บทที่ 1798

เขาสอบพิจารณาอยู่ในใจ “ผู้หญิงคนนี้เห็นเขาไม่มีสมอง ส่งตัวหม่าหลันให้เธอ? แล้วครอบครัวของเราจะชี้แจงกับ ประธานอย่างไร? อีกอย่าง ฉันไม่สนว่าวันนี้ทำไมถึงมาปรากฏ ตัวอยู่ที่นี่ ในเมื่อเธอกับหม่าหลันตบตีกันแล้ว เพื่อเลี่ยงไม่ให้ เรื่องที่ฉันจับตัวหม่าหลันไปเกิดปัญหา อย่างนั้นฉันคงได้แต่พา ไปด้วยกันเสียเลย!”

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่สนใจเยฉางหมิ่น พูดกับชายฉกรรจ์เหล่า นั้น โดยตรงว่า “มัดตัวหญิงแก่คนนี้พาไปด้วยกันเลย!

พอเย่นางหมุนได้ยินเช่นนี้ พลันร้องลั่นด้วยความโกรธทันที “มัดตัวฉัน? แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?!”

เซียวไห่หลงพูดอย่างรังเกียจ “ฉันขี้เกียจจะรู้ว่าเธอเป็นใคร ต่อไปตอนที่เธอไปเผาอิฐที่โรงงานอิฐด้วยกันกับหม่าหลัน ก็ค่อย บอกหม่าหลันแล้วกันว่าเธอเป็นใคร!

กล่าวจบ ก็พูดกับคนเหล่านั้นอีกว่า “อุดปากพวกหล่อนสอง คนให้ฉันด้วย!”

เยฉางหมิ่นพูดอย่างสุดเสียงว่า “แกกล้าแตะต้องฉัน ฉันคือ เย่…อื้อ…”

คําพูดที่เหลือของเยฉางหมิ่นไม่ได้พูดออกมา ปากก็ถูกคนใช้ ผ้าขนหนูผืนหนึ่งยัดไว้อย่างแน่นหนา
จุดจบของหม่าหลันก็เป็นแบบเดียวกัน หลังถูกคนยัดปากไว้ แล้ว เซียวไห่หลงก็กล่าวกับพวกเขาทันทีว่า “รีบพาคนขึ้นรถ

คนเหล่านั้นแบกหม่าหลั่นกับเยฉางหมิ่นทันที เดินอย่าง

รวดเร็วออกประตูหลังไป ยัดคนทั้งสองเข้าไปในรถ เวลานี้เซียวไห่หลงก็กล่าวกับเจ้าของร้านเสริมสวยว่า “เหล่า

ไป ฉันแนะนำว่านายไปเร็วหน่อย อย่าตั้งอยู่ที่นี่นาน

เจ้าของร้านเสริมสวยกล่าวว่า “ไม่ได้หรอก ฉันยังมีพวก เฟอร์นิเจอร์กับเครื่องมือมือสองที่รอจัดการอยู่

เขียวให้หลงถามเขาว่า “ก็แค่ของเน่าๆ มือสอง ได้ราคาเท่า ไหร่กันเชียว?”

“ไม่มีค่าแต่มีของมากก็ยังดีกว่า ขายของเน่าดีร้ายอย่างไรก็ ยังขายได้หมื่นสองหมื่น

เซียวไห่หลงรีบกล่าวว่า “นายรีบทิ้งมันไว้เถอะ! เพื่อเงินหมื่น สองหมื่นนี่ นายต้องตั้งอยู่ถึงเมื่อไหร่? หากทำเพื่อเงินแค่นี้ สุดท้ายนายเกิดอยากซิ่งหนีแล้วหนีไม่พ้น งั้นนายก็จะขาดทุน ย่อยยับ! ดังนั้นฉันจึงแนะนำว่า นายจงไปเสียเลยตอนนี้ หลัง จากที่ฉันไปแล้ว นายก็รีบหนีไปจากประตูหลังเถอะ!”

เจ้าของร้านเสริมสวยคิดดูอย่างละเอียด “ใช่แล้ว…ผู้หญิงคน เมื่อกี้ที่มาหาหม่าหลัน มีคนติดตามมาด้วย เพียงแต่ผู้ติดตามคน นั้นเวลานี้กำลังรออยู่ด้านนอก ตอนนี้คนถูกเซียวไห่หลงพาตัวไป แล้ว หากอีกฝ่ายรอจนไม่พบคน ถ้าไม่อย่างนั้นครึ่งชั่วโมง จะ ต้องเข้ามาดูลาดเลาแน่ ถึงเวลาไม่ใช่จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นหรอกหรือ”

คิดถึงตรงนี้ เขาเต้นระทึก อย่างก็ได้เงินจากเซียวไห หลงสองแสน ไหนเงินนั่นจากเยฉางหมื่นอีกหมื่น นับเงินน้อยก้อนหนึ่งแล้ว ตอนนี้หากยังไม่วิ่งหนีกรณีที่หนีพ้นขึ้นมา ก็ไม่น้ำตาให้เสียใจภายหลังแล้ว ด้วยเหตุเขาจึงรีบบอกกับพนักงานคนนั้นว่า

เทคนิค ภายห้านาทีเก็บข้าวของจากไปซะ!”

พนักงานพยักหน้ารวดเร็ว ได้ค่ะ เถ้าแก่

ในเวลาอันรวดเร็ว รถตู้ที่เซียวไม่หลงหามา บรรทุกหม่าหลัน รวมถึงเยฉางหมิ่นหลังของร้านเสริมสวย

เพียงไม่นาที เจ้าของเทคนิคคนหนึ่ง พร้อมกับกระเป๋าเดินทางและของค่าอยู่ ในกระเป๋าใหญ่น้อย ค่อยๆ ออกจากประตูหลังร้านอย่าง เงียบ

เวลานี้ บอดี้การ์ดของเยฉางหมิ่นยังยืนอยู่ด้านข้างโรลส์ รอยซ์คันนั้นจอดอยู่ข้างทาง รอคอยเยฉางหมิ่นออกใน

เขาไหนเลยจะว่า เข่ฉางหมิ่นกับถูกพาไปร้าน เสริมสวยที่สามัญธรรมดาแห่งนี้

ยี่สิบนาทีผ่านไป เฉางหมิ่นยังไม่ออกมา บอดี้การ์ดจึงล้วงมือถือออกมา คิดจะลองโทรถามเยฉางหมื่น

เวลาเดียวกันนี้ รถตู้คันนั้นกำลังแล่นออกไปนอกเมืองแล้ว เซียวไห่หลงกำลังนั่งอยู่บนเบาะหลังด้วยใบหน้าลำพองใจ ซึ่ง

หม่าหลันที่ถูกมัดมือไพล่หลัง ก็นอนอยู่ใต้เท้าเขา เขาจงใจใช้สองขาเหยียบหน้าหม่าหลันไว้ พร้อมกับยิ้มเย็น กล่าวว่า “หม่าหลัน คิดไม่ถึงสินะ ว่าเธอจะมีวันนี้!!

หม่าหลับพูดไม่ได้ ได้แต่พยายามส่งเสียงออกมา

เวลานี้ ในกระเป๋าที่อยู่ข้างกายของเยฉางหมิ่น จู่ๆ ก็มีเสียง โทรศัพท์ดังขึ้นมา!