บทที่ 177 ทำให้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุก (1)

ไม่ว่าเป็นฉินกุ้ง หรือว่าฉันเอาเสงี่ยน ยาวิเศษที่เเงินกลั่นออก มา เพียงต้องการหนึ่งเม็ดเท่านั้น

สําหรับพวกเขาแล้ว สามารถได้มาหนึ่งเม็ดนั้น เป็นบุญคุณ

ได้ยาวิเศษมาครอบครอง ในอนาคตขอแค่ยังเหลือลมหายใจ เฮือกสุดท้าย ก็สามารถช่วยชีวิตกลับมาจากเงื้อมมือของ มัจจุราช สำหรับตระกูลของพวกเขาแล้ว มีความหมายมาก

แต่ว่า ใครกล้าที่จะร้องขอจนเกินตัว เย่เฉินให้พวกเขาถึงสอง เม็ด!

ฉันเข้าเสงี่ยนได้ยินคำพูดนี้ ถึงกับตะลึงงันเหมือนดั่งสายฟ้า ฟาด

ดวงตาที่งดงามของเธอมองเเฉิน น้ำตาคลอเบ้า จากนั้น น้ำตาที่ใหญ่กว่าเมล็ดถั่วเขียวก็ไหลพรั่งพรู จนเเฉินเห็นแล้ว อดไม่ได้ที่จะนึกสงสาร

ฉันเข้าเสงี่ยนร้องไห้สะอึกสะอื้นถามว่า “อาจาร …………… คุณพูด…..เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”

เย่เฉินหัวเราะตอบ: “ทำไมเหรอ?” คุณกลัวอาจารย์เย่หลอก คุณเหรอ?”
“มิกล้า มิกล้า!” จินเจ้าเสวียนรับส่ายหัวจนน้ำตากระเซ็นไป ทั่ว ทำให้เก๋เฉินรู้สึกถึงความน่ารักของเธอ

ฉันเอ้าเสงี่ยนมือเช็ดคราบน้ำตาพร้อมกับยิ้มด้วยความสุขใจ พูดว่า “ฉันก็แค่ไม่อยากเชื่อ……ขอบคุณคุณมากจริง ๆ ! ขอบคุณมาก!”

พูดจบ จินเอ้าเสงี่ยนโค้งคำนับด้วยความขอบคุณ

เขาเชื่อว่า หากพ่อเธออยู่ที่นี่ได้ยินเยเฉันพูดว่าจะให้ถึงสอง เม็ด จะต้องขอบคุณเช่นนี้เช่นกัน

เยเฉันเห็นท่าทางดีใจของเธอ ยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ฉันเข้าเส วียน คุณกลับไปบอกพ่อคุณ คำพูดของเเฉิน หนักแน่นจริงจัง ม้าทั้งฝูงยังฉุดไปไม่ได้ หลังยาวิเศษกลั่นเสร็จแล้ว ผมจะให้เขา สองเม็ดแน่นอน แต่ว่าในอนาคตหากผมร้องขอให้ตระกูลฉิน ช่วยเหลือ เขาก็อย่าเล่นตลกกับผม เข้าใจไหม?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนพยักหน้ารับคำทันที ดีใจลิงโลดพูดว่า: “เข้าใจ แล้วอาจารย์เย่! ขอบคุณท่านมาก!

พูดจบ ใบหน้างดงามของฉันเอ้าเสวียนแดงระเรื่อเหมือนดั่ง ผลแอปเปิล พูดด้วยท่าที่เขินอายว่า “อาจารย์เย……..อไปคุณ เรียกฉันว่าเอ้าเสงี่ยนก็ได้ค่ะ…….

เยเฉันพยักหน้ารับคำ พูดว่า “ได้ เอ้าเสงี่ยน คุณไม่ต้อง คุกเข่าแล้ว ลุกขึ้นเถอะ”

ฉันเอ้าเสงี่ยนพูดตอบทันทีว่า “เอ้าเสงี่ยนรับบัญชา
พูดจบ ค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง

เย่เฉินหัวเราะตอบว่า “พวกเราไม่ใช่จอมยุทธ ในสมัยโบราณ อย่ากล่าวเกรงใจขนาดนั้น

ฉันเอ้าเสงี่ยนรีบพูดว่า “พ่อสั่งสอนฉันว่า จะต้องเคารพ นบนอบให้เกียรติต่อผู้อาวุโส อาจารย์เท่านมีความสามารถ เหนือฟ้า เอ้าเสงี่ยนต้องเคารพและให้เกียรติ เมื่อครู่คือการ แสดงความเคารพต่อท่าน!”

เยเฉันยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “คุณนะ ก่อนหน้านี้ดื้อรั้น เหมือน กับถูกเลี้ยงอย่างตามใจ คิดไม่ถึงว่าจะรู้ธรรมเนียมพิธีรีตอง ผม ทึ่งในตัวคุณจริง ๆ”

ฉันเอ้าเสงี่ยนสุขใจเป็นยิ่งนัก ขณะเดียวกันก็เขินอายเล็กน้อย

ตนเองรู้ธรรมเนียมพิธีรีตรองซะที่ไหน ก่อนหน้านี้ ตนเองยังเป็นหญิงสาวที่สะบัดสะบึงแสนงอน เอาแต่ใจ

ไม่เคยอ่อนน้อมต่อใคร เจอใครก็พูดกระฟัดกระเฟียด นั้นคือ ลักษณะนิสัยของตน

แต่ว่าตอนนี้ เธออยู่ต่อหน้าเเฉิน ต้องยอมรับทั้งกายและใจ รวมทั้งพ่อเธอยังฝากความหวังไว้กับตัวเธอมาก ดังนั้นอยู่ต่อ หน้าแย่เฉิน ทำเป็นเหมือนลูกแมวน้อยเรื่องซุกซนแสนน่ารัก ทำให้คนหลงรักโดยไม่รู้ตัว

เยเฉันมองดูเวลาก็สายมากแล้ว จึงพูดกับฉันเอาเสงี่ยนว่า”เอ้าเสงี่ยน สมุนไพรผมรับไว้ แต่ว่าผมต้องออกไปซื้อกับข้าว ถ้า อย่างนั้นพวกเราออกไปพร้อมกันดีไหม?”

ฉันเข้าเสงี่ยนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ตนรบกวนเวลาของอาจารย์เย มามากแล้ว รีบพยักหน้ารับคำ พูดว่า “ขอโทษค่ะอาจารย์เอ เอ้าเสงี่ยนมารบกวนท่าน…….

เยเฉินสายศีรษะเล็กน้อย พูดว่า “คุณไม่ต้องคิดมาก กลับไป บอกพ่อของคุณ หลังจากกลั่นยาเสร็จ ผมจะติดต่อเขา

“โอเคค่ะอาจารย์เย่!” ฉันเอ้าเสงี่ยนรีบโค้งคำนับอย่าง

นอบน้อม

เยเงินประคองตั้งหัวไหล่เธอไว้ จากนั้นเเฉินเอาสมุนไพร เข้าไปเก็บให้องครัว แล้วออกไปพร้อมกับเธอ

ฉันเอ้าเสวียนกล่าวขอบคุณอยู่หน้าประตู กล่าวอำลากับเย่เฉิ

นอย่างอาลัยอาวรณ์ ขับรถกลับบ้าน

และเย่เฉิน ก็กลับไปสู่ท่าที่ลูกเขยไร้ค่าเหมือนอย่างที่เคยทำ ลากรถเข็น ผงซักฟอกยี่ห้อหนึ่งแถมให้มาใช้เฉพาะไปซื้อ กับข้าว เดินไปตลาดสด ใกล้บ้าน