บทที่ 167 ตั้งใจเธออีกครั้ง เพื่อกำจัดพวกเขา (1)

หลังรถยนต์แล่นมาถึงตัวเมือง พายุฝนที่ตกกระหน่ำเมื่อครู่ ค่อย

ๆ สงบลง ในที่สุด

จากนั้น ลมพัดเปิดเมฆ จนปรากฏรุ้งกินน้ำขึ้นบนท้องฟ้า ดึงดูดให้ผู้คนจํานวนมากแหงนหน้าขึ้นมอง

เย่เฉินจอดรถที่หน้าประตูตลาดขายสินค้า ให้จางเอ๋อเหมาลง

จากรถไปก่อน

หลังจางเอ้อเหมาลงจากรถแล้ว โค้งคํานับเย่เฉินด้วยความ นอบน้อม สามครั้งงาม ๆ พูดอย่างนอบน้อมว่า “ขอบคุณอาจาร ย์เย่!”

เยเฉันมองเขาและพูดเบา ๆ ว่า “จางเอ้อเหมา เรื่อง ในวันนี้ เจ้าอย่าเล่าให้ใครฟังเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“อาจารย์เย่วางใจเถอะ เอ้อเหมาเข้าใจดี!” จางเอ้อเหมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพ เวลานี้ได้นับถือเยเงินอย่างกับ เทพบนสวรรค์

เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพอใจ และขับรถออกไป

จากเอ้อเหมายังยืนอยู่ที่เดิม สายตามองรถของเยเฉินแล่น

ออกไปไม่ขยับเขยื้อนตัวแม้แต่นิดเดียว สำหรับตั้งรั่งหลินที่อยู่บนรถ เย่เฉินขับรถไปส่งเธอที่โรงแรมพร้อมกับเขียว หน

ต่งรั่งหลินพักอยู่ที่โรงแรมในเมืองจีนหลังมาตลอด อีกทั้งพัก อยู่ที่โรงแรมป้ายจินฮานอง ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยดี เยี่ยม อีกทั้งยังเป็นกิจการของเยเงินอีกด้วย ต่อให้พี่ชายของ ต่งตั่งหลินใจกล้าขนาดไหน เขาก็ไม่กล้าที่จะลงมือกับต่ฝรั่งหลิน ในที่แห่งนี้

ต่งตั่งหลินลงจากรถ มองดูสีหน้าของเยเฉันยังคงรู้สึกสับสน ในใจของเหมือนกับมีหินก้อนมหึมาวางทับอยู่ มีคำพูดมากมาย อยากจะพูดกับเย่เฉิน อยากจะพูดคำขอบคุณ อยากจะสารภาพ ผิด เสียใจที่ตนเองมีตาแต่ไร้แวว มองเขาผิดไป

แต่ว่าอยู่ต่อหน้าเซียงซูหนแล้ว คำพูดที่เธออยากจะพูดยากที่ จะพูดออกมาได้

หลายครั้งที่อดใจไม่ไหว ตั้งรั่งหลินก็ยังอึงไม่พูดออกมา ต่งรั่งหลินเดินมาถึงหน้าประตูโรงแรม เซียงชูหรับกอดเธอไว้ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “รั่งหลิน เธอจำไว้นะ ถ้าเจอเหตุร้าย อะไรต้องโทรหาเเฉินนะ อย่าให้ตนเองต้องอยู่ในสถานการณ์ อันตราย”

ต่งรั่งหลินพยักหน้าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มว่า “วางใจได้ ห รัน ฉันทําได้”

เย่เฉินมองดูเซียวซูหน โอบกอดต่งตั่งหลิน ในใจอดไม่ได้ที่จะ นึกอิจฉาขึ้นมา ภรรยาของตนเองยังกอดเขานับครั้งได้ แต่เพื่อน สนิทอย่างตั้งรั่งหลินกลับกอดอยู่บ่อยครั้ง ช่างน่าน้อยเนื้อต่ำใจเสียจริง ๆ

เย่เฉินก็ไม่ได้สังเกตเห็น สายตาที่ตั้งรั่งหลินมองเซียงซูหน นั้น ก็มีความอิจฉาขึ้นเช่นกัน

เพราะว่าทบทวนดูแล้วด่งดั่งหลินเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของ เซียวซูหน ดังนั้นเย่เฉินก็ต้องเอ็นดูคน นั้นด้วยเช่นกัน เพื่อความ ปลอดภัยของเธอ เขาอาศัยจังหวะที่คนทั้งสองล่ำลากัน ส่ง ข้อความไปให้เงินจือข่ายว่า “ฝากข้อความไปให้ตระกูลต่งที่ เย่นจึงแทนผม ใครก็ตามที่มีเจตนาทำร้ายตั้งรั่งหลินอีก ผมจะขุด รากถอนโคนตระกูลต่งให้สิ้นซาก

อิทธิพลของตระกูลต่ง เพียงแค่เศษเสี้ยวของตระกูลเยเสียอีก เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าก่อเรื่องขึ้นมาอีก

หลังแยกจากต่งตั่งหลินแล้ว ทั้งสองกลับมาถึงบ้าน เพราะว่า เซียวหวั่นเปียกปอนไปทั้งตัวจึงรีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

เย่เฉินก็นำเงินที่ได้มาจากจางเอ้อเหมา ส่งให้กับเซียวฉาง ควนทั้งหมด

เขียวฉางควนรับเงิน 3แสนด้วยใบหน้าพึงพอใจ พูดด้วย ความดีใจว่า: “เงิน 3แสนนี้เป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น ครั้งต่อไป ผมต้องทําไรจากการขายของโบราณที่ซื้อมาถูก ๆ ให้กับเขาอีก 3ล้าน ต่อไปอนาคตที่สดใสของครอบครัวเราต้องอาศัยผมแล้ว ล่ะชาชาชาชา”
เย่เฉินยิ้มด้วยความอึดอัด ในใจคิดว่า ท่านพ่อตาเอ่ยท่าน พ่อตา ให้อภัยจางเอ้อเหมาเถอะ หลายชายคนนี้โกงเอาเงินจาก คนอื่นมานาน ไม่รู้ว่ากำไรเท่าไหร่เชียว แต่ว่าประเดี๋ยวเดียวคุณ ได้เงินมา 3แสน

ถ้าหากเอางานฝีมือไร้ค่าอย่างไรให้เขาไปอีก เขาเกรงใจ เพราะคุณคือพ่อตาของผม กลัวว่าคุณจะโกรธ ซื้อไปด้วยเงิน จํานวนมากอีก ผมคิดว่าไม่นานเขาคงล้มละลายไปเพราะคุณแน่

ถึงแม้จางเอ้อเหมาเป็นพ่อค้าที่ไม่ตรงไปตรงมา แต่เขาก็ไม่ใช้ คนเลวร้ายอะไร ให้เขาเฉือนเนื้อตนเองให้กับพ่อตาไปตลอด ไม่ เป็นการดีแน่ ๆ

เย่เฉินจึงเตือนเขาไปว่า “คุณพ่อ ต่อไปท่านติดต่อทำการค้า กับจางเอ้อเหมาให้น้อยลง คน ๆ นี้ปากไม่ตรงกับใจ คุณพัวพัน กับเขาไม่นานก็คงจะขาดทุนหนักนะ”

เซียวฉางควนพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกว่า “เจ้าไปเข้าใจอะไร เจ้า อยู่ข้างนอกดูฮวงจุ้ยให้คนอื่นอะไรนั่นน่ะ นั่นคือการหลอกลวง พวกเราทําธุรกิจขายวัตถุโบราณอย่างจริงจัง คุณไม่เข้าใจก็อย่า มาวุ่นวาย คอยแหกตาดูดี ๆ ก็แล้วกัน”