฉิน พวกเราเป็นญาติกันนะ! เพราะพวกเรา

เป็นญาติกัน คุณจึงไม่ควรลงมืออย่างรุนแรงเพื่อฆ่าฉัน! ถ้า

ลูกเขยของฉันรู้เรื่องนี้และกลายเป็นศัตรูกับคุณ คุณก็จะเสียหน้า

มากๆ!”

เย่ฉางหมิ่นเปล่งเสียงเย็นชาออกมา:”แม่งเอ๊ย! ฉันจะเป็นญาติ กับคนจนๆอย่างคุณได้ยังไง! ถ้าเย่เฉินกล้าพาพวกคุณเข้าตระกูลเย่ ฉันก็จะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆอย่างแน่นอน!”

อู่ตงไห้ที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาก็รู้สึกกระฉับกระเฉง ทันที และพูดด้วยความตื่นเต้น “คุณผู้หญิงเย่ ถ้าคุณต้องการ ฉัน ก็จะสั่งให้ลูกน้องฆ่าผู้หญิงคนนี้เลย!”

เมื่อหม่าหลันได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอกลัวมากๆและมองไปที่เข ฉางหมิ่น พูดอ้อนวอน:”พี่สาว ถ้าคุณไม่ไว้หน้าฉันก็ควรไว้หน้า เขาบ้าง ครั้งนี้คุณปล่อยฉันไปเถอะ! อย่างมากที่สุด พวกคุณก็ หักแขนของฉันเหมือนเซียวฉางเฉียนกับเชียวให้หลง ทำแบบนี้ ได้ไหม…”

เยฉางหมิ่นก็คาดหวังและอยากส่งหม่าหลั่นไปลงนรก อย่างไรก็ตาม จู่ๆเธอก็นึกถึงเรื่องที่คุณท่านมอบหมายให้ตัว เอง ทำให้เธอลังเลขึ้นมาทันที

เธอรู้ตัวดี ถ้าตัวเองปล่อยให้อู่ตงไม่ฆ่าหม่าหลั่นจริงๆ เย่เฉิน

คงไม่ให้อภัยตัวเองอย่างแน่นอน

เมื่อถึงเวลานั้น เย่เฉินก็อาจจะมีความรู้สึกต่อต้านตระกูลเย่ คุณท่านก็คงจะโทษว่าตัวเองทำเรื่องนี้ได้ไม่ดี

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ล้มเลิกความคิดที่จะฆ่าหม่าหลัน แต่เธอ จ้องหน้าหม่าหลันและกัดฟันพูด “อย่ามาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้ กับฉันอีก วันนี้ฉันเห็นแก่หน้าเยเฉันก็เลยไม่ฆ่าคุณ โทษตายเว้น ได้ แต่คุณต้องรับโทษเป็น!”

เมื่อพูดจบ เธอก็มองไปที่อู่ตงไห่ และตะโกนด้วยความโกรธ “หักแขนและขาทั้งสองข้างของเธอซะ!”

เมื่ออู่ตงไม่ได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบพูดทันที “คุณผู้หญิงเย่ โปรด วางใจ เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้เอง!”

เมื่อพูดจบ เขาก็ตะโกนใส่ลูกน้องทันที พวกเจ้าไปหักแขน และขาสองข้างของเธอเดี๋ยวนี้!

ทันทีที่เขาพูดจบ มีลูกน้องหลายคนก็พุ่งเข้าไปทันที

หม่าหลันตกใจมากๆจนร้องไห้ออกมา แต่อีกฝ่ายจับตัวเธอไว้ และไม่พูดอะไร หยิบก้อนอิฐขึ้นมาและทุบไปที่เข่าขวาของหม่า หลันทันที

ในเวลานี้ หม่าหลันรู้สึกเจ็บปวดมากๆจนเกือบจะหมดสติไป

ตอนที่อยู่ในสถานที่กักขัง ขาขวาของเธอก็เคยถูกนายหญิง ใหญ่เซียวหักมาแล้วครั้งหนึ่ง เธอพักฟื้นอยู่นานกว่าจะสามารถ เอาเฝือกออก และพึ่งหายได้ไม่กี่วัน คราวนี้เธอถูกทุบอีกครั้ง ความเจ็บปวดที่ได้รับในครั้งนี้ ทำให้เธอเจ็บปวดมากๆจนไม่ อยากจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

หม่าหลันร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดทรมาน: “ฉันขอร้องละ ได้ โปรดปล่อยฉันไปเถอะ ขาของฉันเคยหักมาแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้ มันก็หักอีกครั้ง พวกคุณต้องการฆ่าฉันเหรอ…”

อู๋ตงไห่ตะโกนด้วยความโกรธ “หยุดพูดไร้สาระสักที คุณเย่ ต้องการหักแขนและขาทั้งสองข้างของคุณ ตอนนี้พึ่งหักไปแค่ หนึ่งส่วนสี่!”
หม่าหลันตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “ถ้างั้นพวกคุณก็ฆ่าฉันเลย! คุณ ฆ่าฉันเลย ฉันจะได้ตายอย่างสบายๆ ไม่ต้องมารับความทุกข์ ทรมานแบบนี้!’

ตงไห่ าด้วยความรังเกียจว่า “เป็นผู้หญิงปากร้ายจริงๆ! พวกเจ้าสองคน รีบหักแขนและขาของเธอเดี๋ยวนี้!”

เมื่อคนที่จับก้อนอิฐอยู่ กำลังจะทุบขาอีกข้างหนึ่งของหม่าหลัน จู่ๆประตูโกดังก็ถูกคนถีบจนเปิดออก มีชายเสื้อดำถือปืนสิบกว่า คนวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน และเล็งปืนไปที่ผู้คนที่ยืนอยู่ในโกดัง

ชายชุดดำที่เป็นหัวหน้าทีมถือปืนและพูดอย่างเย็นชา “ทุกคน ที่อยู่ในนี้ห้ามขยับ ถ้าฉันเห็นใครกล้าขยับ ก็อย่าหาว่ากระสุน ของฉันไม่เกรงใจละกัน!”