บทที่ 1780

อาหารฝรั่งที่เตรียมไว้อย่างดี ถูกเธอกวาดทิ้ง จนลงไปกองอยู่ เต็มพื้น

เนื่องจากบนพื้นมีเศษแก้วกระจัดกระจายอยู่บนพื้น หัวหน้า พนักงานกลัวว่าเยฉางหมิ่นจะเผลอไปเหยียบเข้า

ด้วยเหตุนี้จึงรีบพาพนักงานสองคนเข้ามาทำความสะอาด

เยฉางหมิ่นที่กำลังระบายอารมณ์โกรธไปทั่ว เมื่อเห็น พนักงานเดินเข้ามา ความโกรธก็พลันปะทุ เธอเดินเข้าไป กระชากหนึ่งในพนักงาน แล้วฟาดมือลงบนหน้าของอีกฝ่าย พร้อมกันนั้นก็สบถค่าโวยวายออกมาว่า “ฉันได้บอกให้พวกแก เข้ามาเหรอ? ห้ะ?! ”

หญิงสาวที่ถูกตบหน้า ร้องไห้อ้อนวอนว่า “คุณผู้หญิงใจเย็นๆ ก่อนนะคะ ฉันกลัวว่าเศษแก้วจะบาดคุณ เลยรีบเข้ามาเก็บ กวาดให้……

ไฟโกรธ ในใจของเยฉางหมิ่นยังคงลุกโชน ออกแรงเพิ่มขึ้น อีกระดับ แล้วด่าทอออกมาอย่างกรุ่นโกรธว่า “นังสวะ! ฉัน อนุญาตให้แกเข้ามา แกถึงจะเข้ามาได้ ถ้าฉันไม่อนุญาต ก็อย่า สะเออะหน้ามาให้ฉันเห็น

หัวหน้าพนักงานเห็นอย่างนี้ จึงรีบเข้าไปอ้อนวอนอีกแรงว่า “คุณผู้หญิงใจเย็นๆนะคะ เรื่องนี้ฉันเป็นคนต้นคิด ฉะนั้น…..
เย่ างหมิ่นเบิกตาโพลงอย่างกรุ่น โกรธ ใช้เท้าถีบท้องของ หัวหน้าพนักงาน แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ไม่แหกตาดูหรือไง! พวก แกสามคนโดนไล่ออก ไสหัวไปซะ!”

หัวหน้าถูกเยฉางหมิ่นถีบจนก้นเบ้าลงกับพื้น

บนพื้นเต็มไปด้วยเศษแก้ว ดังนั้นเศษแก้วจึงบาดลึกเข้ามาใน ผิวหนังของเธอทันที

แต่ในเวลาแบบนี้ เธอไม่มีอารมณ์มาสนใจความเจ็บจากเศษ แก้วอะไรทั้งนั้น เธอกุมท้องเอาไว้ด้วยใบหน้าขาวซีด เอ่ยพูด อย่างเจ็บปวดว่า “เจ็บท้อง ลิลีเรียกรถพยาบาลให้ที

ลิลี่คือพนักงานหนึ่งในสองคนนั้น เพราะเธอยืนอยู่ห่างจากเ ฉางหมิ่น จึงไม่โดนลูกหลงไปด้วย

เมื่อเธอเห็นว่าหัวหน้ากุมท้องด้วยความเจ็บปวด ก็รีบเอ่ยถาม

อย่างเป็นห่วง “พี่หนาน เป็นอะไรไหม? อดทนหน่อยนะ เดี๋ยว

ฉันโทรเรียก120! ”

เยฉางหมิ่นมองเหยียดหัวหน้าพนักงานคนนั้น เอ่ยพูดอย่าง ขยะแขยงว่า “มาทําตัวน่าสงสารอะไรต่อหน้าฉันไม่ทราบ? คิดจะ ให้ฉันจ่ายเงินชดใช้ให้แกเหรอ?”

หญิงสาวที่กำลังต่อสายโทรศัพท์พลันโมโหขึ้นมาในทันที “ทำไมคุณเป็นคนแบบนี้! พี่หนานท้องได้สามเดือนแล้ว! คุณถีบ ท้องของเธอ ถ้าหากว่าเด็กในท้องเป็นอะไรไป ต่อให้มีเงิน มากมายแค่ไหนก็ชดใช้ไม่ได้หรอกนะ!”
เย่ างหมิ่นขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แกเป็นใครกล้า ดียังไงมาขึ้นเสียงใส่ฉัน?!

ผู้หญิงคนนั้นหลุดปากพูดออกไปอย่างไม่ยอมว่า “ก็เป็นคนนี้ แหละ! ถึงฐานะของพวกฉันจะไม่ได้สูงเท่าคุณ แต่ชีวิตของพวก ฉันพ่อแม่เป็นคนให้มา! คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายพวกฉัน?!

โทสะของเยฉางหมิ่นระเบิดออกมาในทันที

เธอโตมาขนาดนี้ นอกจากหงอต่อหน้าพ่อแม่แล้ว ยังไม่เคย มีใครกล้าขัดคำสั่ง และใช้น้ำเสียงกับเธอแบบนี้!

ณ วันนี้ สถานที่ตรงนี้ เธอถูกเย่เฉินและพนักงานพวกนี้ขัดใจ ครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจจึงกรุ่นโกรธเป็นอย่างมาก

ตอนนี้เอง เธอไม่สนใจเรื่องที่หัวหน้าพนักงานกำลังตั้งครรภ์ อีกต่อไป เดินเข้าไปหาผู้หญิงที่ขัดใจเธอ แล้วแย่งโทรศัพท์ที่ กําลังต่อสายหารถพยาบาลมาปาลงบนพื้น จนหน้าจอแตก ละเอียด

จากนั้น เธอก็ยกมือขึ้นมาตบหน้าของผู้หญิงคนนั้นอย่างแรง กัดฟันพูดออกมาว่า “อยู่ดีๆไม่ชอบ ยังกล้ามาตะโกนใส่ฉันอีก เหรอ อยากตายหรือไง?! ”

ขณะที่กำลังพูด เฉินจือข่ายก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นภาพตรงหน้า

ก็รีบเดินเข้าไปถามว่า “คุณหญิง นี่คุณทำอะไร? เมื่อเย่นางหมิ่นเห็นเฉินจือข่ายเข้ามา ก็ส่งเสียงเย็นเหยียบ

ออกมาว่า “แกมาก็ดีแล้ว ฉันขอถามแกหน่อย ปกติแกดูแลลูกน้องในสังกัดของตัวเองยังไง? กล้าดียังไงมาขัดใจฉัน! คิดจะ ท้าทายฉันเหรอ?! ”

เมื่อเงินจือข่ายเห็นพนักงานของตัวเองถูกทำร้าย ไม่ต้องถาม ก็พอจะรู้แล้วว่า เฉางหมิ่นต้องระบาย โทสะที่มีต่อเย่เฉินใส่ พวกเธอแน่ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบพูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณหญิงไม่ ต้องห่วงนะครับ สามคนนี้ผมจะจัดการอย่างเด็ดขาด คุณอย่า เพิ่งเดือดมากเดี๋ยวมันจะส่งผลต่อร่างกาย ให้ผมส่งคุณกลับไป พักผ่อนก่อนไหมครับ?

เยฉางหมิ่นโกรธจนกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ มองมาที่เฉินจือข่าย พร้อมกับพูดเสียงเย็นว่า “จัดการเก็บบังคนชั้นต่ำสามคนนี้ซะ!”

พูดจบ ก็ยื่นมือออกไปฟาดลงบนใบหน้าของลิลี่อีกครั้ง จาก นั้นถึงได้เดินจากไปอย่างผ่าเผย