บทที่ 1679

ทันทีที่คำพูดของเย่เฉินลดลง ผู้คนต่างก็รีบพุ่งออกไปอย่าง รวดเร็ว!

ศักยภาพร่างกายกับความเร็วของเขานั้น ไกลจนคนธรรมดา

เทียบไม่ได้แล้ว ดังนั้นจึงไม่ให้โอกาสกับนินจาเหล่านี้

ทุกครั้งที่จับได้หนึ่งคน ก็จะชกตรงไปที่หน้าท้องของอีกฝ่าย หนึ่งหมัด ทำให้อีกฝ่ายสูญเสียพลังการต่อสู้กับโอกาสในการ หลบหนีทั้งหมด

ในช่วงพริบตาเดียว นินจาทั้งหกคนหนีตายกระจัดกระจาย ทั้งหมดก็โดนต่อยหนึ่งคนก็นอนอยู่บนพื้นหนึ่งคน

ซูจือหยูมองดูจนตกตะลึง!

ในฐานะที่เป็นหลานสาวคนโตของตระกูลซู ก็เป็นหนึ่งในเด็ก ที่ได้รับการพะเน้าพะนอที่สุด ตั้งแต่เด็กเธอก็ไม่เคยได้สัมผัสกับ ยอดฝีมือเหล่านั้นที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังตระกูล แต่ทว่า ใน สายตาของเธอ ความแข็งแกร่งของเย่เฉินนั้นห่างไกลกับคน เหล่านั้นมาก!

สิ่งที่เธอไม่เข้าใจที่สุดคือ ยอดฝีมือซ่อนเร้นที่ตระกูลซูเลี้ยงดู เหล่านั้น อยู่ในประเทศก็เป็นหนึ่งในหมื่นที่จะยากจะท้าทายได้ ในทางทฤษฎีแตะถึงชั้นสูงสุดของศิลปะการต่อสู้แล้ว ทำไมยังมี คนที่แข็งแกร่งมากจนเหลือเชื่ออย่างเเฉินอยู่อีก
การปรากฏตัวของเยเฉิน ก็ทำให้ยกระดับชั้นสูงสุดของศิลปะ การต่อสู้ในใจของเธอขึ้นมากกว่าหนึ่งชั้นในทันที

เมื่อเห็นกลุ่มนินจานอนคร่ำครวญอยู่บนพื้น ในใจของซูจื่อหยู ก็ตกใจและโล่งใจในเวลาเดียวกัน

เธอรู้ว่า ตัวเองและพี่ชายก็ได้รับความช่วยเหลือในที่สุด

ดังนั้น เธออดไม่ได้ที่จะมองเเฉินอย่างตื่นเต้น และอ้าปากพูด ว่า “ผู้มีพระคุณ! วันนี้ขอบคุณมากจริงๆ ไม่ทราบว่าจะเรียกคุณ ว่าอย่างไร? ถ้าคุณยินดีที่จะทิ้งชื่อไว้ ฉันจะตอบแทนบุญคุณอัน ยิ่งใหญ่อย่างสุดกำลังทั้งหมด!”

ในเวลานี้ ในที่สุดเเฉินก็หันหน้ามองไปทางซูจื้อหย

ซูจือหยสวยมาก แม้ว่าจะถูกทรมานมัดมือทั้งสองไว้ที่ข้างหลัง ผมสั้นก็ยุ่งเหยินติดอยู่บนใบหน้า แต่ยังไม่สามารถปิดซ่อน ความสมบูรณ์แบบของสัมผัสทั้งห้ากับรูปร่างหน้าตาของเธอได้ แต่ทว่า เย่เฉินกลับไม่ค่อยชอบผู้หญิงคนนี้ ประการแรก เขาไม่ชอบอุปนิสัยของผู้หญิงคนนี้

ในความคิดของเขา ผู้หญิงคนนี้คิดว่าตัวเองถูกต้องอยู่ตลอด เวลา หยิ่งยโสมากจนมองข้ามทุกสิ่งทุกอย่างไป แม้ว่าตอนนี้เธอ จะมองไม่เห็นลักษณะนิสัยเหล่านี้ แต่รวมกับภาพลักษณ์ที่พบกัน ครั้งแรก เย่เฉินเชื่อว่าตัวเองไม่ได้มองพลาด

ประการที่สอง เขาก็ไม่ชอบรูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนี้
ซูจือหยสวยนั้นก็สวยมากจริงๆ แต่ว่าความหยิ่งก็หยิ่งจริงๆ ถึงขนาดยังมีลักษณะที่องอาจข่มคนเล็กน้อย

อันที่จริงแล้ว โดยรวมลงมากประโยคเดียว ผู้หญิงคนนี้ ค่อน ข้างเสแสร้งเกินไป

ในฐานะปรมาจารย์ของแวดวงเสแสร้ง เย่เฉินไม่ชอบคนที่เส

แสร้งเหมือนกับเขา

ตามคำกล่าวที่ว่าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ รัศมีของทั้ง สองคนหักล้างกัน ต่อให้เสื้อนี้จะเป็นตัวเมียก็ไม่ได้

ดังนั้น เยเฉันพูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันเป็นใครเธอก็ไม่ต้อง เป็นห่วง เธอเป็นใครฉันก็ไม่อยากรู้จักเหมือนกัน วันนี้ที่ฉันมา ปรากฏตัวที่นี่ ก็ไม่ได้เพื่อช่วยเธอ แต่เพื่อฆ่าพวกเขาทิ้ง สำหรับ ช่วยเธอ ก็เพียงแค่ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ ดังนั้นเธอก็ไม่ต้อง ขอบคุณฉัน”

ซูจือหยูไม่เคยโดนคนดูถูกมาก่อนในชีวิตนี้ แต่ในตัวของเ เฉิน เธอประสบมาสองครั้งแล้ว

แต่ว่า เธอในเวลานี้ ไม่มีโทสะ เธอทำได้เพียงพยักหน้าอย่าง เคารพ และพูดอย่างจริงใจว่า “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ยังต้องขอบคุณ นะคุณมากๆ!”

เย่เฉินไม่พูดอะไร เดินไปตรงหน้าของเธอ และแก้เชือกบนตัว

ของเธอออก

ต่อจากนั้น ก็ถอดหมวกของพี่ชายของเธอออก และดึงผ้าขนหนูที่ยังอยู่ในปากของซูจือเฟยออก

ซูจือเฟยไม่สามารถพูดได้ตลอด และก็ไม่เห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ในห้องนี้ แต่ว่าเขาได้ยินเสียงของเย่เฉิน ก็เดาได้ว่าเป็นเขา ประโยคก็คือ “พี่ชายท่านนี้ บุญคุณอันยิ่งใหญ่ของคุณ สองคนพี่น้องจะไม่มีวันลืม!! พวกเรา

เย่เฉินแก้เชือกบนตัวของเขาออก พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ “เอาล่ะ อย่าพูดเรื่องไร้สาระมากนัก เดี๋ยวฉันจะจุดไฟเผาที่นี่ทิ้ง พวกเธอสองคนรีบหนีตายออกไปเถอะ