บทที่ 1782

“นั่นก็ไม่ได้เหมือนกัน!” หม่าหลั่นกล่าวอย่างดื้อรั้นเป็นอย่าง มาก “หมวกเขียวเหล่านั้น เป็นของวิเศษที่แม่เอาไว้ใช้ปราบคน ตระกูลเซียว แม่ก็แค่อยากบีบให้พวกเขานึกถึงเรื่องที่เฉียนหง เย่นตั้งครรภ์ลูกนอกสมรสอยู่ข้างนอก

เวลานี้จู่ๆ หม่าหลินก็นึกอะไรได้ จึงหัวเราะแล้วกล่าวว่า “แหะๆ! เดี๋ยวแม่จะเอาโคมแขวนเหล่านี้กับหมวกเขียวเหล่านั้น แขวนไว้ใกล้ๆ กันอย่างละอัน ถึงเวลาพอเปิด โคมไฟ โคมไฟสี แดงก็จะขับเน้นหมวกเขียวให้เด่นชัด สะดุดตาอย่างที่สุด จะ ต้องทําเอาคนตระกูลเซียวโกรธจนตายแน่!

เซียวซูหนโน้มน้าวว่า “แม่คะ ปีใหม่แล้ว ให้อภัยกันได้ก็ให้ อภัยเถอะ!”

หม่าหลันแค่นเสียงเย็น “แกโน้มน้าวฉันให้มันน้อยๆ หน่อย ใครโน้มน้าวก็ไม่มีประโยชน์ แกไม่รู้หรือว่าขาฉันย่าแกเป็นคนที่ จนหัก? ยังมีฟันหน้าสองของฉันอีก ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เธอ ประทานมาให้เรื่องนี้ฉันไม่มีทางอภัยให้เธอตลอดชีวิต!

เซียวซูหนมองเห็นแม่มีความเด็ดเดี่ยวเต็มใบหน้า พลันรู้สึก ว่ามีใจแต่ไร้กำลังขึ้นมาพักหนึ่ง

ดูท่าคิดจะโน้มน้าวแม่ให้เปลี่ยนความคิดคงเป็นไปไม่ได้แล้ว เวลานี้ หม่าหลันก็หอบโคมแขวนสีแดงกองหนึ่ง ก้าวเท้าเดินไปทางลิฟต์เดินไปพลางกล่าวไปพลางว่า “ฉันจะเอาโคมไป แขวนเดี๋ยวนี้ แขวนด้วยกันกับหมวกเขียวกองนั้น!

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง

คนตระกูลเซียวอยู่ใต้การจัดการของนายหญิงใหญ่เขียว ซึ่ง การแขวนโคมประดับประดาบ้านตัวเองจึงไม่คึกคักนัก

ดนตระกูลเซียว ในตอนนี้ผิดไปจากอดีตไกลโข บริษัทเชียวชื่อ ในอดีตได้หยิบยืมเงินทุนของอู่ตงไห้ หลังชำระหนี้คืนทั้งหมด แล้ว ก็รับโครงการเล็กๆ น้อยๆ ที่คงไม่มอบให้ ตอนนี้จึง เปลี่ยนจากขาดทุนเป็นกำไรแล้ว

นายหญิงใหญ่เซียวเองก็ได้คฤหาสน์ เครื่องเคลือบลายคราม รวมถึงอักษรภาพวาดที่ธนาคารยึดไปก่อนหน้านี้กลับคืนมา

เพราะว่าตอนนั้นอู่ตงไหรับปาก นคฤหาสน์หรูหรา ของ Tomson Rivieraหลังนี้ ให้ครอบครัวพวกเขายืมพักอยู่ อาศัยสิบปี ดังนั้นนายหญิงใหญ่เซียวจึงนำคฤหาสน์หลังเก่า ปล่อยเช่าเสียเลย ยังพอจะได้กำไรค่าเช่ากลับคืนมาบ้าง

บริษัทพอจะฟื้นคืนกลับมาใหม่ได้ เงินทุนในอดีตก็กลับมาสู่ มือตนเองแล้ว นายหญิงใหญ่เซียวตอนนี้จึงเรียกได้ว่าจิตใจ กําลังเร่าร้อนฮึกเหิม

ครอบครัวของเซียวฉางเฉียนรู้ว่า ชีวิตสุขสบายในอนาคต แทบทั้งหมดได้รับจากนายหญิงใหญ่เซียว ดังนั้นจึงบูชาเธอ ราวกับเป็นซูสีไทเฮามาตลอด
พักนี้เชียวฉางเฉียนเองชีวิตก็กำลังรุ่งโรจน์เช่นกัน บริษัทเชียว ชื่อฟื้นจากความตายกลับมามีชีวิตได้ เขากับเซียวไม่หลง เขี้ยว เวยเวยลูกชายลูกสาวสองคน ต่างกุมตำแหน่งสำคัญในบริษัท มีหน้ามีตาอย่างยิ่ง

เซียวไห่หลงกับเซียวเวยเวยได้กลับมาใช้ชีวิตแบบลูกคุณหนู อีกครั้ง ในใจย่อมจะเต็มไปด้วยความยินดี

ทั้งครอบครัวมีเพียงเฉียนหงเป็นที่น่าเวทนาที่สุด ตั้งแต่เช้า จรดเย็นไม่มีใครมอบสีหน้าดีๆ ให้เธอสักคน

เซียวฉางเฉียนกับนายหญิงใหญ่เซียวเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ แต่เพราะตงไห่ห้ามปราม ไร้หนทางจะไล่เธอไปได้ ดังนั้นจึงมอง เธอเป็นหนามแทงตา

เซียวไม่หลงกับเซียวเวยเวยเองก็รู้สึกเช่นนี้กับแม่ของตนเอง เรื่องที่เมื่อก่อนตั้งครรภ์ลูกนอกสมรส จนติดกามโรคน่าขายหน้า เกินไป ดังนั้นทุกวันพอเห็นเธอก็จะเย็นชาและไม่สนใจใยดี

โดนคนทั้งครอบครัวกีดกัน ทำให้เฉียนหงเล่นในใจเสียใจ เป็นอย่างมาก

โดยเฉพาะเมื่อเห็นพวกคนแซ่เซียวทั้งสี่มีรอยยิ้มเกลื่อน ใบหน้าทุกวัน ซึ่งตนเองกลับได้แต่ทำงานบ้าน ทำกับข้าว ซักเสื้อ ผ้างกๆ อยู่ในบ้าน เสมือนคนรับใช้ที่ไม่ได้ค่าจ้างคนหนึ่งเข้าไป ทุกที ในใจเธอจึงยิ่งเสียใจมากขึ้นกว่าเดิม

ในเวลานี้ เห็นพวกเขาต่างกำลังเตรียมของประดับประดา ฉลองวันปีใหม่นานาชนิด เฉียนหงเย็นก็เดินเข้าไป พูดด้วยสีหน้าประจบประแจงว่า “ตายจริง ถ้าอย่างนั้นก็ให้ฉันมาช่วย ด้วยเถอะ! คุณคงลืมเมื่อก่อนตอนที่พวกเราอยู่ที่คฤหาสน์หลัง เก่าไปแล้ว พอถึงวันปีใหม่การตกแต่งประดับประดา ในบ้านนี้ ก็ ล้วนเป็นฉันที่ทำทั้งนั้น!

นายหญิงใหญ่เชียวถลึงตาใส่เธอแวบหนึ่ง พูดขึ้นอย่าง รังเกียจหาใดเปรียบ “ตรงนี้มีอะไรให้เธอทำ? รีบไสหัวไปเช็ด หน้าต่างไป ฉันจะบอกเธอให้นะ ผ่านวันนี้ไป อีกสามวันก็ปีใหม่ แล้ว หน้าต่างทั้งหมดในคฤหาสน์ เธอจะต้องเช็ดมันให้สะอาด เอี่ยมทั้งหมด!”