บทที่ 1704

นางาฮิโกะ อิโตะรีบเอ่ยขึ้น “ลูกไม่ต้องมาแล้ว ตอนนี้โตเกียว วุ่นวายมาก แค่เพียงระยะเวลาวันสองวัน มีคนตายไปมากมาย อีกอย่างตอนนี้ลูกยังป่วยอยู่ อยู่พักผ่อนในเกียวโตดีกว่า!”

อิโตะ นานาโกะรีบพูดขึ้น “คุณพ่อคะ อาการบาดเจ็บของลูก หายดีทั้งหมดแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง ลูกจะไปโตเกียวเพื่อดูแล คุณโดยเร็วที่สุด!”

นางาฮิโกะ อิโตะย่อมไม่เชื่อว่าอาการบาดเจ็บของลูกสาวจะ หายเป็นปกติแล้ว เขาคิดว่าอิโตะ นานาโกะแค่กำลังปลอบโยน เขา

ดังนั้น เขาพูดกับอิโตะ นานาโกะด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “นานา โกะ ลูกต้องฟังพ่อ อยู่ที่เกียวโตอย่างว่าง่าย ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น อีกทั้งอย่าได้มาที่โตเกียว!”

อิโตะ นานาโกะยังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ย ขึ้นมาอย่างโมโห “ถ้าหากพ่อรู้ว่าลูกแอบมาโตเกียว อย่างนั้น พ่อก็จะไม่มีลูกสาวแบบลูกอีกต่อไป!”

พูดจบ เขาก็ตัดสายไปทันที

อิโตะ นานาโกะร้องไห้ออกมาทันที ในใจของเธอเป็นห่วง ความปลอดภัยของพ่อมากอย่างที่สุด ถึงแม้ว่าเธอจะสามารถ มั่นใจได้เบื้องต้นแล้วว่าสายจากพ่อของเธอไม่คล้ายกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่เธอมักจะรู้สึกว่า อาการบาดเจ็บของพ่อเธอไม่ได้ เบาอย่างที่เขาพูดมาทางโทรศัพท์

เย่เฉินที่อยู่ด้านข้างเอ่ยปากถามเธอขึ้น “นานาโกะ พ่อของ

เธอเกิดเรื่องหรือ?”

“อืม…” อิโตะ นานาโกะพยักหน้าทั้งน้ำตาแล้วพูดว่า “คุณพ่อ โทรมาบอกว่าท่านโดนไล่ฆ่า ตอนนี้อยู่ในโรงพยาบาลแล้ว….

พูดจบ เธอก็มองไปที่เย่เฉินและสะอื้นไห้ “เย่เฉินซัง ฉันเป็น กังวลมาก …

เย่เฉันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปลอบโยน “พ่อของเธอน่าจะไม่เป็น อันตรายถึงชีวิตแล้ว ดังนั้นเธอเองก็อย่ากังวลมากเกินไป”

อิโตะ นานาโกะส่ายหัวและพูดว่า “ฉันเกรงว่าคุณพ่อปกปิด อะไรบางอย่างกับฉัน…” 11

พูดจบ เธอก็มองไปเยเงินอย่างคาดหวัง และเอ่ยปากถาม “เย่ เฉินซัง ฉันอยากกลับไปที่โตเกียว คุณช่วย… คุณช่วยฉันได้ไหม คะ?”

เย่เฉินถามเธอ “เธอต้องการให้ฉันช่วยยังไง?”

อิโตะ นานาโกะเอ่ย “คุณพ่อไม่ให้ฉันกลับไป ถ้าฉันไปบอก คนใช้ที่บ้าน พวกเขาจะต้องไม่ยอมรับปากแน่ อีกทั้งยังถึงขั้นสั่ง ห้ามฉัน ในเมื่อตอนนี้พวกเราก็หนีออกมาแล้ว ฉันไม่คิดจะกลับ ไปอีก หวังว่าเย่เฉินซึ่งจะให้ฉันยืมเงินได้สักหน่อย รอรุ่งสาง ฉัน จะนั่งชินคันเซ็นเที่ยวแรกกลับไปที่โตเกียว!
เยเฉันเห็นว่านัยน์ตาของเธอร้อนรนอย่างมาก ก็ถอนหายใจ ออกมาเบาๆและเอ่ยขึ้น “ตอนนี้เพิ่งจะผ่านเที่ยงคืนมา ชินคันเซ็น อย่างน้อยๆก็ต้องรอจนถึงเช้า หรือไม่ให้ฉันขับรถส่งเธอกลับไป เถอะ ถ้าเร่งหน่อยสามชั่วโมงก็ถึงแล้ว”

“จริงหรือ?!”

อิโตะ นานาโกะมองที่เยเงินอย่างตื่นเต้นและโพล่งถามว่า “เย่เฉินซังเต็มใจที่จะขับรถไปส่งที่โตเกียวจริงๆหรือ?”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ “พูดก็พูดออกมาแล้ว ฉันจะหลอกเธอได้หรือ ไง?”

อิโตะ นานาโกะเอ่ย “แต่ว่า… แต่ว่าเยเฉันยังไม่ได้มาทำธุรกิจ ในโอซาก้าหรอกหรือคะ? ถ้าหากคุณส่งฉันไปโตเกียว แบบนี้จะ ทำให้ธุระของเยเฉินซังใน โอซาก้าล่าช้าไปหรือไม่?

“ไม่เป็นไร” เย่เฉินยิ้มอย่างสงบและเอ่ยปลอบโยน “เธอไม่ ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน เรื่องที่โอซาก้าฉันมีคนช่วยจัดการอยู่ ตอน นี้สิ่งสำคัญที่สุดคือส่งเธอกลับไปโตเกียวเพื่อพบพ่อของเธอก่อน เธอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเขาตลอดเวลา”

อิโตะ นานาโกะจับมือทั้งสองข้างของเยเฉินและกล่าวขอบคุณ ไม่หยุด “เย่เฉินซัง ขอบคุณคุณมากจริงๆ…”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “พอแล้ว ไม่ต้องพูดจาเกรงใจแล้ว รถ ของฉันจอดอยู่ใกล้ ๆ พอดี พวกเราออกเดินทางกันเลยเถอะ”

“ดี!” อิโตะ นานาโกะ พยักหน้าติดๆ สายตาที่มองไปที่เยู่เฉินเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและหลงไหล

ในเวลานี้ ในสายตาของเธอ เยเงินก็คือฮีโร่บนโลกที่สวรรค์ ส่งมาเพื่อช่วยเหลือตน