บทที่ 1774

เยฉางหมิ่นเดินเร็วมาก ก้าวเดินฉับๆตรงเข้ามายังโต๊ะอาหาร ที่เย่เฉินนั่งอยู่ ส่วนเฉินจือข่าย เดินตามหลังเธอมาติดๆ ด้วยท่วงท่า

นอบน้อม

ในตอนที่ระยะห่างจากเย่เฉินเหลือไม่ไกล เฉางหมิ่นก็พูด พร้อมกับยิ้มออกมาว่า “ไอหยาเเฉิน ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี โตเป็นหนุ่มหล่อขนาดนี้เลยเหรอ!

เมื่อเย่เฉินมองมาที่เยฉางหมิ่น ก็พอจะจำหน้าเธอตอนที่เขา ยังเป็นเด็กได้รางๆ

เขายิ้มเยาะออกมา แล้วเอ่ยพูดว่า “เดี๋ยวผมก็จะ27แล้ว

ไม่ใช่หนุ่มแล้วล่ะครับ”

เยฉางหมิ่นแสดงออกอย่างสนิทสนม พูดยิ้มๆว่า “ไอ้หยา แก นี่หน้าเหมือนพ่อเลยนะ! ถอดแบบกันมาเป๊ะๆ!

เย่เฉินพยักหน้าแล้วหัวเราะ “เทียบกับตอนนั้นแล้ว คุณน้า ไม่เปลี่ยนไปเลยนะครับ”

เฉางหมินหัวเราะฮ่าๆออกมา “พริบตาเดียวก็ผ่านไปสิบปี ยี่สิบปีแล้ว ฉันเองก็ใกล้จะห้าสิบ จะยังเหมือนตอนสาวๆได้ยัง ไงหล่ะ”
ในตอนนี้เอง เฉินจือข่ายก็ลากเก้าอี้ออกให้เยฉางหมิ่นนั่ง อย่างระมัดระวัง

ในตอนที่เยฉางหมิ่นนั่งลง ก็เหลือบมองไปทางเเฉิน เมื่อ เห็นว่าเธ่เฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ตลอด ไม่ได้ลุกขึ้นยืนก่อนที่ตัวเองจะ มาถึง จึงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

ตามหลักการการร่วมโต๊ะกับผู้ใหญ่ ในตอนที่ผู้ใหญ่มาถึง

ต้องลุกขึ้นยืนทำความเคารพ

ถ้าผู้ใหญ่เอ่ยพูด คนอายุน้อยกว่าต้องคอยโค้งตัว ก้มหน้า ตั้งใจฟัง

ถ้าผู้ใหญ่กำลังจะนั่ง คนอายุน้อยกว่าต้องรอจนกว่าผู้ใหญ่นั่ง ลงและอนุญาตให้นั่ง คนอายุน้อยกว่าถึงจะสามารถนั่งลงได้

แต่เย่เฉินกลับนั่งติดเก้าอี้อยู่ตลอด อย่าว่าแต่ลุกขึ้นเลย ขยับ

ตัวสักนิดก็ไม่มี

ในใจของเยฉางหมิ่นพลันรู้สึกโมโหขึ้นมาในทันที ความจริงแล้วเธอไม่ได้มีความรู้สึกดีๆต่อเย่เฉินเลยสักนิด

ถ้าหากเย่เฉินหายไป ไม่ต้องโผล่หน้ามาอีก สำหรับเธอมันดี

มากๆ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ไอ้หมอนี้หายไปตั้งนาน แต่จู่ๆกลับ พรวดพราดเข้ามาแบ่งสมบัติของตระกูลเยออกไปแบบนี้

และสิ่งที่เธอรับไม่ได้ก็คือ คุณท่านยกเหากรุ๊ปและเงินหมื่นล้านให้กับเขา แค่นั้นยังไม่พอยังคิดที่จะให้เขากลับเข้ามาใน ตระกูลอีก

เธอมองประเมินเย่เงินที่แต่งตัวธรรมดา วางตัวสบายๆ ไม่ เข้าใจเรื่องมารยาท ในใจก็ค่อนแขวะขึ้นมาว่า “คนแบบนี้ มี สิทธิ์กลับเข้าตระกูลเยู่ตรงไหน? ผู้มีสายเลือดโดยตรงของตระ กูลเย่แต่ละคน ล้วนแล้วแต่ได้รับการศึกษาอย่างชนชั้นสูงมา ตั้งแต่ยังเด็ก จากนั้นก็ออกไปเติบโตก้าวหน้าที่ต่างประเทศ เปรียบเทียบกับเย่เฉินที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองจินหลงไปวันๆ ต่างกัน ราวกับฟ้ากับเหว ให้คนไม่รู้หนังสือกลับเข้าตระกูลเย่ ต้องทำให้ ตระกูลเย่ขายหน้าแน่ๆ!

แต่ว่า ต่อให้เยฉางหมินจะไม่ชอบเย่เฉินมากแค่ไหน แต่เธอ ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของคุณท่าน

ถึงอย่างไร หลังจากที่เธอกับสามีแยกกันอยู่ เธอก็วางแผน

กลับมาอยู่ที่ตระกูลเยอีกครั้ง เพื่อที่จะได้แบ่งผลประโยชน์ของ

ตระกูล ในอนาคต

แต่ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิงที่ผ่านการแต่งงานมาแล้ว ถ้า คิดที่จะกลับเข้าครอบครัวเพื่อแบ่งสมบัติ ก็คงถูกเยฉางโค้งและ เย่ฉางหยูนคัดค้าน

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าหากเยฉางหมิ่นอยากได้สมบัติส่วน หนึ่ง เธอต้องได้รับแรงสนับสนุนจากคุณท่าน

ดังนั้น เธอต้องจับตาดูทิศทางลมของคุณท่านอยู่เสมอ ปกติเธอหยิ่งยโส ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา กล้าพูดกล้าชน แต่ไม่กล้าขัดคำสั่งของคุณท่าน

อีกอย่าง ทุกเรื่องที่คุณท่านมอบหมายให้เธอทำ เธอจะลงมือ ทำอย่างเต็มที่เสมอ เพื่อให้คุณท่านพอใจ

ดังนั้น เธอจึงเอ่ยเตือนตัวเองในใจว่า “ครั้งนี้ ฉันต้องจัดการ เรื่องที่คุณท่านมอบหมายให้เรียบร้อย! อย่าเพิ่งหวังว่าจะหว่าน ล้อมเย่เฉินกลับตระกูลได้สำเร็จเลย อย่างน้อยให้เยเงินตอบ ตกลงว่าจะกลับตระกูลเยู่ในวันปีใหม่นี้ให้ได้ก่อน

คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็กดข่มความไม่พอใจที่มีต่อเย่เฉินเอาไว้ แล้วพูดยิ้มๆว่า “เฉินเอ๋อ หลายปีมานี้แกลำบากอยู่ที่นี่มาตลอด คนในครอบครัวไม่ได้เจอแกมานานแล้ว ทุกคนต่างก็คิดถึงแก ทั้งนั้น แกได้คิดไว้บ้างไหมว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้านวันไหน?”