บทที่ 1701

ในเวลานี้ ณ กรมตำรวจนครบาล โตเกียว

ผู้กำกับใหญ่หลังจากรู้ว่านางาฮิโกะ อิโตะถูกนำตัวส่งโรง พยาบาลแล้วและไม่ได้มีอันตรายถึงชีวิต ก็ค่อยถอนหายใจออก มาอย่างโล่งอก

เขาหยิบบุหรี่ออกมาและเคาะมันลงบนที่เขียเพื่อให้ยาสูบแน่น ขึ้น จากนั้นจึงหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดบุหรี่และสูบอัดมันเข้าลึก

ครูต่อมา เขาถึงค่อยถอนหายใจ “ไอ้หยา เห็นทีวันอันแปลก ประหลาด สุดท้ายก็กำลังจะจบลงแล้ว…. คนที่อยู่ข้างๆรีบพูดขึ้นว่า “ผู้กำกับใหญ่ ยังไม่พบพี่น้อง

ตระกูลซู…”

ผู้กำกับใหญ่พูดอย่างโมโหขึ้นมาทันที “นายช่วยสร้างความ รำคาญใช้ฉันน้อยๆหน่อยได้ไหม? ตอนนี้พี่น้องตระกูลยังคงอยู่ ในสภาพไม่รู้เป็นหรือตาย!

พูดไป เขาก็เอ่ยเสริมขึ้นมาอีกประโยค “ไม่รู้เป็นหรือตาย ความหมายก็คือยังไม่รู้ว่าเป็นหรือว่าตาย อย่างน้อยก็ยังไม่ สามารถยืนยันได้ว่าตายไปแล้ว คืนนี้คำขอของฉันง่ายมาก แต่ อย่ามาบอกว่ามีใครตายกับฉัน แค่นี้ฉันก็พอใจแล้ว ส่วนที่เหลือ ค่อยว่ากันพรุ่งนี้!”

คนข้างๆ รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ผู้กำกับใหญ่คุณก็ลำบากมาทั้งวันทั้งคืนแล้ว คุณรีบกลับบ้านไปพักผ่อน เถอะ”

“อืม” ผู้กำกับใหญ่ดูดบุหรี่และเอ่ย “อยากกลับบ้านไปพัก

ผ่อน ๆแล้ว”

ขณะที่กำลังจะออกจากกรมตำรวจ จู่ๆ ก็มีคนวิ่งเข้ามาด้วย ความตื่นตระหนกและโพล่งออกมาว่า “ผู้กำกับใหญ่ ผู้กำกับ ใหญ่! เกิดเรื่องใหญ่แล้วผู้กำกับใหญ่

ผู้กำกับใหญ่ใกล้จะเป็นบ้า เขาโพล่งถามออกไป “เกิดอะไร ขึ้นอีกแล้ว?!”

อีกฝ่ายเอ่ยหอบขึ้นมา “เป็นมัตสึ…มัตสึโมโตะ…ตระกูลมัตสึ โมโตะเกิดเรื่องขึ้นแล้ว!!

ผู้กำกับใหญ่ตกตะลึง เขาเอ่ย “ก่อนอื่นคือทากาฮาชิ มาจิ จาก นั้นก็นางาฮิโกะ อิโตะ ตอนนี้เป็นมัตสึโมโตะ โยชิโตะ นี่จะไม่ให้ คนได้พักหายใจกันบ้างเลยหรือไง? ว่าไงนะ! มัตสึโมโตะ โยชิ โตะเกิดเรื่องแล้ว? ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่?”

ในความเห็นของเขา ขอแค่คนยังมีชีวิตอยู่ก็พอ ต่อให้บาด เจ็บ หรือว่าพิการก็ไม่เป็นไร ยังไงเสียข้อกำหนดเพียงอย่างเดียว ของตนก็คืออย่ามีใครตายอีก

ผลคือ อีกฝ่ายกลับพูดด้วยสีหน้าสยองขวัญ “ผู้กำกับใหญ่ ตระกูลมัตสึโมโตะเกิดเรื่องใหญ่แล้ว! คนกว่า 30 คนในตระกูล ทั้งทั้งหมดตายแล้ว…..
“อะไรนะ?!”

ทันทีที่ผู้กำกับใหญ่ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็โยนก้นบุหรี่ทิ้งอย่างสิ้น หวัง สองมือทั้งผมของตนเองอย่างแรงๆ ก่อนจะทรุดตัวลงพูดว่า “ฉันจะบ้าตายแล้วโว้ย!!! นี่แม่งเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะ? นี่มันยัง แม่งเป็นโตเกียวที่ฉันคุ้นเคยอยู่อีกหรือไม่?! ทำไมถึงได้มีคน ตายไม่จบไม่สิ้น?! ”

อีกฝ่ายหนึ่งเองก็มีสภาพทรุดโทรมอย่างมาก เขาโพล่งออก มา “คืนนี้จู่ๆตระกูลมัตสึโมโตะก็เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ขึ้นมา หลัง จากที่นักดับเพลิงเข้าไปดับไฟ พวกเขาก็พบว่าทุกคนในตระกู ลมัตสึโมโตะอ้วนนอนอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างเป็นระเบียบและถูก ไฟไหม้เสียจนจำไม่ได้ เห็นได้ชัดว่าเป็นการฆ่าคนก่อนแล้วจุดไฟ เผา ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงภาพน่าสลดใจในที่เกิดเหตุ นักดับเพลิง หลายคนถึงกับอาเจียนจนต้องเข้าโรงพยาบาลแล้ว!”

ทันทีที่ผู้กำกับใหญ่ได้ยินเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกว่าความดันโลหิต ของตนพุ่งสูงขึ้นทันที ในปากเอ่ยพึมพำด่าไม่หยุด “แม่..แม่งเอ๊ย แม่ง…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท จาก นั้นก็หมดสติไป

ในเวลาเดียวกัน ณ เมืองโบราณเกียวโต เย่เฉินและอิโตะ นานาโกะ เดินไปบนหิมะมาสักพักหนึ่งแล้ว
ในระหว่างนั้น อิโตะ นานาโกะบอกกับเย่เฉิน ว่าตั้งแต่ที่ตนได้ รับบาดเจ็บและมาที่เกียวโตเพื่อพักฟื้น เธอก็อยู่ในคฤหาสน์มา ตลอดและไม่เคยออกไปไหนเลย ดังนั้นจึงคิดอยากออกไปเดิน เล่นอย่างมาก

ดังนั้น เย่เฉินจึงพาเธอปีนขึ้นไปบนกำแพงอย่างเงียบๆ และ ออกจากคฤหาสน์ของตระกูลอิโตะ ทั้งสองเดินจับมือกันบนถนน ในเกียวโต