บทที่ 1690

เย่เฉินยิ้มเบาๆและพูด “ยานี้มีชื่อว่ายาอายุวัฒนะ”

จู่ๆอิโตะนานาโกะก็คิดอะไรบางอย่างออก เข้าใจในทันทีและ พูด:”ฉันรู้แล้ว! ฉันรู้แล้ว! เย่เฉินซัง! ก่อนที่ฉินเข้าเสวียนจะเข้า รอบแปดคนสุดท้าย จู่ๆเธอก็แข็งแกร่งขึ้น น่าจะเป็นเพราะเธอ ทานยาอายุวัฒนะใช่ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า:”ใช่ เป็นเพราะฤทธิ์ยาของยาอายุวัฒนะ”

อิโตะนานาโกะถามอีกครั้ง ด้วยเหตุผลนี้ ทำให้เยเฉันยังไม่ ต้องการให้ฉันต่อสู้ซึ่งๆหน้ากับฉันเอ้าเสวียนในอนาคตอีก ดัง นั้นคุณก็เลยไม่อยากให้ฉันเข้าร่วมการแข่งขันระดับนานาชาติ อีก ใช่ไหม?”

เย่เฉินพูดอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ ฉันพิจารณาข้อนี้ด้วย

อิโตะนานาโกะกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ เธอลังเลอยู่ชั่วครู่และ ถามอย่างหยั่งเชิงว่า “เงื่อนไขข้อนี้ของเยเฉินซัง เพราะคุณชอบ ฉันเอ้าเสงี่ยนใช่ไหม?”

เย่เฉินส่ายหัว: “ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเข้าเสงี่ยน มันเป็นความ รู้สึกเหมือนพี่ชายกับน้องสาวมากกว่า เหตุผลที่ฉันไม่ต้องการให้ พวกคุณสองคนพบกันในการแข่งขัน เป็นเพราะพวกเราเป็น ตัวแทนของประเทศที่ต่างกัน ฉันไม่อยากให้สิ่งที่ฉันทำลงไป ส่ง ผลกระทบต่อเกียรติยศและชื่อเสียงของนักกีฬาจีน ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากให้คุณเข้าร่วมการแข่งขันนานาชาติอีก อิโตะนานาโกะเข้าใจทันทีและเธอก็ลุกขึ้นมา โค้งคำนับเก้า

สิบองศาให้เเฉินและพูดอย่างจริงจัง “เย่เฉินซัง คุณโปรด วางใจ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นานาโกะจะตั้งใจเรียนรู้และฝึกฝน ศิลปะการต่อสู้ และจะไม่เข้าร่วมการแข่งขันในรูปแบบใดๆอีก!”

เมื่อพูดจบ เธอก็พึ่งได้สติ และมองขาทั้งสองข้างของตัวเอง พูดด้วยความตื่นเต้น “ไม่เคยคิดมาก่อน ความรู้สึกที่สามารถยืน ได้ด้วยตัวเองนั้นดีมากๆ…”

เย่เฉินพยักหน้าและยิ้ม “คุณอยากไปเดินเล่นบนหิมะไม่ใช่เห

รอ? พวกเราออกไปเดินเล่นตอนนี้เลย!”

“อืม!” อิโตะนานาโกะพยักหน้าด้วยความตื่นเต้น เดินอ้อม โต๊ะน้ำชาและจับมือของเยเฉิน พูดด้วยความดีใจ:”เย่เฉินซัง ไป กันเถอะ!”

เมื่อสักครู่อิโตะนานาโกะแข็งแกร่งขึ้นมาอีกหนึ่งระดับ ตอนนี้ มองไม่ออกเลยว่าเธอเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้

เธอในขณะนี้ เหมือนเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาและมีความสุข จับ มือชายอันเป็นที่รักของตัวเอง และวิ่งไปชมหิมะที่เธอชอบใน ค่ำคืนที่หิมะตก

อิโตะนานาโกะชอบหิมะมากๆ โดยเฉพาะหิมะที่ตกยามค่ำคืน ในค่ำคืนที่เงียบสงบท่ามกลางหิมะ คุณสามารถชื่นชมความงาม ของหิมะและความงามยามค่ำคืนโดยไม่ถูกรบกวนจากผู้อื่น
นี่คือความคิดของหญิงสาวและเป็นความรู้สึกในจิตใจของ หญิงสาวเหมือนกัน

ลานหน้าบ้าน ในเวลานี้ มีหิมะตกลงมาและหนาเป็นชั้นๆ

ร่องรอยที่เเฉินฆ่านินจาของตระกูลฟูจิบายาชิหายไปแล้ว เมื่อเหยียบลงไปในหิมะหนาๆ จะมีเสียงกรุบกรุบดังขึ้น เสียงดัง กล่าวทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับว่าพวกเขาอยู่ห่างไกลจากแสงสีและ ความวุ่นวายของตัวเมือง

อิโตะนานาโกะจับมือของเยเฉินไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย จับ มือเขาและเดินเล่นอยู่บนหิมะ จากนั้นเธอก็ยกมือของเเฉินขึ้น สูงๆ จากนั้นก็หมุนตัวหนึ่งรอบ

กระโปรงอันงดงามของชุดกิโมโน ขณะที่เธอหมุนตัวอยู่ ท่ามกลางหิมะสีขาวอย่างคล่องแคล่ว มันแสดงรูปร่างของอิโตะ นานาโกะออกมาอย่างเด่นชัด รูปร่างของเธอทั้งสง่างามและมี เสน่ห์ด้วย

อิโตะนานาโกะหมุนรอบตัวเองหลายๆรอบท่ามกลางหิมะ และ หยุดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเย่เฉิน

เธอจ้องมองเย่เฉินด้วยดวงตาที่เปล่งประกายและบริสุทธิ์ และ พูดด้วยความจริงใจและหลงใหลว่า “เย่เฉินซัง ฉันรอหิมะนี้มา นานหลายวันแล้ว…พยากรณ์อากาศบอกว่าหิมะนี้น่าจะตกเมื่อ หลายวันที่แล้ว ตอนนั้นฉันนั่งอยู่บนรถเข็นและนั่งรอที่ลานหน้า บ้าน เงยหน้ามองท้องฟ้า รอให้หิมะตกและคิดถึงคุณไปด้วย..”

“แต่วันนั้น ฉันนั่งรอ แต่หิมะไม่ตก แต่ฉันก็ไม่เคยคาดหวังเลยว่าคุณจะมา…”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จู่ๆดวงตาของเธอก็มีน้ำตาทันที พูดด้วย เสียงสะอื้นและความอ่อนโยนว่า “แต่ฉันคาดไม่ถึงจริงๆ วันนี้ หิมะที่ฉันตั้งหน้าตั้งตารอมานาน ได้ตกลงมาพร้อมกับการมาถึง ของเยเงินซัง ที่ฉันเฝ้ารอมานาน…”

“ในเวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด พอใจที่สุด และ สมบูรณ์แบบที่สุดในชีวิตของฉัน มันสมบูรณ์มากจนทำให้ฉันไม่ อยากจะเชื่อ มันเหมือนความจริงและความเท็จ เหมือนความฝัน และมายา …”