บทที่ 1670

อิโตะ นานาโกะถามเย่เฉินว่า “เย่เฉินซัง งั้นจากนี้ไปฉันยังมี โอกาสได้พบคุณอีกมั้ย?”

เย่เฉินพยักหน้า: “มีสิ ตอนนี้ฉันทำธุรกิจส่วนหนึ่งไว้ที่ประเทศ

ญี่ปุ่น จากนี้ไปไม่แน่ฉันอาจจะมาที่นี่บ่อยๆ

“งั้นก็ดีมาก!”อิโตะ นานาโกะพูดด้วยความดีใจว่า “เย่เฉินซัง คุณสามารถรับปากฉันเรื่องหนึ่งได้มั้ย?”

เย่เฉินตอบคือคำหนึ่ง: “คุณพูดมา

อิโตะ นานาโกะรีบพูดว่า “ฉันหวังว่าทุกครั้งที่คุณมาประเทศ ญี่ปุ่น ก็สามารถที่จะบอกกับฉัน ถ้าหากคุณสะดวก หวังว่าคุณจะ อนุญาตให้ฉันไปพบคุณ!

“อีกอย่าง ถ้าหากฉันไปที่ประเทศจีน ถ้าหากเเฉินซังก็สะดวก พอดี ก็ได้โปรดอนุญาตให้ฉันไปพบคุณ ได้มั้ย?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ไม่มีปัญหา ฉันรับรับปากคุณ

อิโตะ นานาโกะก็ร้องเสียงดังกึกก้องเหมือนกับเด็กผู้หญิง: “งั้นจากนี้ไปฉันก็จะได้เจอเย่เฉินซังบ่อยๆแล้ว!”

เย่เฉินสัมผัสได้ถึงรอยยิ้มอันแสนหวานของเธอ น้ำเสียงก็ กลายเป็นอ่อนโยนขึ้นมา และพูดด้วยรอยยิ้ม: “เอาล่ะ ฉันส่งคุณ กลับไปที่ห้องก่อน เดี๋ยวจะช่วยรักษาอาการบาดเจ็บของคุณ”
ในไม่ช้า เย่เงินภายใต้การนำของอิโตะ นานาโกะ ได้เข็นรถ เข็นของเธอ และส่งเธอกลับไปที่ห้องส่วนตัวของเธอ

ในห้องของอิโตะ นานาโกะ มีการจัดวางแบบคลาสสิกสไตล์ ญี่ปุ่นทั่วๆไป พื้นของตัวบ้านทั้งหลังทำจากไม้ธรรมชาติ สะอาด เป็นระเบียนที่สำคัญสไตล์เรียบง่ายหรูหรา

มีโต๊ะน้ำชาญี่ปุ่นวางอยู่บนพื้นในห้องหนึ่งตัว ยังมีโต๊ะเขียน หนังสือและโต๊ะจัดดอกไม้สไตล์ญี่ปุ่น บนผนังห้อง ยังมีผลงาน ศิลปะการเขียนอักษรด้วยพู่กัน ทั้งหมดอิโตะ นานาโกะแทบจะ เขียนด้วยตัวเอง

เย่เฉินส่งเธอไปในห้อง ประคองเธอเดินเข้าไปในห้องนอน

เพื่อป้องกันไม่ให้อิโตะ นานาโกะล้มลง เย่เฉินจับมือของเธอ ไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งประคองเอวของเธอไว้ การสัมผัสที่ใกล้ ชิดขนาดนี้ ในขณะเดียวกันก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น และ ก็ทำให้แก้มทั้งสองของอิโตะ นานาโกะแดงขึ้น

เย่เฉินก็ประคองอิโตะ นานาโกะแบบนี้ ภายใต้ตามความ ต้องการของเธอ ประคองเธอนั่งลงบนฟูกที่โต๊ะน้ำชา

บนโต๊ะน้ำชา มีชุดน้ำชาญี่ปุ่นชั้นเยี่ยม และยังมีกระถางธูป ขนาดเล็ก

หลังจากที่อิโตะ นานาโกะนั่งลง เย่เฉินก็เอ่ยปากพูดว่า “คุณ รอฉันสักครู่ ฉันไปจัดการศพที่ข้างนอกก่อน ”

อิโตะ นานาโกะมองไปที่เยเงินอย่างเขินอาย และพูดว่า “เเฉินซัง นานาโกะมีสุภาพไม่ดีไม่สามารถช่วยคุณได้ ก็จะชงชา ก่อนแล้วรอคุณมาดื่มนะ”

เยเฉินหยักหน้า พูดว่าได้ และก็หันหลังออกจากห้องไป

ในเวลานี้ ศพทั้งหกที่นอนอยู่ในหิมะ ถูกหิมะตกหนักใส่ไปครึ่ง หนึ่งแล้ว

เย่เฉินย้ายศพไปที่ห้องเก็บของอย่างระมัดระวัง ถึงได้เดินกลับ ไปที่ห้องของอิโตะ นานาโกะ

ตอนที่กลับมา ในห้องจุดด้วยธูปแท่งไม้หอมแก่นจันทน์ที่กลิ่น หอมเงียบสงบ อิโตะ นานาโกะกำลังใช้ถ้วยชากับฉะเซ็นญี่ปุ่น ที่ ผงชาเขียวอย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นเเฉินเข้ามา เธอรีบพูดกับเย่เฉินว่า: “เย่เฉินซังเชิญ นั่งก่อน!”

เย่เฉินพยักหน้า นั่งขัดสมาธิอยู่บนฟูกตรงหน้าเธอ

อิโตะ นานาโกะตีชาเขียวไปด้วย พูดกับเขาไปด้วยว่า “พิธีชง ชาญี่ปุ่นอาจไม่เหมือนกับพิธีชงชาจีน ชาของที่นี่ชงด้วยผงซา เขียว ไม่รู้ว่าเย่เฉินพอจะดื่มได้มั้ย”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม: “ตอนเด็กเคยลิ้มลองรสชาติของพิธีชง ชาญี่ปุ่นกับพ่อแม่ ฉันรู้สึกโอเคเลยทีเดียว”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้า และพูดด้วยรอยยิ้ม: “งั้นก็ดี!” ขณะที่พูด อิโตะ นานาโกะกำลังชงชาให้เยเฉิน เย่เฉินขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน ลดน้ำเสียงลงแล้วพูดกับเธอว่า “มีคนปืน กำแพงเข้ามาอีกแล้ว!”

“หา?!”อิโตะ นานาโกะเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ใช่พวกเดียวกันกับหลายคนเมื่อกี้นี้มั้ย?”

เย่เฉินส่ายหน้า: “ยังไม่รู้ แต่ว่าอีกฝ่ายมีเพียงคนเดียว อาจไม่

ได้มาทําร้ายคุณ เดี๋ยวคุณพูดจาส่งเดช แผนซ้อนแผน