บทที่ 1706

หากจะบอกว่าเขาโชคดี อันที่จริงหากเขาตัดขาช้าไปกว่านี้อีก สักไม่กี่ชั่วโมง ขอแค่ขาของเขายังอยู่กับตัว ยาอายุวัฒนะของ ตนก็จะสามารถรักษาเขาได้

แต่ถ้าถูกตัดออกไปแล้ว ยาอายุวัฒนะก็ไร้ประโยชน์

แม้ว่ายาอายุวัฒนะจะยอดเยี่ยมอย่างมาก แต่มันก็ไม่ได้มีผล ทำให้แขนขาที่ขาดด้วนไปของผู้คนงอกขึ้นมาใหม่

นอกจากนี้ นางาฮิโกะ อิโตะเพิ่งได้รับบาดเจ็บในคืนนี้ การตัด ขาล่าช้าออกไปอีกไม่กี่ชั่วโมงนั้นไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมากนัก ท้ายที่สุดแล้ว เนื้อเยื่อของขาที่เสียหายยังไงก็ต้องใช้เวลากว่า

จะเกิดการสลายตัวและติดเชื้อขึ้นมา หากแพทย์ช่วยในการ

รักษาอาการอักเสบเอาไว้ การซื้อเอาไว้อีกสักไม่กี่ชั่วโมงนั้นยัง

คงทําได้อยู่

ถ้านางาฮิโกะ อิโตะลังเลสักเล็กน้อย และคิดเกี่ยวกับมันสัก หน่อย บางทีก็อาจชะลอเวลาจนกระทั่งตนและนานาโกะมาถึงได้

อย่างไรก็ตาม ที่ไม่คาดคิดก็คือ เขาจะเด็ดเดี่ยวขนาดนี้และ ตัดขาออกไปทันที

เย่เฉินคาดว่า เป็นเพราะโรงพยาบาลรู้สึกว่า ขาของนางา โกะ อิโตะไม่มีประโยชน์ที่จะรักษาเอาไว้อีก ดังนั้นถึงได้ถึงได้ ตัดสินใจผ่าตัดขาออกไป
เรื่องนี้บอกได้แค่ว่าโชคของนางาฮิโกะ อิโตะนั้นไม่ค่อยดีนัก

ในเวลานี้ อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ เย่เฉิน ด้านหนึ่งน้ำตา ไหลนอง ด้านหนึ่งร้องไห้ถามว่า “คุณป้า คุณพ่อเขา…สภาพของ เขายังดีอยู่หรือไม่? เขาโกรธเป็นพิเศษหรือว่าหดหู่ใจเป็นพิเศษ หรือเปล่าคะ?”

เอมิ นานาโกะดึงมือของอิโตะ นานาโกะ อย่างอ่อนโยน จาก นั้นจึงเอ่ยยิ้มน้อยๆ “ครั้งนี้พ่อของเธอมองได้อย่างปรุโปร่งอย่าง ยิ่ง เขาเป็นคนบอกกับฉันเองว่าการมีชีวิตรอดมาได้ถือเป็นของ ขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว แม้ว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการใน อนาคตก็ไม่เป็นไร”

พูดไป เอมิ นานาโกะก็ถอนหายใจอีกครั้ง “อันที่จริง สิ่งที่พ่อ ของเธอกลัวมากที่สุด ไม่ใช่การบาดเจ็บพิการ หรือการสูญเสีย ชีวิต แต่เขากลัวว่าเส้นทางแห่งชีวิตในอนาคตนั้นเขาจะไม่ สามารถเดินร่วมทางไปกับเธอได้ ครั้งนี้รอดตายมาได้ เธอไม่รู้ หรอกว่าเขาดีใจมากแค่ไหน! นี่คือความรักของบิดาที่ดุจดั่ง ขุนเขา!”

อิโตะ นานาโกะ ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอ เข้าไปกอดเอมิ นานาโกะทันทีและร้องไห้ดังออกมา

เอมิ นานาโกะตบหลังปลอบเธอเบาๆ อีกด้านหนึ่งก็คิดอะไร บางอย่างขึ้นมาได้ เธอโพล่งถามออกมาด้วยความประหลาดใจ “นานาโกะ เธอ….เธอลุกขึ้นยืนได้อย่างไร?! แพทย์ไม่ได้บอก หรอกหรือว่า เธอจะต้องพึ่งพาเก้าอี้รถเข็นไปตลอดแล้วในอนาคต?”

อิโตะ นานาโกะมองไปที่ เย่เฉิน และพูดกับเอมิ นานาโกะ อย่างตรงไปตรงมาว่า “คุณป้า ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเย่เฉินซัง เขารักษาฉันให้หาย…”

“เย่เฉิน?!” เอมิ นานาโกะตกตะลึงหน้าซีด เธอโพล่งออกมา “เขาก็คือ…ก็คือเยเป็นคนที่เบี้ยวหนี้ของตระกูลอิโตะเรา

ไป4.5พันล้านดอลลาร์?!”

อิโตะ นานาโกะอดไม่ได้ที่จะอึดอัดอยู่บ้าง เธอเอ่ย “คุณป้า เรื่องเงินอย่าได้คิดมากอีกเลยค่ะ เย่เฉินซังไม่เพียงแต่รักษา อาการบาดเจ็บของฉัน แต่ยังช่วยชีวิตฉันด้วย!”

“ช่วยชีวิตเธอไว้เหรอ!” เอมิ นานาโกะโพล่งถามออกมา “นา นาโกะ เธอเจอกับอันตรายอะไรงั้นหรือ?”

อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าและเอ่ยขึ้น “ช่วงค่ำเมื่อคืนนี้ ทากา ฮาชิ มาจิส่งนินจาฟูจิบายาชหกคนไปที่เกียวโตเพื่อฆ่าฉัน ต้อง ขอบคุณเเฉินทั้งที่เข้ามาช่วยฉันถึงรอดมาได้…”

เอมิ นานาโกะ ลืมตาโพลงและโพล่งขึ้น “คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่า ทากาฮาชิ มาจจะร้ายกาจขนาดนี้! แม้กระทั่งเธอก็ไม่ละเว้น!”

พูดจบ เธอก็มองไปที่เย่เฉินและพูดอย่างจริงจังว่า “คุณเย่ เรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างคุณกับพี่ชายฉันไม่มีสิทธิ์เข้าไป ยุ่ง แต่ว่าเรื่องที่คุณช่วยเหลือนานาโกะเอาไว้ ฉันต้องขอเป็น ตัวแทนขอบคุณคุณแทนพี่ชายและคนทั้งตระกูลอิโตะทั้งหมด!
ทันทีที่สิ้นเสียงลง เธอก็รีบโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้เขาทันที เป็นเวลาสามถึงห้าวินาที

เย่เฉินเอยอย่างไม่ใส่ใจอะไร “คุณเกรงใจเกินไปแล้ว ผมกับ นานาโกะเป็นเพื่อนกัน เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่เพื่อนควรทำให้กัน ในเวลานี้เอง มีแพทย์คนหนึ่งวิ่งเข้ามาและบอกกับเอมิ นานา

โกะว่า “ผู้ป่วยตื่นแล้วและอยากเห็นคนในครอบครัว คุณอิโตะ

โปรดตามผมมา

เอมิ นานาโกะรีบพูดกับอิโตะ นานาโกะว่า “นานาโกะ พวก เราไปดูพ่อของเธอพร้อมกันเถอะ”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างแรงและถามเเฉินทันที “เ เฉินซัง คุณจะไปด้วยไหมคะ?”

เยเฉินยิ้มน้อยๆ ในใจคิดว่า ในเมื่อนางาฮิโกะ อิโตะถูกตัดขา ออกไปแล้ว แบบนั้นตนเองก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงเอ่ย ขึ้น “นานาโกะ ฉันไม่ไปดีกว่า หลีกเลี่ยงไม่ให้คุณอิโตะโมโหขึ้น มาพอเห็นฉันเข้า จะได้ไม่กระทบต่อการฟื้นตัวของเขา