บทที่ 1703

อิโตะ นานาโกะคิดไม่ถึงว่า ดึกขนาดนี้แล้วพ่อของเธอจะยัง โทรหาเธอ

ดังนั้น เธอจึงพูดกับเย่เฉินด้วยความลนลานอยู่บ้าง “เย่เฉินซึ่ง

ฉันต้องรับสายจากคุณพ่อ… ”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “รับเถอะ”

อิโตะ นานาโกะรีบกดปุ่มรับสายแล้วเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “คุณพ่อ ทำไมคุณถึงได้โทรหานานาโกะตอนดึกขนาดนี้คะ มีเรื่อ งอะไรรึเปล่า?”

อีกด้านหนึ่งของสาย มีเสียงอ่อนแรงของนางาฮิโกะ อิโตะ เปล่งขึ้นมาเบา ๆ “นานาโกะ พ่อเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย โทรมา เพื่อยืนยันความปลอดภัยของลูก ที่เกียวโตทางนั้นทุกอย่าง เรียบร้อยดีหรือเปล่า?”

อิโตะ นานาโกะรีบถาม “คุณพ่อ คุณเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?! เป็นอะไรมากไหมคะ?!”

นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ย “พ่อและทานากะซังถูกคนไล่ฆ่า โชคดีที่ หนีรอดมาได้ แต่พ่อกลัวว่าพวกมันจะวางแผนทำร้ายลูก ดังนั้นก็ เลยโทรมายืนยัน”

ในขณะนี้ นางาฮิโกะ อิโตะกำลังนอนอยู่ในห้องไอซียูของโรง พยาบาลโตเกียว นินจาของตระกูล บอดี้การ์ด และเจ้าหน้าที่ตำรวจของกรมตำรวจนครบาล โตเกียวได้ทำการป้องกันในโรง พยาบาลอย่างแน่นหนาและเข้มงวด

นางาฮิโกะ อิโตะที่นอนอยู่บนเตียง มองแวบแรกดูแล้วคล้าย ไม่มีอาการบาดเจ็บร้ายแรงอะไร แต่ขาได้เขาทั้งสองข้างของเขา กลับหายไป มีเพียงตรงปลายต้นขาทั้งสองข้างที่ถูกห่อด้วยผ้า ก๊อซหนา

หลังจากตกลงมาจากสะพานลอย สมองและอวัยวะภายใน ของนางาฮิโกะ อิโตะ ถึงแม้จะไม่ได้รับความเสียหายมากนัก

แต่ว่า ขาทั้งสองข้างที่รับแรงกระแทกเป็นหลักนั้นกลับได้รับ บาดเจ็บสาหัส

ฝ่าเท้า ข้อเท้า และกระดูกน่องขาของเขาแทบจะหักออกเป็น เสี่ยงๆจนหมด เลือดเนื้อถูกบดขยี้จนแทบดูไม่ได้

ในสถานการณ์แบบนี้ แพทย์สรุปว่า ขาทั้งสองข้างของเขาไม่

อาจฟื้นตัวได้อีกต่อไป

ยิ่งไปกว่านั้น กระดูกที่แตกออกเป็นเสี่ยงและกล้ามเนื้อที่เสีย หายอย่างรุนแรงได้สูญเสียโอกาสในการฟื้นฟู และยังส่งผลให้ ต้องเผชิญกับความเสี่ยงต่อการติดเชื้อเป็นอย่างมาก

ดังนั้น เหลือแค่เพียงการตัดส่วนที่เสียหายอย่างรุนแรง โดย เร็วที่สุดเท่านั้น ถึงจะสามารถหยุดการสูญเสียและรักษาชีวิตของ นางาฮิโกะ อิโตะ เอาไว้ได้

สําหรับคนทั่วไป เมื่อเนื้อเยื่อของร่างกายตายเป็นบริเวณกว้างโดยหลักแล้วก็ไม่มีทางรักษาให้ฟื้นคืนได้อีกต่อไป

หากแขนขาได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่ไม่ตัดแขนขา ส่วนที่ติดเชื้อ ก็จะส่งผลกระทบต่อร่างกายโดยรวมในไม่ช้า ท้ายที่สุดก็จะนำ ไปสู่การเสียชีวิต

ในเวลานั้น เมื่อแพทย์ถามความคิดเห็นของนางาฮิโกะ อิโตะ เขาก็แทบจะไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

เขาเองจัดว่าเป็นวีรบุรุษที่กล้าหาญและมีความรู้เช่นกัน ใน ช่วงเวลาวิกฤติก็สามารถตัดสินใจกับสถานการณ์ที่ตนเผชิญได้ อย่างชัดเจน

ในความเห็นของเขา สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ถือว่าโชคดี อย่างยิ่งแล้ว หากตนเองไม่ยอมตัดขาและทำให้เรื่องล่าช้าออก ไป แบบนั้นตนก็อาจตายได้

สําหรับเขาแล้ว นอกจากลูกสาวของตน ไม่มีอะไรสำคัญไป

กว่าการเอาชีวิตรอด

สถานการณ์ของทานากะ โคอิจิก็เป็นเหมือนกับนางาฮิโกะ อิ โตะ เขาเองก็ได้รับการผ่านตัดขาตั้งแต่ใต้เข่าลงไป รอดชีวิตมา ได้และในตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่ที่ห้องข้างๆ

อิโตะ นานาโกะไม่รู้ว่าพ่อของตนได้รับการผ่าตัดขาไป เธอ ถามอย่างกังวลว่า “คุณพ่อคะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ได้รับ บาดเจ็บรึเปล่าคะ มีอันตรายอะไรไหม?”

นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจและพูดว่า “พ่อและทานากะซังได้รับบาดเจ็บที่ขาเล็กน้อย ตอนนี้กำลังรักษาอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ ว่าโชคดีที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ลูกวางใจได้

จากนั้น นางาฮิโกะ อิโตะก็เอ่ยขึ้น “ไม่กี่วันมานี้สภาพสังคม วุ่นวายเป็นอย่างมาก ลูกอยู่ที่เกียวโตจะต้องระมัดระวัง พ่อจะส่ง นินจาไปปกป้องลูก!”

อิโตะ นานาโกะเอ่ยปากออกไป “คุณพ่อ นานาโกะจะกลับ โตเกียวไปพบคุณ!”