บทที่ 1708

“โอ้ใช่!” นางาฮิโกะ อิโตะดีใจอย่างมาก เขาพยักหน้าอย่าง ติดๆกันก่อนพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ดีอย่างยิ่ง! ดีมากจริงๆ ฉันแม้ กระทั่งฝันยังหวังว่านานาโกะจะสามารถฟื้นตัวและลุกขึ้นยืนขึ้น มาอีกครั้งได้ ที่สำคัญเสียยิ่งกว่าชีวิตของฉันอีก! คิดไม่ถึงเลยว่า ความหวังของฉันจะเป็นจริงแล้ว! ”

พูดไป นางาฮิโกะ อิโตะก็ถามอิโตะ นานาโกะอีกครั้ง หาก พูดตามนี้ อย่างนั้นที่ลูกมาที่โตเกียว ก็น่าจะเป็นเยเฉินที่มาส่งลูก ที่นี่ใช่ไหม?”

อิโตะ นานาโกะตอบตามความจริง “ใช่ค่ะโอโต้ซัง เป็นเย่เฉิน ซึ่งที่ขับรถมาจากเกียวโตตลอดทั้งคืนเพื่อส่งลูกมาที่นี่

พูดจบ อิโตะ นานาโกะก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “อ้อใช่ค่ะโอโต้ซัง ศพ ขอนินจาฟูจิบายาชิทั้งหกคน ยังคงอยู่ในห้องเก็บของในลาน บ้านของลูก ต้องรบกวนคุณบอกให้พ่อบ้านส่งคนไปจัดการกับ พวกมันด้วย!”

“ตกลง … ” นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจและคล้ายกำลังพูด กับตัวเอง “ไม่กี่วันมานี้ฉันเกลียดชังเย่เฉินเข้ากระดูกดำ แต่กลับ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะช่วยชีวิตลูกสาวที่รักของฉันเอาไว้ อีกทั้งยัง รักษาอาการบาดเจ็บของลูกสาวฉันด้วย เมื่อเทียบกันแล้ว เป็น ฉันต่างหากที่ใช้น้ำใจคน มาประเมินวิญญูชน…”

หลังจากนั้น เขาก็รีบถาม “นานาโกะ คุณอยู่ที่ไหน?”
อิโตะ นานาโกะรีบตอบ “เรียน โอโต้ซัง เยเงินซึ่งอยู่ข้างนอก นางาฮิโกะ อิโตะพยายามรีบลุกขึ้นนั่งด้วยมือทั้งสองข้างและ พูดอย่างจริงจัง “เชิญคุณเย่เข้ามาเร็วเข้า ฉันอยากจะขอบคุณ เขาต่อหน้า!”

อิโตะ นานาโกะลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า ” โอโต้ซัง เย่เฉินซัง บอกว่า เขากลัวว่าคุณจะโกรธเมื่อเห็นเขา… ”

“จะเป็นไปได้ยังไง!” นางาฮิโกะ อิโตะพูดอย่างจริงจังสุดขีดว่า “ความขัดแย้งระหว่างฉันกับเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าเงิน4.5พัน ล้านดอลลาร์ แต่ว่าเขากลับช่วยชีวิตลูกเอาไว้! ในสายตาของโอ โต้ซัง ชีวิตของลูก อย่าว่าแต่4.5พันล้านดอลลาร์ ต่อให้เป็นสี่ หมื่นห้าพันล้านดอลลาร์ก็แลกกันไม่ได้ ดังนั้น คุณเย่จึงเป็นผู้มี พระคุณอันยิ่งใหญ่ของพ่อ พ่ออยากจะขอบคุณเขาต่อหน้า….

อิโตะ นานาโกะลังเลอยู่สองสามวินาทีก่อนจะเอ่ยปากขึ้น “โอ โต้ซัง ลูกจะไปถามเย่เฉินซัง ถ้าเขายินยอม ลูกจะพาเขาเข้ามา”

นางาฮิโกะ อิโตะพูดขึ้นทันที “ตกลง! รีบไปเถอะ!”

อิโตะ นานาโกะออกมาจากห้องผู้ป่วยและเดินไปหาเย่เฉิน เย่เฉินถามอย่างประหลาดใจอยู่บ้าง “ทำไมเธอออกมาเร็ว จัง?”

อิโตะ นานาโกะเอ่ยขึ้นอย่างอึกๆอักๆ “เย่เฉินซัง….คุณพ่อ เขา…เขา…เขาต้องการพบคุณ…”

เย่เฉินยิ้มอย่างอึดอัดขึ้นมาหลายส่วน “เขาเพิ่งผ่าตัดขาเสร็จต่อให้ไม่มีอันตรายถึงชีวิต แต่ร่างกายยังคงอ่อนแออยู่ เวลานี้ หากพบฉัน คงไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่มั้ง?

อิโตะ นานาโกะรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คุณพ่อเขาอยากจะขอบคุณเเฉินซึ่งต่อหน้า! ขอบคุณเเฉินทั้งที่ ช่วยชีวิตฉันเอาไว้และรักษาอาการบาดเจ็บของฉัน”

เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจอยู่บ้าง “พ่อของเธอพูด

แบบนั้นจริงๆ เหรอ?” “ใช่ค่ะ” อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างหนักแน่นและเอ่ย “ฉัน

ขอเอาคุณธรรมของฉันมารับประกันให้เยเฉินซัง!”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆและพูดอย่างใจกว้าง ” ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นฉันก็ไปเจอคุณอิโตะสักหน่อยแล้วกัน”

จากนั้น เย่เฉินก็ตามอิโตะ นานาโกะไปยังห้องผู้ป่วยของนางา

ฮิโกะ อิโตะ

ทันทีที่เขาเข้าไปในน้อง นางาฮิโกะ อิโตะก็นั่งขึ้นด้วยความ ช่วยเหลือของเอมิ นานาโกะ จากนั้นจึงประสานมือทั้งสองไปทาง เย่เฉินเพื่อแสดงความเคารพ ก่อนจะพูดด้วยท่าที่เคร่งครัดอย่าง ยิ่ง “คุณเย่ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตลูกสาวตัวน้อยของผม อีกทั้งยัง ช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ บุญคุณอันใหญ่หลวงนี้ ตระกูล อิโตะจะไม่มีวันลืม!

เย่เฉินคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าทัศนคติของนางาฮิโกะ อิโตะจะดี ขนาดนี้ ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงตกตะลึงไปเล็กน้อย
จากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยยิ้มออกมาและพูดว่า “คุณอิโตะ เกรงใจแล้ว ผมกับนานาโกะเป็นเพื่อนกัน นี่คือสิ่งที่ผมสมควร ทํา”