บทที่ 1794

เวลานี้พนักงานเองก็วางตัวไม่ถูก มองเฉางหมิ่น ไม่รู้ว่าควร จะแนะนำอย่างไรกับหม่าหลัน

เย่ างหมิ่นขมวดคิ้วแน่น พูดกับพนักงานคนนั้นด้วยน้ำเสียง หยิ่งยโสเป็นอย่างมาก “เอาล่ะ เธอออกไปก่อนเถอะ ฉันจะคุย กับเธอ”

พนักงานทำราวกับได้รับการอภัยโทษ รีบร้อนถอยออกไปจาก

ห้อง แถมยังใช้มือนำประตูขึ้นมาปิด

หม่าหลันมองเฉางหมิ่นอย่างระแวดระวัง ถามเสียงเย็นว่า “นี่ เธอเป็นใครกัน?”

เย่ฉางหมิ่นกล่าวเสียงเรียบ “ฉันเป็นใครเธอยังไม่คู่ควรจะได้

หม่าหลันพลันสบถออกมาคำหนึ่ง “ถุย! เอานังหญิงแก่ โสโครกอะไรมา แสร้งทำมาเป็นวางมาดอยู่ที่นี่กับฉัน? สวม เสื้อผ้าสีฉูดฉาด พร้อมกับกางเกงลายขาสั้น ไหนจะสะพายแอร์ เมสปลอมอีก ที่ปัญญาอ่อนมันไม่ใช่เธอหรอก?”

เยฉางหมิ่นพลันตวาดด้วยความโมโหทันที “เธอว่าอะไรนะ?! นี่คือเสื้อนอกระดับแฟชั่นโชว์ที่ดีไซเนอร์ตัวท็อปของชาแนล ทำให้ฉันเองกับมือเลยนะ! ส่วนแอร์เมสนี่ก็เป็นรุ่นลิมิเตดที่ยอด เยี่ยมที่สุด! แค่เสื้อผ้าบนตัวฉันราคาก็เหยียบสิบล้านแล้ว!
หม่าหลันกล่าวอย่างเหยียดหยาม “เสแสร้งให้มันน้อยๆ หน่อย เห็นฉันเป็นคนบ้านนอกไม่เคยผ่านโลกหรือ? ลำพังแอร์เม สเน่าๆ ใบนั้นของเธอ ยังกล้าบอกว่าเป็นรุ่นลิมิเตดอีก จะบอก เธอให้นะ ฉันที่เป็นคนสะพายแอร์เมสของแท้!

พูดจบ เธอก็หยิบกระเป๋าสะพายแอร์เมสออกมาจากตู้ล็อก เกอร์ที่ตน ใส่เอาไว้ในนั้นก่อนอาบน้ำ คล้องไว้ที่แขนแล้วยื่นไป ตรงหน้าเฉางหมิ่น พูดอย่างลำพองว่า “เบิกตาสุนัขของเธอดู ให้ชัดๆ นี่ต่างหากถึงจะเป็นแอร์เมสของแท้ เรียบหรู ดูดี เข้าใจ ไหม?”

เยฉางหมิ่นมองแอร์เมสของหม่าหลันแวบหนึ่ง พลันถูก

อารมณ์โกรธจนส่งเสียงหัวเราะออกมา หม่าหลันเห็นเธอหัวเราะก็อดกระแนะกระแหนไม่ได้ว่า

“ทำไม? เห็นของแท้เข้าเลยไม่กล้าแสแสร้งแล้วใช่ไหม?”

เยฉางหมิ่นถอนหายใจออกมา ก่อนจะยิ้มเย็นกล่าวว่า “ฉันพอ จะรู้แล้วว่าอะไรที่เรียกว่าคนจน ที่แท้เธอนี่เองที่เรียกว่าคนจน!”

พูดจบ เธอก็พูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกว่า “สะพายแอร์เมสแค่ระดับพื้นๆ ยังกล้ามาโอ้อวดต่อหน้าฉันอีก?”

หลังจากนั้นเยฉางหมิ่นก็ยกแอร์เมสของตัวเองขึ้นมาทันที แล้วยิ้มเย็นกล่าวว่า “เบิกตาสุนัขของเธอมองดูให้ชัดๆ แอร์เมส ใบนี้ของฉัน ซื้อแบบของเธอได้ร้อยกว่าใบ!”

“พูดเหลวไหลอะไรของเธอ!” หม่าหลันพูดขึ้นอย่างรังเกียจ เป็นที่สุด “อวดว่าเจ๋งแค่ไหนก็ไม่จ่ายภาษีทั้งนั้น ฟังจากความหมายคำพูดเธอแอร์เมสใบของเธอราคาสิบล้าน เยฉางหมิ่นยิ้มเย็นกล่าวว่า สิบห้าล้านย่ะ”

หม่าหลันเบะปาก ไม่จริงนั่งน่าตายจากไหน เอาล้านด้วยซ้ำ! ยังมาเสแสร้งตัวอย่างที่นี่อีก รีบไสหัวออก ไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลาทำSPA”

พอเย่นางหมิ่นได้ยินเช่นโกรธจนสั่นทั้งตัว แทบอยากตบหน้าไม่เคยผ่านโลกเสียหน่อย

แต่คิดขึ้นมาได้ตนที่ในวันเทียบแอร์เมสของใครแพงกว่าแต่ยังสำคัญต้องจัดการ

ด้วยเหตุเธอจึงกัดฟันโบกมือ “ล่ะหม่าหลัน ฉันไม่

ครั้งนี้ฉันมาเธอ เป็นเพราะ

อยากทําการซื้อขายกับเธอ”

ขมวดไม่กับคนสะพายแอร์เมสของปลอมอย่างเธอ ไสหัวออกไป เดี๋ยว

เยฉางหมิ่นระงับความโกรธเอากล่าวเสียงเย็นชาว่า ฟังฉันพูดจบก่อนก็เสียหาย หนที่มาหาเธอ มีจุด ประสงค์เดียว ไปบอกให้สาวเธอหากเธอรับปากฉัน ใบก็จะเป็นของเธอ”
พูดจบ เธอก็เอาเช็คร้อยล้านใบนั้นส่งให้หม่าหลัน พูดอย่าง หยิ่งยโสอย่างยิ่งว่า “เช็คใบนี้มูลค่าร้อยล้าน ขอเพียงเธอ รับปากฉัน เงินนี่เธอก็หยิบไปก่อนได้เลย!

เห็นหมาหลันทำสีหน้าท่าทางมึนงง เฉางหมิ่นก็หัวเราะเยาะ ออกมา ใช้น้ำเสียงอย่างคนที่เหนือกว่าพูดว่า “แต่หม่าหลันเธอ ฟังฉันให้ดี ในเมื่อเธอได้เงินฉันไปแล้ว ก็ต้องจัดการเรื่องที่ฉัน มอบหมายไปให้ดี! ไม่อย่างนั้นล่ะก็ ฉันไม่เพียงจะทำให้เธอคาย เงินจํานวนไม่น้อยก้อนนี้ออกมา ยังจะทำให้เธอจ่ายค่าตอบแทน มหาศาลอีกด้วย!