บทที่ 1750

แต่อย่างไรก็ตาม ซูรั่วหลีก็อยากจะรู้จริงๆ ว่า เยเฉันรู้เรื่องที่ น่าตื่นเต้นอะไรกันแน่ ดังนั้นเขาจึงบังคับระงับความรังเกียจใน หัวใจของตัวเอง และขยับร่างกายเข้าไปด้านข้างของเขา และพูด อย่างเย็นชาว่า “รีบพูดมาเถอะ!”

เย่เฉินก็จงใจเอนตัวเข้าไปทางตัวเธอเล็กน้อย แล้วพ่นลมอุ่น ใส่หูของเธอแล้วพูดว่า “เมื่อไม่นานมานี้ น้องชายเมียของอู่ตงไห่ คนนั้น ซึ่งก็คือเจ้าสำนักของสำนักขอทานแห่งซูหางเซวหนาน ซาน ถูกคนอื่นนฆ่าตาย และคนที่ถูกฆ่าตายพร้อมกับเขา ยังมี ภรรยาของเขา และผู้อาวุโสของสำนักขอทานอีกมากมาย!

ซูรั่วหลีดึงร่างกายของเธอออกจากด้านข้างของเยเฉินทันที โดยรักษาระยะห่างจากเย่เฉิน และพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องนี้เอง เหรอ? เรื่องนี้เคยกลายเป็นวิดีโอสั้นยอดนิยมบนอินเทอร์เน็ตใน เวลานั้น ฉันขอถามคุณหน่อยว่า ยังมีใครที่ไม่รู้เรื่องนี้บ้างมั้ย?

เย่เฉินยักไหล่ “ผมคิดว่าคุณไม่รู้

ซูรั่วหลีจ้องมองเขาอย่างน่ารังเกียจ ในความเห็นของเธอ เมื่อ กี้นี้เย่เฉินใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ และอยากจะเข้าใกล้เพื่อ แต๊ะอั๋งตัวเอง

แต่โชคดีที่เขาก็ไม่ได้เอาเปรียบอะไรอย่างจริงจังเลย ดังนั้นซู รั่วหลีก็ไม่มีการโจมตีเช่นกัน
อย่างไรก็ตามหลังจากผ่านเหตุการณ์นี้ ความระมัดระวังของซู รั่วหลีที่มีต่อเย่เฉินก็ยิ่งลดลงไปมากขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าซูรั่วหลีไม่พูดอีกแล้ว เย่เฉินจึงริเริ่มโน้มตัวเข้าไป และถามเธอว่า “เฮ้คนสวย คุณเป็นคนมาจากไหนเหรอ? ผมบอก คุณไปหมดแล้ว คุณก็ต้องบอกผมบ้าง?

ซูรั่วหลีพูดอย่างว่างเปล่าว่า “คุณบอกฉันแล้ว มันก็ไม่ได้ หมายความว่าฉันจะต้องบอกคุณ

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “คนสวย อย่าเย็นชานักสิ! คุณเป็นถึงคน สวยขนาดนี้ คุณควรจะยิ้มให้มากกว่านี้นะ ยิ้มให้มากขึ้นแล้วจะ ทำให้คุณดูดีขึ้น!”

ซูรั่วหลีลูบขมับของเธอ และพูดอย่างรังเกียจเล็กน้อยว่า “ขอโทษนะ ฉันอยากพักผ่อนสักหน่อย

หลังจากพูดจบ ก็หลับตาไปเลย

เย่เฉินถามอยู่ด้านข้างอีกครั้งว่า “คนสวย คุณไปทำอะไรที่โอ ซาก้าเหรอ? คุณจะไปเที่ยวที่โอซาก้า หรือกลับประเทศจากโอ ซาก้าเหรอ?”

ซูรั่วหลีลืมตาขึ้นมา ขมวดคิ้ว และเอ่ยปากถามว่า “คุณรู้ได้ อย่างไรว่าฉันกำลังจะกลับประเทศจีนจากโอซาก้า?”

“โตเกียวไม่ปล่อยให้ออกไปไง!” เย่เฉินถอนหายใจ และพูด ว่า “ก็ไม่รู้ว่าเกิดบ้าอะไรขึ้นในโตเกียว และทำการควบคุมขา ออกประเทศอะไรนั่น ครอบครัวของผมยังรอให้ผมกลับไปฉลองปีใหม่อยู่เลย ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเลือกทางกลับจาก โอซาก้าแล้ว………..

ซูรั่วหลีพยักหน้าเบาๆ และแอบคิดอยู่ในใจตัวเองว่า “ดู เหมือนว่าฉันจะอ่อนไหวเกินไป คนจีนที่อยู่ในโตเกียวที่ต้องการ จะกลับบ้านโดยพื้นฐานแล้วต้องออกจากโอซาก้า หรือสนามบิ นอื่นๆ ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของญี่ปุ่น ผู้ชายคนนี้จะกลับ ประเทศจากโอซาก้ามันก็เป็นเรื่องที่ปกติ

ดังนั้น ชูรั่วหลีจึงหมดความสนใจที่จะพูดคุยกับเย่เฉินโดยสิ้น เชิง และเอ่ยปากกล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันจะหลับตาพักผ่อนสักครู่ ถ้า ไม่มีเรื่องอะไร ไม่ต้องคุยเล่นกับฉัน

เย่เฉินไม่ได้หุบปากอย่างฉลาด แต่ยังคงถามต่อไปว่า “ใช่ แล้วคนสวย ผมฟังจากสำเนียงของคุณแล้ว เหมือนจะเป็นคนที่ มากจากเล่นจิง!”

ทันทีที่คิ้วของซูรั่วหลียืดออก เธอก็ขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว ปฏิเสธว่า “ฉันไม่ได้เป็นคนที่มาจากเล่นจิง ฉันมาจากเมืองจง

ปัจจุบัน ญี่ปุ่นจำกัดการออกจากประเทศ และดำเนินการ สอบสวนนักท่องเที่ยวต่างชาติทั้งหมด ในหมู่พวกเขาจุดที่สำคัญ ที่สุดก็คือนักท่องเที่ยวจากถิ่นกำเนิดของเล่นจิงของประเทศจีน ดังนั้นซูรั่วหลีจึงระมัดระวัง และอธิบายตัวเองว่าเป็นพลเมืองจง ไห่

เย่เฉินพูดด้วยความประหลาดใจในเวลานี้ว่า “โอ้ยคนสวยคุณช่างน่าเบื่อเหลือเกิน ทุกคนก็เป็นชาวจีนเหมือนกัน มันคือ โชคชะตาแบบหนึ่งที่ทำให้เราได้พบกันอยู่บนเครื่องบินญี่ปุ่น คุณไม่จำเป็นต้องปิดบังเพื่อนร่วมชาติตอนที่คุยกันเลยใช่ไหม? สำเนียงของคุณฟังดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนที่มาจากเยอง ผู้คนในเมือง จงให้ก็ไม่ได้พูดเหมือนคุณ

ซูรั่วหลีเริ่มจะรำคาญกับคำพูดของเยเฉินแล้ว

ตอนนี้เธอก็มั่นใจมากยิ่งขึ้นอีกแล้วว่า เยเฉินคนนี้ไม่มีอะไรผิด ปกติ และก็ไม่มีอันตรายใดๆ เลย เขาก็แค่เลอะเทอะเล็กน้อย และหน้าตาน่าเกลียดเล็กน้อย และพูดมากเกินไปหน่อย ดังนั้น ในขณะที่รู้สึกน่ารำคาญอย่างมาก ก็ได้คลายการระวังตัวของเธอ ต่อเขาไปอย่างสมบูรณ์

ในเวลานี้ เธอหลับตาและพักผ่อน ขี้เกียจที่จะคุยกับเย่เฉิน เย่เฉินกลับได้สั่งเฉินจือข่ายผ่านวีแชทไปแล้วว่า ให้เขาเตรียม วให้เรียบร้อย ตามแผนของตัวเองที่วางไว้……….