บทที่ 1783

พอได้ยินนายหญิงใหญ่พูด ให้ตนเช็ดหน้าต่างทุกบานใน คฤหาสน์ให้สะอาด เฉียนหงเช่นก็พลันหมดอาลัยตายอยาก

เธอทนไม่ไหวพูดโพล่งออกมาว่า “คุณแม่! คฤหาสน์ของเรา ใหญ่โตขนาดนี้ ห้องหับก็มีมากมาย หน้าต่างเยอะแยะเต็มไป หมด ถึงฉันเช็ดตั้งแต่ตอนนี้จนผ่านเดือนแรกไปก็ยังเช็ดไม่เสร็จ หรอกค่ะ!”

นายหญิงใหญ่เซียวยิ้มเย็นกล่าวว่า “เธอยังคิดจะลากยาวไป จนถึงเดือนแรกอีก? ฉันจะบอกเธอให้นะ! ก่อนคืนวันที่สามสิบ เดือนสิบสองเธอต้องเช็ดหน้าต่างทั้งหมด ในบ้านให้สะอาด อาหารวันส่งท้ายปีฉันก็จะไล่เธอไปกินในลานบ้าน!

พอเจียนหงเย่นได้ยินเช่นนี้ ตัวเธอก็โกรธมากมากถึงมาก ที่สุด!

ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวฉางเฉียน เซียวไห่หลงและเซียวเวยเวยยัง อยู่ที่นี่ เธอก็แทบจะพุ่งเข้าไปเสียเลยตอนนี้ ใช้เท้าข้างหนึ่งถีบ นายหญิงใหญ่ให้ล้มลงกับพื้น จากนั้นก็เหยียบไปที่ท้องของเธอ กระชากใบหน้าเหี่ยวๆ นั่นของเธอให้หนำใจ

เพียงแต่น่าเสียดาย ตนเองไม่มีโอกาสได้ลงมือโดยสิ้นเชิง

เฉียนหงเล่นจนปัญญาเหลือแสน ต่อให้ในใจมีความไม่เต็มใจ เป็นหมื่นครั้ง ก็ได้แต่กล้ำกลืนมันลงไปในท้อง พูดพึมพำว่า “คุณแม่ผู้แสนดี…ฉันรู้แล้ว…ฉันจะเช็ดอย่างสุดความสามารถ แน่นอน…”

นายหญิงใหญ่เชียวแค่นเสียงเย็นชา “ยังถือว่ารู้จักคิด! เดิมก็ เป็นผู้หญิงทําลายขนบธรรมเนียมของบ้าน ยังจะพูดจาไม่ซื่อสัตย์ อีก ต่อให้เป็นอู่ตงไรก็ช่วยเธอไม่ได้!

เผชิญหน้ากับการชี้ไม้ชี้มือสั่งของนายหญิงใหญ่เชียว ในใจ

เฉียนหงเย่นจึงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

แต่เวลานี้ เธอจะเถียงกลับสักประโยคก็ยังไม่กล้า ได้แต่พยัก หน้าติดๆ กัน กล่าวขึ้นอย่างอัปยศอดสูว่า “คุณแม่พูดถูก ฉัน ต้องเชื่อฟังคุณแม่แน่นอน!

เวลานี้เซียวฉางเฉียนกล่าวว่า “คุณแม่ ผมจะขึ้นไปแขวนของ ตกแต่งชั้นบนหน่อย”

นายหญิงใหญ่เซียวส่งเสียงอึมตอบรับ แล้วกล่าวกับเฉียนหง

เย่นว่า “ตอนนี้เธอไปเช็ดหน้าต่าง เดี๋ยวนี้!

เฉียนหงเช่นไร้หนทาง ได้แต่ทําตาม

ทางเซียวฉางเฉียนขึ้นไปชั้นบนแล้ว ก็มาหยุดตรงห้องของตัว เอง กําลังเตรียมจะติดกระดาษลวดลายสองสามแผ่นลงบน หน้าต่าง จู่ๆ ก็มองเห็นบ้านเยเฉินที่อยู่ตรงกันข้าม จู่ๆ โคมแขวน สีแดงตรงระเบียงห้องของหม่าหลันที่เรียงกันเป็นแถวก็สว่างขึ้น

มา

ที่น่ารังเกียจคือโคมแขวนสีแดงที่ส่องสว่างเหล่านี้ ถึงกับแขวนติดกับหมวกเขียวนานาชนิด แสงสีแดงขับเน้นให้หมวก เขียวเด่นชัดขึ้น ส่งสีสันอันแปลกประหลาดชนิดหนึ่งออกมา ทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างไม่อาจเลี่ยง

เซียวฉางเฉียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที

ปากอดค่าออกมาชุดใหญ่ไม่ได้ “นังบ้า หม่าหลันท่าเกินไป หน่อยแล้ว มันยังจะเอาโคมสีแดงจับคู่กับหมวกเขียวอีก นี่มันไม่ ตรงกับคำโบราณที่ว่าแดงคู่เขียวสุนัขขี้ใส่หรอกหรือ?! ท่าฉัน โกรธแทบตายแล้วจริงๆ!

พอคิดถึงว่าปีใหม่แล้วหม่าหลันก็ยังไม่ยอมให้ตนได้สงบใจ ในใจเชียวฉางเฉียนก็อึดอัดจนเป็นทุกข์ กัดฟันเดินลงไปที่ชั้น ล่าง พูดกับเซียวไห่หลงที่กำลังติดกระดาษลวดลายอยู่ในโถง รับแขกว่า “ไห่หลง แกตามพ่อมา! ไปหานั่งหม่าหลันคิดบัญชี!

นายหญิงใหญ่เชียวขมวดคิ้วถามว่า “ไปหาหม่าหลันเวลานี้ ทําไม?”

เขียวฉางเฉียนด่าอย่างหยาบคายระคบร้อนใจ “แม่ นังหญิง โสโครกหม่าหลันรังแกกันเกินไปแล้วจริงๆ มันแขวนหมวกเขียว มากมายไว้บนระเบียง แขวนไว้นานแล้วก็แล้วไป ตอนนี้ยังจะ แขวนโคมแดงไว้ข้างหมวกเขียวทุกใบอีก นี่จะปีใหม่แล้วคง อยากให้ผมหงุดหงิดใจจนตายสินะ! ผมจะไปคิดบัญชีกับเธอ!

นายหญิงใหญ่เซียวหวาดเสียงเฉียบขาดว่า “แกหยุดให้ฉัน เดี๋ยวนี้ ไปหาหม่าหลันคิดบัญชี พวกแกสองคนสู้เย่เฉินได้เหรอ? หรือพวกแกสองคนอยากไปนอนในโรงบาลวันปีใหม่แทน?”
เขียวฉางเฉียนที่ยังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเมื่อสักครู่ พลันไฟมอด ทันที