บทที่ 1678

เยเฉินแสยะยิ้มพูดว่า “ตามที่แกพูด ฉันฆ่าคนตามใจชอบ สองคน แอบฝังในพื้นหิมะของบ้านแก ก็ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายแก และคนในครอบครัวของแกเหรอ?”

ท่านนินจาใหญ่อิงะตกตะลึง เขาที่ต้องการมีชีวิตรอดเป็น อย่างยิ่ง ก็เปิดเผยมัตสึโมโตะ โยชิโตะออกมา “อันที่จริงพวก เราก็ได้รับมอบหมายไว้วางใจมาคนอื่น คนที่อยากจัดการกับ ตระกูลอิโตะอย่างแท้จริงคือมัตสึโมโตะ โยชิโตะ ไม่เกี่ยวอะไร กับพวกเราเลย…

เย่เฉินถามกลับว่า: “ตัวของพวกแกเองก็กำลังช่วยคนชั่วก่อ กรรมทำเข็ญอยู่แล้ว ตอนนี้ยังบอกกับฉันว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง ความกล้าหาญของนินจาอย่างพวกแก ก็อ่อนหัดขนาดนี้เลยเห รอ?”

ท่านนินจาใหญ่อิงะเก็บกดความอับอายไว้ในใจ และเอ่ยปาก พูดว่า: “ฉันเชื่อมั่นในสุภาษิตโบราณในประเทศท่านอยู่อย่างไร้ ความหวังดีกว่าตายไป…คุณผู้ชายได้โปรดให้โอกาสด้วย ฉัน ยินดีที่จะรับใช้คุณ…

เย่เฉินส่ายหน้า: “รับใช้ฉันเหรอ แกยังมีสิทธิ์ไม่พอ”

พูดแล้ว เขามองไปรอบๆหนึ่งรอบ และพูดอย่างราบเรียบว่า “พวกแกก็เหมือนกัน เตรียมตัวตายซะ!”
เมื่อท่านนินจาใหญ่อิงะได้ยินสิ่งนี้ ก็ตะคอกด้วยความโกรธ มากในทันที: “ลุยพร้อมกันฆ่าเขา! รีบฆ่าเขา! ฆ่าเขาแล้วยังมี โอกาส ไม่อย่างนั้นก็รอตายได้เลย!”

เมื่อทุกคนได้ยิน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยำเกรง

พวกเขาก็รู้ดีว่า พลังของเย่เฉินแข็งแกร่งเกินไป ถ้าใช้ความ รุนแรงปะทะความรุนแรงกับเขา หรือว่าให้เขาบุกจู่โจมทีละคน ทุกคนต่างก็จะจบเห่ !

วิธีที่ดีที่สุดคือ ก็คือรุมโจมตี ไม่ว่ายังไงก็ตาม พยายามฆ่า ด้วยกำลังทั้งหมด สำหรับพวกเขาเหล่านี้จะเหลือรอดสักกี่คน ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของแต่ละคน

ดังนั้น นินจาที่เหลืออีกหกคน แกว่งดาบพุ่งไปทางเยเงินอย่าง บ้าคลั่ง การแสดงของทุกคนต่างก็น่ากลัวมาก!

ซูจือหยูเห็นผู้คนมากมายโจมตีเเฉิน ในใจก็อกสั่นขวัญ แขวน!

แต่ทว่า เธอไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมาทั้งนั้น นับประสาอะไร กับพูดเตือนเย่เฉินให้ระวัง เพราะเธอรู้ว่า ตัวเองไม่จำเป็นต้องทำ เรื่องที่รบกวนสมาธิของเยเฉิน

เธอจ้องไปที่เย่เฉินด้วยดวงตาที่ร้อนแรง และบ่นในใจว่า “วัน นี้ ความเป็นความตายของฉัน ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับผู้ชายที่ยังไม่รู้ จักชื่อคนนี้แล้ว!”

“ถ้าเขาตายแล้ว ฉันก็ต้องตาย ถ้าเขามีชีวิตรอด บางทีอาจจะปล่อยทางรอดหนึ่งให้ฉันและชาย…

“คุณผู้ชายคนเรื่องราวครั้งก่อน ฉันผิดเอง ฉันขอโทษคุณ ในนับครั้งถ้วน ครั้งฉันหวังว่าว่าสุดท้ายฉันต้องตาย ไม่อยากคุณตายเพราะ

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนินจากลุ่มหนึ่งเดินผ่านห้องโถง ทั้งหมดแล้ว และล้อมรอบเย่เฉินไว้ ต่อจากนั้น ดาบหลายเล่ม ก็ไปอย่างพร้อมเพรียง

สีหน้าของเเฉินไม่เปลี่ยนแปลง เมื่อเห็นดาบเล่มมา ทางตัวเอง สะบัดเหวี่ยงร่างกายของท่านนินจาใหญ่อิงะมาทันที!

ทั้งท่านนินจาใหญ่อิงะรวมไปทั้งเจ็ดคน ต่างก็ไม่ว่า เย่เฉินใช้เขาเกราะกำบัง

ขณะท่านใหญ่อิงะกรีดร้องด้วยความตกใจเดี๋ยวนี้

แต่ทว่า ทั้งหกคนลงมือได้อานุภาพเป็นอย่างถึงยกมือขึ้นดาบแล้ว จะกลับมาได้อย่างไร

ท่านนินจาใหญ่อิงะมองดาบ

ฟันบนตัวของเขาอย่างไม่ขาดสาย ท่านนินจาใหญ่อิงะรู้สึกเจ็บทั้งกัดฟันและคร่ำครวญ

“โง่! เศษสวะ!

ทันทีทีเสียงลดก็กระอักเลือดและเสียชีวิตกะทันหัน!
หกคนนี้เห็นท่านนินจาใหญ่อิงะถูกพวกเขาฟัน ก็ตกใจจน หน้าซีดเซียว ในขณะนั้น จู่ๆเย่เฉินก็เหวี่ยงศพของท่านนินจา ใหญ่อิงะอย่างรุนแรง และเหวี่ยงศพกับดาบทั้งหกเล่มบน ร่างกายกระเด็นออกไปด้วยกัน!

นินจาที่เหลืออีกหกคนก็ไม่ทันได้ดึงสติกลับมา รู้สึกเพียงว่า

ง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วสั่น และคะนอิก็หลุดจากมือไม่ เห็น! คราวนี้ ทั้งหกก็กลัวจนหน้าถอดสี บางคนก็สูญความตั้งใจที่

จะต่อสู้ไปทั้งหมด หันหลังก็จะหนี

ในขณะนี้ เย่เฉินแสยะยิ้ม: “ในเมื่อพวกแกลงมือแล้ว งั้นต่อไป ก็ตาฉันบ้างแล้ว!”