บทที่ 1768

“ที่รัก ส่วนนี้ผมซื้อมาให้คุณ ลองเปิดดูสิว่าถูกใจหรือ เปล่า! ”

เซียวซูหนเอ่ยระคนตกใจว่า “ซื้อให้ฉัน? ที่รัก กว่าคุณจะ หาเงินมาได้ ปกติฉันไม่ค่อยเห็นคุณซื้ออะไรให้ตัวเองเลย ออก ไปข้างนอกทีไรก็ซื้อของมาฝากฉันตลอด…”

หม่าหลันที่อยู่ข้างๆรีบพูดขึ้นมาว่า “ยัยโง่ ที่เย่เฉินทำอย่างนี้ก็ เพราะแคร์แก รักแก เอ็นดูแกไง นี่คือตัวอย่างของผู้ชายดีๆ แกดูตาแก่ข็ง พ่อของแก เคยซื้ออะไรมีราคาให้ฉันบ้าง?

เซียวเฉิงควานเอ่ยพูดอย่างฟืดฟัด “คนถือเงินในครอบครัวก็

มีแต่คุณทั้งนั้น แม้แต่เศษเงินผมก็ไม่ได้ แล้วจะไปซื้อของให้คุณ

ได้ยังไง?”

หม่าหลันถุยน้ำลายออกมา “ถยเถอะ! ถ้าเป็นสามีคนอื่นต่อ ให้ไม่มีเงินขนาดไหน ก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อหาซื้อของให้ภรรยา ตัวเอง แล้วคุณล่ะ? เอาแต่อ้างว่าไม่มีเงิน หลายปีมานี้ คุณไม่ เคยเก็บเงินส่วนตัวไว้เลยเหรอ?”

เซียวเฉิงควานหยิบสูทที่เย่เฉินซื้อให้เขาขึ้นมา แล้วส่งเสียง หึๆพูดออกมาว่า “ผมไม่เถียงเรื่องไร้สาระแบบนี้กับคุณหรอก ผมกลับไปลองใส่สูทที่ลูกเขยซื้อมาให้ที่ห้องดีกว่า พรุ่งนี้ สมาคมศิลปะจีนมีกิจกรรมพอดีเลย ผมจะใส่สูทใหม่ตัวนี้ไปเข้า ร่วมเสียหน่อย”
ด้านเซียวชูหนก็กำลังเปิดกล่องออกอย่างระมัดระวัง

เมื่อเธอเห็นแหวนเพชรเป็นประกายระยิบระยับวางอยู่ใน กล่องเครื่องประดับ ก็ใช้มืออุดปากเอาไว้อย่างตกใจ หม่าหลันตาเบิกโพลงขึ้นหลายเท่า อุทานอย่างตกใจว่า “แม่

เจ้า! เพชรใหญ่มาก อย่างน้อยก็ต้องสามกะรัตไหม?! ”

เยเฉันพูดยิ้มๆว่า “คุณแม่นี่รอบรู้เรื่องสินค้าจังเลยนะครับ เพชร ในแหวนวงนี้ 3.2 กะรัตครับ”

“โอโห!!!”

หม่าหลันรู้สึกหัวเหน็บชาขึ้นมาในทันที อุทานว่า “ใหญ่ขนาด นี้เลยเหรอ?! คงไม่ใช่ว่าราคาล้านกว่าๆนะ?!

เย่เฉินเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ถ้าตีเป็นเงินจีนก็ประมาณแปดแสน

กว่าครับ”

“แปดแสนกว่า?! ” หม่าหลันลูบอกตัวเอง พูดออกมาว่า “ลูกเขยของฉัน นี่เก่งสุดๆไปเลย แหวนเพชรราคาแปดแสนยัง ซื้อมาได้ นิสัยรวยจริงๆ! ยอดเยี่ยมสุดๆไปเลย! ”

เซียวหนที่อยู่ข้างๆเอ่ยพูดอย่างช็อกๆว่า “เย่เฉิน คุณทำงาน ทุกวัน เงินก็กว่าจะหามาได้ ทำไมต้องซื้อของแพงๆ ให้ฉัน ด้วย….แหวนแพงขนาดนี้ ฉันไม่กล้าใส่ออกไปไหนหรอก มัน สิ้นเปลืองนะแบบนี้…”

เย่เฉินเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “ที่รัก เราแต่งงานกันมานาน แล้ว ผมไม่เคยซื้อแหวนให้คุณเลย คุณคิดซะว่าแหวนวงนี้เป็นแหวนแต่งงานย้อนหลังก็แล้วกัน!

เซียวซูหมิ่นประทับใจน้ำตาเอ่อคลอ

เธอมองมาที่เเฉิน พูดเสียงกลั้นสะอื้นว่า “ถ้าซื้อแหวน แต่งงาน ซื้อราคาสามหมื่นก็พอแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องซื้อแพง ขนาดนี้ก็ได้…….”

เธอพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตา จากนั้นก็พูดต่อว่า “อีกอย่างคุณ คุณสิ…ทุกครั้งมีแต่ซื้อของให้ฉันกับพ่อแม่ฉัน แต่ไม่เคยซื้อของ ให้ตัวเองเลย ฉันจะไปรู้สึกดีกับมันได้ยังไง…

เย่เฉินหัวเราะออกมาเล็กน้อย หยิบแหวนออกมา พร้อมกับ กุมมือของภรรยาเอาไว้ เอ่ยพูดอย่างจริงใจว่า “ชูหน การที่ได้ แต่งงานกับคุณ คือความสุขของผม ผมขอบคุณที่หลายปีมานี้ คุณไม่เคยทิ้งผมไปไหน แหวนวงนี้ คือสิ่งของที่คนเป็นสามี อย่างผมติดค้างคุณ ตอนนี้ผมชดเชยให้คุณแล้ว คุณต้องรับมัน เอาไว้นะ!”

“ใช่ๆ!” หม่าหลันเอ่ยสนับสนุนอยู่ข้างๆ “ลูกรัก แกดูสิเย่เฉิน เขาดีและใส่ใจแกขนาดนี้เลยนะ! แกต้องอยู่กับเย่เฉินให้มี ความสุข รีบๆมีลูกด้วยกันสักที!

เชียวชูหนที่ตอนแรกยังซาบซึ้งกับคำสารภาพสุดลึกซึ้งของ เย่เฉิน ในตอนที่ได้ยินมารดาพูด กลับเบิกตาโพลงหน้าแดง แปร๊ด

ในตอนนี้เอง เย่เฉินก็สวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ อย่างระมัดระวัง พูดกล้วยิ้มว่า “รัก การอยู่ข้างกันคือคำสารภาพที่ยาวนานที่สุด ขอบคุณที่ตลอดหลายปีมานี้อยู่เคียง

ข้างผมนะ!”