บทที่ 1697

ขณะที่ร่างกายร่วงลงไป ในสมองของนางาฮิโกะอิโตะ มีเสียง สะท้อนที่เป็นคำพูดของทานากะซัง

ถ้าศีรษะไม่โดนพื้น ใบหน้าไม่โดนพื้น หน้าท้องไม่โดนพื้น ก็มี

โอกาสรอดชีวิต

ดังนั้นเขาจึงพยายามปรับร่างกายของตัวเองกลางอากาศ เอา ขาทั้งสองข้างของตัวเองตรงไปที่พื้นและกระแทกอย่างแรง!

เสียงดังมหนึ่งครั้ง นางาฮิโกะอิโตะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด มากๆที่มาจากขาทั้งสองข้าง แต่เขาไม่สนใจหรือตรวจสอบ อาการบาดเจ็บของขาตัวเอง เขารีบกลิ้งไปกับพื้นหลายตลบ เพื่อ ลดแรงกระแทกที่ตัวเองตกลงมาจากสะพานข้าม

หลังจากนั้น ทานากะซังก็กระแทกกับพื้นอย่างแรง เขาเอาเท้า กระแทกกับพื้นเหมือนกับนางาฮิโกะอิโตะ จากนั้นก็กลิ้งไปหลาย ตลบ

ถึงแม้ทั้งสองคนจะรู้สึกเจ็บปวดมากๆที่ขา แต่ทั้งคู่ก็กระโดด ลงพื้นด้วยท่าทางที่ถูกต้องก็เลยมีชีวิตรอดมาได้ ขณะนี้นางา โกะอิโตะมองไปที่ขาทั้งสองข้างของตัวเอง และเห็นกระดูกของ หัวเข่า น่อง ข้อเท้าและฝ่าเท้าหักจนไม่เหลือชิ้นดี!

อาการบาดเจ็บของทานากะซังก็เวทนามากๆ ขาทั้งสองข้าง ของเขาเต็มไปด้วยเลือด มีกระดูกที่หักและแทงทะลุหนังออกมาเลือดไหลเป็นทาง มันน่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูต่อไปได้

เมื่อผู้คนที่สัญจรไปมาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาตกใจ มากๆ มีผู้หญิงบางคนกรีดร้องออกมาทันที

ผ่านไปไม่นาน มีผู้คนที่กระตือรือร้นเดินเข้ามาดู หนึ่งในนั้นก็ ถามว่า “พวกคุณสองคน เป็นยังไงบ้าง? พวกคุณต้องการให้ฉัน เรียกรถพยาบาล ให้ไหม?”

นางาฮิโกะอิโตะพูดด้วยความเจ็บปวด “ช่วยแจ้งตำรวจให้ หน่อย! บอกตำรวจว่าบนสะพานข้ามมีคนตามฆ่าพวกเรา!”

ทุกคนรีบเงยหน้ามองขึ้นไปที่สะพานข้าม ที่รั้วกั้นของสะพาน ข้ามที่อยู่สูงขึ้นไปเหนือศีรษะสิบกว่าเมตร มีนินจาหกคนยืนเรียง กันอยู่ พวกเขามองลงมาข้างล่างด้วยความงุนงง

นินจาคนหนึ่งถามด้วยความตกตะลึง “ลูกพี่ใหญ่ พวก…พวก เราควรทํายังไงดี?”

ลูกพี่ใหญ่ก็ไม่คาดคิด คนที่พวกเขาใกล้จะจับตัวได้แล้ว แต่ พวกเขากลับหนีไปได้ เขาพูดด้วยความโกรธ “น้องห้า น้องห ตอนนี้พวกเขาสองคนขยับไม่ได้แล้ว พวกคุณสองคนกระโดดลง ไปฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้!”

เมื่อนินจาสองคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็ตกใจจนตัวสั่น

หนึ่งในนั้นก็พูดด้วยความเขินอาย “ลูกพี่ใหญ่ ถ้าความสูง ประมาณเจ็ดถึงแปดเมตร ไม่ต้องรอให้พี่ใหญ่พูด ฉันก็คง กระโดดลงไปแล้ว แต่นี่มันความสูงประมาณสิบห้าเมตร! ถ้าฉันกระโดดลงไป สภาพของฉันคงไม่ต่างอะไรกับพวกเขา…

“ใช่!”นินจาอีกคนก็พูดด้วยใบหน้าขมขื่น “ลูกพี่ใหญ่ ท่า ลงพื้นของพวกเขาดีมากๆ ถ้าพวกเรากระโดดลงไปแล้วกำหนด ท่าลงไม่ได้ พวกเราสองคนอาจจะตายได้…”

สีหน้าของลูกพี่ใหญ่แย่มากๆ

เขารู้ตัวดี ถ้าลูกน้องไม่ยอมกระโดด ตัวเองคงบังคับให้พวก เขากระโดดลงไปไม่ได้ ถ้าเขาบังคับให้ลูกน้องโดดลงไป ใน อนาคตเขาจะไม่สามารถคุมนินจาพวกนี้ได้อีก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขากัดฟันตัวเองและพูด “รีบขึ้นรถยนต์ พวกเรารีบขับรถยนต์ลงไปด้านล่าง ต้องลงไปฆ่าพวกเขาก่อนที่ รถพยาบาลหรือตำรวจมาถึง!”

ทุกคนรีบหันหลังและขึ้นไปในรถยนต์ทันที ในเวลานี้ พวกเขา ได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ที่ดังมาจากท้องฟ้า

พวกเขาเงยหน้าขึ้นไปมอง และตกใจมากๆ

ในขณะนี้ มีเฮลิคอปเตอร์ของกรมตำรวจนครบาลลำบินมา จากทิศทางที่แตกต่างกันอย่างรวดเร็ว!

มีนินจาคนหนึ่งพูดด้วยความตกใจ: “แย่แล้ว! หน่วยรบพิเศษ มาแล้ว!”

หน่วยรบพิเศษของโตเกียว ก็คือตำรวจที่เก่งที่สุดของกรม ตำรวจนครบาล โตเกียว พวกเขาทําภารกิจอันตรายตลอดปีและ มีทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมากๆ และพวกเขาทุกคนก็มียุทโธปกรณ์ที่ทันสมัยจากอเมริกา มีพลังทำร้ายล้างที่รุนแรง นินจาในสายตาของพวกเขา ก็ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ดึกดำบรรพ์

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขานั่งเฮลิคอปเตอร์มา

ถ้าหากเฮลิคอปเตอร์บินอยู่บนศีรษะของพวกเขา ถือปืนกล แล้วยิง ถึงแม้ว่าจะเป็นนินจาที่เก่งมากๆก็คงโดนยิงจนพรุน

ลูกพี่ใหญ่ของนินจาอิงะรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ตะโกนด้วยความ ตื่นตระหนก:”แม่งเอ๊ย! รีบหนีเร็วๆ!”

นินจาที่เหลืออีกห้าคนก็ขึ้นรถยนต์อย่างรวดเร็วภายใต้การนำ

ของเขา พวกเขาแบ่งกันขึ้นรถยนต์สองคันและรีบหนีไปทันที

หน่วยรบพิเศษของโตเกียวก็แบ่งเป็นสองทีมทันที

มีเฮลิคอปเตอร์สองจอดอยู่กลางอากาศ แล้วหย่อนเชือก โรยตัวลงมาเพื่อให้หน่วยรบพิเศษลงจากเฮลิคอปเตอร์มาที่พื้น อย่างรวดเร็ว เพื่อปกป้องนางาฮิโกะอิโตะ