บทที่ 1702

อิโตะ นานาโกะ มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเย่เฉิน แต่ ว่ากลับไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี ดังนั้นเธอจึงเริ่มจากการบอก เย่เฉินเกี่ยวกับวัยเด็กและอดีตของตน

แม้ว่าเธอจะเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย แต่วัยเด็กของอิโตะ นานา โกะกลับไม่ได้ถือว่ามีความสุข

แม่ของเธอเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ถึงแม้ว่าพ่อของเธอจะไม่ ได้แต่งงานใหม่ แต่นี่ก็ไม่สามารถชดเชยข้อบกพร่องทางความ รู้สึกในวัยเด็กของอิโตะ นานาโกะ ได้

นอกจากนี้ นางาฮิโกะ อิโตะนั้นยุ่งอยู่กับงานทั้งวัน เวลาที่พอ จะจัดสรรให้กับอิโตะ นานาโกะแต่เดิมก็มีน้อยมากอย่างยิ่ง บวก กับนิสัยที่เคร่งขรึมสำรวมท่าทีของนางาฮิโกะ อิโตะ ทำให้วัย เด็กของอิโตะ นานาโกะจึงขาดความรักไปอยู่มาก

แม่ของอิโตะ นานาโกะ เป็นกุลสตรีจากตระกูลใหญ่ ดังนั้น

เมื่อครั้งที่เธอยังมีชีวิตอยู่ เธอมักจะสอนอิโตะ นานาโกะ ด้วยวิธี

ดั้งเดิมเสมอ และอิโตะ นานาโกะ ก็ยังได้เรียนรู้พิธีชงชา การ

วาดภาพ การเย็บปักถักร้อย และแม้กระทั่งการอ่านบทกวีมา

ตั้งแต่ยังเด็ก อาจกล่าวได้ว่า ในนิสัยของเธอ ด้านความเป็น

กุลสตรีราวยามาโตะนาเดชิโกะนั้นล้วนมาจากมารดาของเธอ

เป็นผู้มอบให้

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิต อิโตะ นานาโกะก็มาชอบศิลปะการต่อสู้ นั่นเพราะเธอรู้สึกว่าขณะที่เธอฝึกฝน ศิลปะการต่อสู้ เธอสามารถลืมความโศกเศร้าและความทุกข์ใน ชีวิตไปได้ชั่วขณะ

ในตอนแรก เธอฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ก็เพียงเพื่อหนีจากโลก ความเป็นจริง แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไป เธอก็ตกหลุมรักศิลปะการ ต่อสู้อย่างสมบูรณ์

เมื่อเธอเล่าเรื่องของตนเองจบก็เปลี่ยนมาไล่ตามเเฉินและ ถามเขาว่า “เย่เฉินซัง คุณช่วยเล่าเรื่องราวในวัยเด็กของคุณให้ ฉันฟังได้ไหมคะ?”

เย่เฉินยิ้มอย่างขมขืน “ตอนฉันยังเด็ก…วัยเด็กของฉันมีความ แตกต่างออกไปสองขั้ว ชีวิตก่อนอายุแปดขวบเป็นไปด้วยดี อย่างมาก พ่อแม่รักใคร่ ครอบครัวร่ำรวย หมดห่วงเรื่องเสื้อผ้า อาหาร แต่เมื่อฉันอายุได้แปดขวบ พ่อแม่เสียชีวิตอย่างกะทันหัน ฉันก็กลายไปเป็นเด็กกำพร้าข้างถนน จากนั้นก็เติบโตมาใน สถานสงเคราะห์…”

“หา?!” อิโตะ นานาโกะได้ยินดังนั้นก็รู้สึกประหลาดใจ คำพูด ที่เอ่ยขึ้นแฝงความรู้สึกปวดใจอยู่หลายส่วน “ขอโทษนะคะเย่ เฉินซัง นานาโกะไม่ได้ตั้งใจ

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ”

อิโตะ นานาโกะเอ่ยทอดถอนใจ “พอพูดแบบนี้แล้ว วัยเด็ก ของฉันนั้นโชคดีกว่าเย่เฉินซังมาก แม้ว่าคุณพ่อปกติมักจะเข้ม งวดกับฉัน สงวนท่าที แต่ว่าในใจของเขาก็รักใคร่เอ็นดูฉันมากเพียงแต่การแสดงออกของเขานั้นเทียบกับขึ้นมาอาจไม่ อ่อนโยนขนาดนั้น”

พูดจบ อิโตะ “เย่เฉินซัง อันจริงความขัดแย้งระหว่างคุณกับคุณพ่อ ก่อน หน้าฉันเคยได้ยินเถียนจงเคยพูดถึงมันมาก่อน ที่ฉันแกล้งทำ เป็นรับรู้เพราะแล้ว เนื้อแท้คุณพ่อไม่คนเลวร้าย ถ้าหากมีโอกาส ฉันหวังว่าพวกคุณจะสามารถปรับความเข้าใจกันได้ และกลายเป็น เพื่อนกัน..

ที่จริงแล้ว สิ่งในของอิโตะ นานาโกะอยากจะพูดจริงๆ เธอต้องการให้เยเฉินพ่อของตนสามารถเป็นเพื่อนในใจเธอ แม้กระทั่งหลับหวังว่าเขาจะกลาย

ความสัมพันธ์แบบพ่อสามีและเขยจริงๆ

อย่างก็ตาม เธอเเฉินแต่งงานแล้ว ดังนั้นพูดแบบเธอเก็บซ่อนมันและไม่มีทางพูดออกเด็ดขาด

เย่เฉินในเวลาไม่คิดอะไรมากมาย เขาพยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดถ้าหากมีโอกาส ฉัน

อิโตะ นานาโกะดีใจขึ้นมาทันที เธอเอ่ยอย่างมากอย่างๆเฉินซังอย่าเข้าใจความหมาย ของฉันผิด ฉันหวังว่าคุณจะเป็นเพื่อนกับคุณพ่อได้ ใช่เพราะ เรื่องเงิน4พันล้านดอลลาร์นั่น เงินนี้เย่เฉินซึ่งต้องเก็บไว้ที่ตนเอง ห้ามให้คุณพ่อนะคะ!”

เย่เฉินอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ เขาถามเธอ “ทำไมเธอถึงได้เข้า

ข้างคนนอกล่ะ? เงินสี่พันห้าร้อยล้าน นี่ไม่ใช่เงินก้อนเล็กๆนะ!” อิโตะ นานาโกะ หน้าแดงด้วยความอาย เธอเอ่ยเสียงเบา “นี่ ไม่เป็นไร เย่เฉินซังช่วยชีวิตฉันเอาไว้ อีกทั้งยังรักษาอาการบาด

เจ็บของฉัน เงินจำนวนนี้ ถือเป็นการตอบแทนของคุณพ่อที่มอบ

ให้เย่เฉินซัง!”

เยเฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาเอ่ยอย่างเพลิดเพลิน “ถ้าพ่อ ของเธอรู้ คาดว่าคงต้องโกรธเธอแทบแย่แน่

อิโตะ นานาโกะหัวเราะคิกคัก ขณะกำลังจะเอ่ยปากพูด จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของเธอก็สั่นขึ้นมา

เธอแปลกใจเล็กน้อย “ดึกขนาดนี้แล้ว ใครโทรหาฉันกัน คง

ไม่ใช่คนรับใช้พบว่าฉันหนีออกมาแล้วหรอกนะ?”

พูดไป เธอก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา จากนั้นก็พูดด้วย ความประหลาดใจ “ไอ้หยา เป็นคุณพ่อ!