บทที่ 1686

“ได้!”สีหน้าของมัตสึโมโตะ โยชิซุเกะแสดงความโหดร้ายและ พูด: “ถ้าฉันต้องตาย ต้องมีคนตายไปพร้อมกับฉันด้วย! ไม่ว่าจะ แพ้หรือชนะพวกเราก็ไม่เสียเปรียบ!”

ในเวลานี้

หลังจากที่เย่เฉินวางเพลิงเผ่าอาคารสองชั้นแล้ว เขาก็กลับมา ที่คฤหาสน์ของตระกูลอิโตะอีกครั้ง

เขากลับเข้ามาทางเดิมและเดินเข้าไปที่ลานหน้าบ้านของอิ โตะนานาโกะ

อิโตะนานาโกะในตอนนี้ กำลังนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะน้ำชา

หลับตาลงเล็กน้อย มือทั้งคู่ของเธอกำลังหมุนลูกประคำและสวด

มนต์อยู่ เธอกำลังอธิษฐานขอให้เยเฉินปลอดภัย

พระพุทธศาสนาไม่ได้แพร่หลายแค่ที่ประเทศจีนเท่านั้น แต่ ประเทศญี่ปุ่นก็แพร่หลายเหมือนกัน ตั้งแต่พระอาจารย์เจี้ยนเงิน เดินทางมาที่ญี่ปุ่น ทำให้พระพุทธศาสนาในญี่ปุ่นเจริญรุ่งเรือง มากขึ้น

ถึงแม้ว่าพระพุทธศาสนาของทั้งสองประเทศจะมีความแตก ต่างกันบ้าง แต่เรื่องสวดมนต์และอธิษฐาน พุทธศาสนิกชนของ ทั้งสองประเทศมีเป็นความเชื่อในเรื่องนี้เหมือนกัน
หลังจากสวดมนต์ไปสักพัก ไม้จันทน์ในกระถางก็ไหม้จนหมด เธอรู้สึกว่ากลิ่นหอมจางไป เมื่อเธอลืมตาเพื่อจะจุดไม้จันทน์อีก ครั้ง และพบว่าเย่เฉินได้นั่งอยู่ตรงข้ามของเธอแล้ว

อิโตะนานาโกะตกใจมากๆ เอามือปิดปากและอุทาน “เฉิน ซัง คุณ…คุณมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เย่เฉินยิ้มเบาๆ “พึ่งมาถึง เมื่อห้าวินาทีที่แล้ว

“อ้า?”อิโตะนานาโกะพูดอย่างเหลือเชื่อ!”ทำไมฉันถึงสัมผัส การเคลื่อนไหวของคุณไม่ได้เลย?”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “เพราะฉันมองเห็นคุณกำลังสวดมนต์ อยู่ ดังนั้นฉันก็เลยไม่อยากรบกวนคุณ”

อิโตะนานาโกะหน้าแดงและพูดเบาๆ “เมื่อสักครู่นานาโกะ กำลังอธิษฐานให้เย่เฉินซัง ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยคุ้มครองให้เย เฉินซังกลับมาอย่างปลอดภัย…

เย่เฉินยิ้มเบาๆและพูด:”ขอบคุณ!”

อิโตะนานาโกะยิ้มอย่างไม่เป็นธรรมชาติและพูด:”เย่เฉินซัง คุณช่วยชีวิตของฉันไว้ แล้วทำไมคุณต้องขอบคุณฉัน สำหรับ เรื่องเล็กๆเหล่านี้ด้วย…

เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง “ที่ฉันช่วยเธอมาจากจิตใจ คุณ อธิษฐานให้ฉันก็มาจากจิตใจเหมือนกัน วัตถุประสงค์ของพวก เราเหมือนกัน ดังนั้นจึงไม่ควรมีการแบ่งว่ามันเป็นเรื่องเล็กหรือ เรื่องใหญ่”
อิโตะนานาโกะอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เย่เฉินซัง คุณเป็น สุภาพบุรุษมากๆเท่าที่ฉันเคยเจอ คุณมีน้ำใจต่อผู้อื่นเสมอ…

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม:”ฉันไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษ คุณอย่าชมฉัน อีกเลย”

เมื่อพูดจบ เย่เฉินรีบพูด “ใช่แล้ว ยื่นมือของคุณมาให้ฉัน หน่อย ฉันจะตรวจดูอาการบาดเจ็บของคุณ”

อิโตะนานาโกะถามอย่างเขินอาย “เเฉินซัง คุณจะจับชีพจร ให้ฉันใช่ไหม?”

“ใช่”เย่เฉินพยักหน้าและพูด “คุณอยากไปเดินเล่นบนหิมะ ไม่ใช่เหรอ? ฉันรีบรักษาอาการบาดเจ็บให้คุณให้หายเป็นปกติ พวกเราก็ไปเดินเล่นบนหิมะในลานหน้าบ้าน ถ้าคุณยังไม่พอใจ อีก ฉันจะพาคุณไปเดินเล่นข้างนอกก็ได้!”

“อ้า?!”อิโตะนานาโกะถามอย่างตกตะลึง “เย่เฉินซัง คุณพูด ว่าอาการของฉันจะหายดีเร็วๆนี้ใช่ไหม? หายเป็นปกติก่อนหิมะ จะละลาย?”

เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง ไม่ต้องรอจนหิมะละลาย ถ้าคุณยอม ร่วมมือกับฉันโดยดี พวกเราสามารถออกไปเดินเล่นอย่างช้าๆ ก่อนที่หิมะจะหยุดตก”