บทที่ 1742

เมื่อความคิดของ อิโตะ นานาโกะ กำลังล่องลอย เย่เฉินก็ได้ ขับรถไปถึงที่สนามบินแล้ว

หลังจากที่จอดรถในลานจอดรถของสนามบินแล้ว เขาก็ลง

จากรถพร้อมกับอิโตะ นานาโกะ จากนั้น เขาไม่ได้รับร้อนที่จะจากไป กลับก้มตัวลง แล้ววาง กุญแจรถไว้บนยางหน้ารถ

อิโตะ นานาโกะถามด้วยความประหลาดใจว่า “เย่เฉินซัง คุณกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ผมจะทิ้งกุญแจไว้ที่นี่ให้เพื่อนผม มิฉะนั้น

กุญแจก็จะต้องตามผมกลับไปที่ประเทศจีนแล้ว

อิโตะ นานาโกะ ถามด้วยความสงสัยว่า “แบบนี้มันจะไม่หาย เหรอ? ถ้าหากว่ามีคนรู้เข้า ก็จะสามารถขับรถออกไปได้ไม่ใช่เห รอ?”

เยเฉันยิ้ม “วางไว้ที่นี่ คนอื่นไม่มีทางที่จะเห็นหรอก มีรถ มากมายอยู่ที่นี่ ใครจะไปก้มตัวลงเพื่อไปดูยางรถของคนอื่นล่ะ”

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “อีกสักครู่ผมก็บอก ตำแหน่งของกุญแจให้กับเจ้าของรถไป หลังจากที่เจ้าของรถ แล้ว เวลาที่เขามารับรถมันก็จะสะดวกมาก
อิโตะ นานาโกะ ยิ้มและพยักหน้า และพูดว่า “เย่เฉินซังช่าง ฉลาดมากเลย วิธีการแบบนี้ ฉันอาจคิดไม่ถึงเลยตลอดทั้งชีวิต”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “จริงๆ แล้วผมก็แค่อยากจะประหยัดเงิน ไม่เช่นนั้นหลังจากรอให้ผมกลับไปที่ประเทศแล้วค่อยส่งให้เขา ค่าใช้จ่ายทางไปรษณีย์ก็ค่อนข้างสูง

อิโตะ นานาโกะ หัวเราะอย่างโง่เขลา และพูดว่า “เย่เฉินซัง ด้วยสถานะของคุณ จะต้องไม่ขาดแคลนเงินอย่าง

แน่นอน……..เพียงแค่คุณพ่อคนเดียวก็ถวายเงินให้คุณสี่พันห้า ร้อยล้านดอลลาร์แล้ว และบริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของคุณก็อยู่ ในช่วงของการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ทำไมคุณยังต้องประหยัดเงิน ขนาดนี้ล่ะ

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย “นี่ไม่ใช่เรียกว่าประหยัดเงิน นี่เขาเรียกว่า ใช้ชีวิตเป็น สําหรับเงินที่ควรจะต้องใช้จ่ายเราจะไม่ประหยัดเลย แม้แต่บาทเดียว และสำหรับเงินที่ไม่ควรใช้เราก็จะไม่สิ้นเปลือง เลยแม้แต่บาทเดียวเช่นกัน

อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าอย่างจริงจัง ขอบคุณเย่เฉินซัง นา นาโกะได้รับความรู้แล้ว

เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า “ไม่ขนาดนั้นหรอก ผมไม่ใช่คนที่ ชอบสอนคนหรอกนะ ก็แค่อยากจะแสดงถึงมุมมองเล็กๆ ของตัว เอง และมันก็เป็นเพียงแค่ความคิดเห็นส่วนตัวที่หยาบคายมาก เท่านั้น”

อิโตะ นานาโกะ พูดอย่างจริงใจว่า “แม้ว่าเหตุผลจะเรียบง่ายและชัดเจนเข้าใจง่ายมาก แต่ฉันก็ไม่เคยคำนึงถึงจุดนี้มาก่อน เลย ถ้าฉันยังอยู่ในสถานะเดิมของฉัน ถึงจะใช้จ่ายเยอะหน่อย และสิ้นเปลืองสักหน่อยก็ไม่เป็นไรเลย แต่ตอนนี้ท่านพ่อต้องการ จะให้ฉันเข้าไปรับมือ อิโตะ คอร์ปอเรชั่น ในอนาคตฉันจะต้อง เปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อเงินทองที่คิดไม่ถึงก่อนหน้านี้ เป็นเช่นเดีย วกับเย่เฉินซังเท่านั้น ถึงจะทำให้ธุรกิจของตระกูลใหญ่ขึ้นและ แข็งแกร่งมากขึ้น!

เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของอิโตะ นานาโกะ เย่เฉินก็ยิ้มอย่าง ช่วยไม่ได้ และพูดว่า “ผมเชื่อว่า อิโตะ คอร์ปอเรชั่น จะแข็งแกร่ง มากขึ้นเรื่อยๆ อยู่ในมือคุณแน่นอน!!

อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าเบาๆ “ขอบคุณสําหรับคําอวยพร ของเยเฉินซัง หวังว่านานาโกะจะไม่ทำให้ผิดหวัง……….

เยเฉันมองมาที่เธอ ยิ้มอย่างให้กำลังใจ แล้วถึงพูดว่า “เอาล่ะ ใกล้จะได้เวลาแล้ว ผมจะต้องไปผ่านขั้นตอนการลงทะเบียนแล้ว คุณจะกลับไปยังไง?”

อิโตะ นานาโกะ กล่าวว่า “ฉันขอให้ผู้ช่วยของตระกูลขับรถมา รับฉันแล้ว”

ในขณะที่พูด เธอก็มองดูเวลา และรีบพูดว่า “เธออาจใช้เวลา สักพักกว่าจะมาถึง หรือว่าให้ฉันส่งเยเฉินซังไปที่หน้าด่านตรวจ เถอะ!”

เย่เฉินพยักหน้า และทั้งสองก็เดินออกจากที่จอดรถไปพร้อม กัน และตรงไปที่ห้องโถงผู้โดยสารขาออกของสนามบิน
ในขณะนี้ ผู้หญิงที่มีใบหน้าบอบบาง และมีรูปลักษณ์ที่สง่า งาม แต่กลับมีความกล้าหาญและความเยือกเย็นอยู่เล็กน้อย เดินก้าวเข้าไปในห้องโถงผู้โดยสารขาออกของสนามบิน

ผู้หญิงคนนี้ร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร และ มีขาที่เรียวยาวทั้งคู่

เธอสวมเสื้อแจ็กเกตหนังสีดำรัดรูป กางเกงหนังยืดสีดำ รองเท้าบูดหุ้มข้อสีดำ ผมยาวสีดำของเธอมัดเป็นจุกหางม้า หย่อนลงไปถึงช่วงเอวของเธอ

ผู้หญิงคนนี้สวยงามและเย้ายวน แต่มีเพียงอย่างเดียว ใบหน้า ของเธอเย็นชาจนสุดขีด

เธอก้าวเข้าไปในสนามบิน และตรงเข้าไปในช่องตรวจความ

ปลอดภัย ไอพี

เจ้าหน้าที่ชายที่รับผิดชอบตรวจสอบข้อมูลการขึ้นเครื่องของ เธอ ตอนที่มองดูผู้หญิงคนนี้ ตาของเขาก็ค้างไปเลยทีเดียว

หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ข้างหน้าเขาสองสามวินาที เขา ถึงตอบสนองกลับมา แล้วพูดอย่างหน้าแดงหูแดงว่า “คุณหนู โปรดแสดงบัตรประจำตัวและบัตรผ่านขึ้นเครื่องของคุณครับ

ผู้หญิงคนนั้นยื่นเอกสารให้เขาด้วยท่าทีที่ว่างเปล่า อีกฝ่ายก็ เหลือบไปมองดู มีอักษรจีนสามตัวเขียนอยู่บนหนังสือเดินทาง ซู รั่วหลี!